Waarom de Mantis-garnaal de meest indrukwekkendste oceaanvoorspeller ter wereld is

Wanneer je denkt aan angstaanjagende roofdieren in de oceaan, is het eerste dat in je opkomt waarschijnlijk een haai. Natuurlijk, haaien zijn oke, met hun slanke, dreigende vorm en hun gapende kaken met rijen gekartelde tanden. Maar als je een vis was die op een koraalrif leefde of langs de kust over het zand van een tropisch eiland cruiste, zou je bang zijn voor een veel angstaanjagender roofdier.

Overweeg een gepantserd tankachtig wezen dat er uitziet als een kreeft. De meeste zijn vrij klein, vaak kleiner dan je pink, hoewel sommige zo lang als je onderarm kunnen zijn. Dit dier zwemt niet rond als een haai; in plaats daarvan verstopt het zich in het zand of in rotsachtige gaten in koraal en zoekt het water erboven met constant zwervende ogen. Het kan in een fractie van een seconde prooien uit het water rukken.

En het volbrengt deze prestatie zonder klauwen. In plaats daarvan is het bewapend met een krachtig paar van wat wetenschappers 'raptorial aanhangsels' noemen die eindigen in een brutale hamer of een reeks wrede, puntige stekels. Deze prooivormende armen lijken enigszins op de voorpoten van een bidsprinkhaan, die deze schepselen hun naam geeft - bidsprinkhaengarnalen.

Het zijn schaaldieren - de groep van dieren met een harde schaal die krabben, kreeften en garnalen omvat. De kracht van de roofwapens van de mantisgarnalen samen met hun geweldige ogen maakt hen perfecte roofdieren.

Enorm krachtige Predators

De raptoriale appendages van mantisgarnalen bevatten massieve spieren die ze in honderdsten van een seconde tot hun volledige lengte kunnen uitstrekken, wat zorgt voor aanvalskrachten die bij sommige soorten door de glazen wand van een aquarium kunnen slaan of een krab direct kunnen doen uiteenvallen. Deze smash-aanvallen zijn zo krachtig dat ze kleine bubbels in het water produceren. Wanneer deze cavitatiebellen ineen flitsen in een lichtflits, geven ze extra energie af op het doelwit. Bootpropellers en turbinebladen worden vaak geruïneerd door cavitatiekrachten; bidsprinkhaengarnalen gebruiken ze om de harde granaten van hun slachtoffers te kraken.

Andere soorten, met stekelige retoriale aanhangsels, spietsen vis of garnalen met een vice-achtige greep die de mantisgarnaal toestaat ze naar beneden in zijn hol te slepen - vaak in een oogwenk.

Mantisgarnalen - op de juiste wijze stomatopod-schaaldieren genoemd - verschenen voor het eerst rond de 400 miljoen jaar geleden in de oceanen en evolueerden sindsdien steeds verder op hun eigen weg naar perfectie. Inmiddels zijn ze slechts in de verte verwant aan een ander levend dier, inclusief degenen die zijn voortgekomen uit hun voorouders van de schaaldieren. Ze zijn zo ongewoon dat ze van een andere planeet lijken te zijn gekomen - in feite noemt visueel wetenschapper Mike Land ze voor de grap 'garnalen van Mars'.

Er zijn bijna 500 bekende soorten bidsprinkhaengarnalen. Ze blijven echter goed verborgen in hun rotsachtige en zandige holen, en slechts een paar wetenschappers bestuderen ze, dus er zijn waarschijnlijk nog veel nieuwe mantis-garnalen die ontdekt moeten worden. Bijna alle leven in ondiepe zeewateren en de meeste bewonen de tropen.

Opmerkelijke ogen van de Mantis-garnaal

Zoals alle kreeftachtigen (ook insecten) hebben mantisgarnalen samengestelde ogen - denk aan de ogen van krabben, bijen of vlinders. Elk oog heeft honderden afzonderlijke facetten, die elk een enkele eenheid van het gehele samengestelde oog zijn. Maar de ogen van bidsprinkhaankrabega's zijn veel gespecialiseerder dan alle andere samengestelde ogen, in sommige opzichten meer dan enige andere ogen die biologen ooit hebben ontdekt.

