Waarom heeft de technologie het woningtekort niet geëlimineerd zoals Robert Heinlein voorspeld?

"Over vijftien jaar zal het woningtekort worden opgelost door een 'doorbraak' naar nieuwe technologieën die elk huis nu als verouderd zullen laten staan ​​als privaten. ' - Robert A. Heinlein, 1952

In 1952 maakte Robert Heinlein een reeks voorspellingen in een artikel in melkweg tijdschrift over het einde van de twintigste eeuw. Sommigen van hen waren logisch; anderen waren fantastisch. Hij had het over interplanetaire taxi's, extreme medische doorbraken en voorspelde voorsteden in de Marijnen zouden als paddenstoelen uit de grond schieten. Om eerlijk te zijn, zag hij ook mobiele telefoons. Hij was een slimme vent, ook al was hij een beetje uit zijn diepte.

Ergens tussen het bespreken van reizen in de verre ruimte en de toekomst van het bellen naar huis, sprak Heinlein over huisvesting. Dit was toen significant omdat Amerika te kampen had met een tekort aan woningen. De Tweede Wereldoorlog en de GI Bill hadden de productie radicaal uitgebreid, waardoor een middenklasse ontstond zonder een geschikte plaats te creëren. De huisvestingswet van 1949 had allesbehalve een pot gegarandeerd voor elke kip. Heinlein voorspelde een technologische oplossing.

Heinlein was vaag over de aard van de technologie, maar er zeker van dat een materiële of nieuwe regeling het probleem zou oplossen. Hij was in dit opzicht verre van alleen - hoewel hij misschien uniek was in zijn vertrouwen. Maar gebeurde het? Niet echt. Stedelijke sloppenwijken blijven een feit van het leven en veel van de fabriekssteden die bloeiden in de tijd van Heinlein zijn nu in moeilijke tijden terechtgekomen. Geen enkele fabricagetechnologie of nieuw type behuizing heeft de huizenmarkt ooit fundamenteel veranderd.

Een deel daarvan komt neer op bevolkingsdichtheid en bevolkingsdichtheid. Het tekort aan woningen is het ergst in grote steden, die bovenop de verouderde infrastructuur groeien. Een snelle blik op de huizencrisis van San Francisco, een bijzonder extreem modern voorbeeld van een tekort, volstaat om het argument te formuleren dat technologie eerder de oorzaak is van problemen (hoest, AirBnB, hoest) dan de oplossing voor hen. Technologie heeft gentrificatie mogelijk gemaakt door de rijken toe te staan ​​te parachute in oude wijken om vastgoedbeleggingen op te pakken. De betaalbaarheid van woningen heeft naar het zich laat aanzien weinig te maken met wonen en alles wat met locatie te maken heeft.

Er is een eindige waardevolle ruimte en de rijken hebben een nare neiging om het op te potten. Nieuwe bouwtechnologieën kunnen het voor hen mogelijk maken om te delen, maar delen zou de waarde van onroerend goed verminderen, dus het is onwaarschijnlijk dat dit zal gebeuren. Als Heinlein dat verstorende potentieel van technologie begreep, begreep hij niet wie bevoegd zou zijn om het in te schakelen.

Het grootste probleem met huisvesting buiten steden is grootte. Amerikanen hebben de neiging vierkante beelden te fetiseren. Grote huizen gebouwd op privéterreinen verergeren wildgroei, minimaliseren het aantal woningen in de buurt van zakelijke districten en trekken forenzen aan die niet geïnteresseerd zijn in het soort lokale infrastructuur dat werkgelegenheid biedt voor diegenen die iets verder van centra van welstand willen leven. Stadsdynamiek lekt naar de buitenwijken, zelfs als plattelandsgebieden onaantrekkelijk blijven voor ontwikkelaars vanwege het gebrek aan kansen op werk voor potentiële kopers.

Wat Heinlein niet begreep, was dat het woningtekort minder te maken heeft met ons vermogen om effectief en efficiënt te bouwen, en meer te maken heeft met het feit dat we slecht zijn in het creëren van betaalbare ruimtes. We hebben het in 1949 opgezogen en we zuigen er nu naar. Het is geen technologieprobleem; het is een sociaal probleem. Op een fundamenteel niveau is het een probleem met hoe Amerikanen het kapitalisme beoefenen.

Misschien had Heinlein gelijk gehad als we een manier hadden gevonden om technologie te gebruiken om een ​​duurzaam betaalbaar middenweg te creëren in steden. Misschien als we een manier vonden om de vraag te beantwoorden met een redelijke stijging van het aanbod, zouden we geen torenhoge prijzen en aanhoudende tekorten aan woningen zien. Misschien in een alternatieve toekomst.