Ariana Grande geeft je kippenvel, want popnummers zijn een stresstest

Misschien ben je op tegen een afspraakje en kijk je naar de meedogenloze mislukking van The National in 'Afraid of Everyone'. Misschien ben je alleen in je slaapkamer en luister je naar James Blake die last heeft van 'A Case of You'. Misschien ben je aan het bakken in de zomerhitte terwijl Phish meandert door een uitgestrekte versie van 'The Lizards'. Het gebeurt snel: een crescendo loopt onder je huid en je voelt de prikkeling van opkomend kippenvel. Je voelt je anders normaal, maar je vermoedt dat er misschien iets aan de hand is.

Tijd om dat vermoeden te bevestigen: op een emotioneel niveau gebeurt er heel veel.

In het midden van het Venn-diagram van emoties die worden opgewekt door ervaringen - bear-attacks, seks en live Bonnie Raitt-sets - is een eenvoudig fysiologisch / emotioneel fenomeen: stress. Al deze dingen schoppen de hersenen tot emotionele overdrive in verschillende mate, waardoor neurotransmitters zoals adrenaline en dopamine vrijkomen, die de hersenen schokken en de huid prikken.

Evolutionair gezien is het logisch dat kippenvel de reactie is van het lichaam op stress. Er is gesuggereerd dat harige dieren, gestresst door de kou, de kippenvelreflex ontwikkelden om warm te blijven; het vrijkomen van adrenaline zorgt ervoor dat de minuscule spieren rond elk haar samentrekken, de huid strak trekken en elk haar dwingen om op te staan, ruimte makend voor meer warmte-vangende lucht om dichtbij te komen en het lichaam te isoleren. Kippenvelken verspreiden zich ook vaak als reactie op fysieke dreiging; iedereen die ooit de pels van een boze kat heeft gezien, is getuige geweest van het adrenaline-gedreven mechanisme van evolutie om het dier groter te laten lijken dan het is.

Voor het grootste deel zijn we niet langer harige dieren die worden geconfronteerd met roofdieren en extreme kou, maar Homo sapiens hebben in 2016 hun eigen, weliswaar rustige, stressoren om mee om te gaan. Als je liedjes als directe aanvallen op onze emoties beschouwt, gaan we elke strijd aan wanneer we Spotify inschakelen. Het juiste liedje - dat wil zeggen, het soort dat de opzwelling van emotie op gang brengt - zal de vrijlating van de hersenen van de eerder genoemde adrenaline en de blos van kippenvel activeren.

Sommige aanvallen zijn inherent directer dan andere.Het doorbreken van Adele's "Someone Like You" en Adele's "Hello," - eigenlijk, elk nummer van Adele - heeft aangetoond dat haar vocale stijl vooral goed is in het opwekken van spanning. Als de Wall Street Journal wees erop dat haar zang een appoggiatura, een vaak dissonante decoratieve toon die "leunt" in de hoofdnoot in de melodie om die gevoelens te ontlokken; het is die lichte tonale dip - ze doet dit vaak herhaaldelijk - terwijl ze de uitgespannen "jij" in het refrein zingt naar "Someone Like You" dat het gevoel van spanning en oplossing creëert dat een stressreactie veroorzaakt, gevolgd door een gevoel van catharsis.

De psycholoog van de Universiteit van British Columbia, Martin Guhn, probeerde de elementen van de muzikale "chill-respons" in een studie uit 2007 op te splitsen. Liedjes met grote, onverwachte sprongen in dynamiek - van luid tot zacht, of andersom - gaven kippenvel; dat gold ook voor liedjes met verrassende harmonieën, sprongen in frequentie en onverwachte veranderingen in de melodie. Meer dan wat dan ook, het is drama dat roept emotionele - en fysiologische - reacties op. Het anticiperen op oplossing kan soms net zo lonend zijn als de resolutie zelf (daarover later meer).

Disturbed's cover van Simon and Garfunkels 'Sound of Silence', met zijn abrupte harmonieën, orkestrale deining en plotselinge dip in volume, valt in deze categorie (er kan worden gesteld dat deze cover dramatischer is dan het origineel); de onverwachte harmonieën tussen zachte zang en sensuele strijkers op Rhye's "Open" - een heel ander nummer - hebben hetzelfde dramatische effect. Zang hoeft niet eens deel uit te maken van de vergelijking: de versnellende polyfonie van flitsende gitaarsolo's, gelaagd met de opeenstapeling van drums bij de afbraak van Women's "Shaking Hand", is misschien net zo emotioneel intens als de racetijd van Jason Molina handtekening op "Farewell Transmission."

Natuurlijk zijn de betekenis achter een nummer en de herinneringen die we eraan koppelen net zo krachtig in het triggeren van kippenvel als de muzikale structuur van het nummer zelf. Als je, net als duizenden tieners die in 2004 volwassen zijn geworden, de "Hallelujah" van Jeff Buckley psychologisch niet kunt scheiden van Ryan Atwood's hartverscheurende rit verwijderd van De O.C. natuurlijk gaat het lied je de rillingen bezorgen. Het fenomeen is uiteindelijk subjectief.

Wat is universeel is het feit dat we allemaal snakken die prikkeling van kippenvel, zelfs als het dat doet, in fysiologische zin, luiden het begin in van emotionele stress. De drukte van adrenaline - in sommige gevallen verantwoordelijk voor je tranen, zweterige handpalmen, racepulsen en, ja, kippenvel - gaat vaak gepaard met de afgifte van dopamine, een neurotransmitter die betrokken is bij het beloningssysteem. Eén paper in Natuur door te wijzen op het vermogen van muziek om 'gevoelens van euforie en verlangen op te wekken', suggereerden we dat we tijdens bepaalde nummers 'piek emotionele opwinding' tegenkomen - dat is wanneer de hersenen dopamine afgeven. (Overigens doet het brein vrijwel hetzelfde nadat we drugs gebruiken, gokken en parachutespringen.) Zelfs de verwachting van die beloning geeft dopamine af via een volledig afzonderlijk mechanisme. Het voelt goed om die top te raken, en het voelt ook goed om willen om die piek te raken.

Het vermogen om kippenvel op te wekken maakt een lied niet noodzakelijkerwijs goed, maar het maakt het wel zinvol - of je je er nu bewust van bent of niet. Dit kan een nuttige tool zijn voor waardering van muziek. Je zou op een cognitief niveau misschien niet aannemen of willen toegeven dat, bijvoorbeeld, Ariana Grande's a capella-versie van "Dangerous Woman" een echt emotioneel antwoord zou kunnen oproepen; maar als de echo van haar rokerige sopraan tegen je zin een vloedgolf van rillingen induceert, voelen je hersenen alle gevoelens, of je het nu wilt of niet.

Je lichaam kent je beter dan jij.