Om te beginnen is elk oog als drie ogen die in één zijn geperst. De drie delen kijken allemaal naar hetzelfde punt in de ruimte, net zoals onze twee afzonderlijke ogen zich concentreren op dezelfde scène. We gebruiken onze twee ogen om een ​​voorwerp in de ruimte te lokaliseren. Mantisgarnalen kunnen de afstand tot objecten waar ze naar kijken met één oog berekenen.

Twee oogdelen, aan de boven- en onderkant van het oog, zijn waarschijnlijk betrokken bij deze afstandsvisie. Het derde deel is opgebouwd uit parallelle rijen met facetten die als een riem rond het midden van het oog lopen. Meestal zijn er zes rijen, hoewel een paar soorten er slechts twee hebben. Dit deel van het oog wordt de "midband" genoemd en het ondersteunt veel speciale vaardigheden.

Verder zien de meeste bidsprinkhaengarnalen ultraviolet licht - een deel van het elektromagnetische spectrum dat zonnebrand in u of mij veroorzaakt en dat is onzichtbaar voor onze ogen. Mantisgarnalen voelen dit licht niet alleen, maar met hun gespecialiseerde middenbanden zien ze er zelfs afzonderlijke kleuren van.

Deze functie staat bovenop een andere set kleurdetectoren die hetzelfde zichtbare licht zien als we gewend zijn, maar dan in acht kleurkanalen in tegenstelling tot de drie primaire kleuren die we zien. Stel je voor dat je probeert een tv te maken die er goed uitziet voor een bidsprinkhaankreeft. Naast de rode, groene en blauwe kleuren die je tv gebruikt om een ​​levendige foto te maken, heb je pixels nodig voor violet, indigo, blauwgroen, oranje en dieper rood dan we kunnen zien.

En de midband kan nog meer doen. Het kan de polarisatie van licht detecteren - waarbij alle golven in hetzelfde vlak trillen. Onze ogen kunnen deze eigenschap van licht niet zien. Bidsprinkhaengarnalen maken gebruik van afbeeldingen van dingen.

Dus alle visuele talenten bij elkaar, als een bidsprinkhaankrab een vis ziet, is het in patronen van ultraviolette kleuren, acht primaire reguliere kleuren en gepolariseerd licht. Hun ogen verzamelen al deze informatie en geven deze door aan het brein van het dier, zodat het kan beslissen wat aan te vallen, wanneer het aan te vallen, hoe ver weg het is en hoe het eruit ziet op een dozijn verschillende manieren. Het is moeilijk voor een mens om de visuele wereld van een bidsprinkhaengarnaal zelfs maar voor te stellen.

De afweer loslaten

Met superkrachtvisie gekoppeld aan explosieve roofwapens lijkt het alsof mantisgarnalen onoverwinnelijk zijn. Maar zelfs deze dieren hebben hun zorgen. Mantisgarnalen kunnen niet alleen andere dieren doden, zoals vissen, inktvissen of krabben. Ze kunnen elkaar ook doden. Dit roept een serieus probleem op. Uiteindelijk is het tijd om te reproduceren - maar hoe weet een mantisgarnaal wanneer een andere die hij tegenkomt wil paren in plaats van een moorddadige aanval te plegen?

Mantisgarnalen zijn gedwongen om manieren te ontwikkelen om te herkennen wanneer het veilig is om intiem te worden en om hun eigen nonletale intentie te signaleren. Ze gebruiken hun speciale visie ook hiervoor. Mantisgarnalen zijn vaak felgekleurd en vertonen patronen - onzichtbaar voor ons - in ultraviolet en gepolariseerd licht. De gecompliceerde displays informeren andere leden van hun soort, of van verschillende, wat ze van plan zijn te doen. Als hun plannen reproductie omvatten en de kijker een vergelijkbare geest heeft, dan kunnen ze veilig paren en een nieuwe generatie van hun soort initiëren.

Dus ja - haaien zijn in orde. Maar hebben ze kogelachtige aanvallen? Hebben ze een supervisie? Kunnen ze prooi in milliseconden neerhalen? Het zijn bidsprinkhaengarnalen met deze eigenschappen en ze gebruiken ze om enkele van 's werelds meest indrukwekkende roofdieren te worden.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation door Thomas Cronin. Lees hier het originele artikel.