De one-shot vechtscènes doorbreken in Netflix's 'Daredevil'

Een ander nieuw seizoen van de beste superheld van TV is voor ons. En nog een keer, Waaghals De producers hebben de fans een andere spectaculaire, lang uitgevoerde vechtscène gegeven om te kwijlen. Na de beroemde eenmalige gevechtsscène van het afgelopen seizoen, hebben de nieuwe showrunners van de serie, Doug Petrie en Marco Ramirez, zich verplicht gevoeld om een ​​eerbetoon te brengen - en als dat het geval is, kunnen ze rustig slapen in de wetenschap dat hun versie waardig is opvolger.

Petrie en Ramirez hebben Daredevil (Charlie Cox) niet alleen in een nog hardere situatie gebracht met nog gekkere kansen en hebben hem zelfs nog meer de das omgedaan. In plaats daarvan gebruikten ze de context om een ​​shot te maken dat - hoewel ontegenzeglijk een kick-ass - ook een complexe constructie is die dieper is dan bot-knarsend geweld.

Het doel van de lange take

De lange take heeft een legendarische geschiedenis in Hollywood. Het is een ongelooflijk spannend en gecompliceerd manoeuvre om te vertrekken, maar wanneer het goed wordt gedaan, kan het een gevoel van realisme en spanning aan films geven, waardoor het publiek uit hun comfortabele omgeving en in de actie wordt getransplanteerd. Een van de beste (en misschien meest raciaal dubieuze) voorbeelden van deze techniek is de openingsopname in het meesterwerk van Orson Welles, Touch of Evil.

Het vakkundig uitgevoerde kraanschot is een van de meest gedenkwaardige gebeurtenissen in Hollywood, omdat het het podium vormt voor de komende gebeurtenissen, maar het publiek ook een goed inzicht geeft in de omgeving van de personages. Deze opname is boeiend en geeft het publiek ook een goed begrip van het verhaal - en dat allemaal voordat iemand een zin spreekt.

Daar is een lange weg voor, en dat is heel duidelijk Waaghals De producenten begrijpen dat. Omdat ze meer doen dan je alleen maar te vermaken met een zoete choreografie.

The Hallway Fight Scene

Aan het einde van de staart van Waaghals De tweede aflevering, "The Cut Man", heeft onze onverschrokken held opgezocht van de stelletje Russische gangsters die een jonge jongen uit de auto van zijn vader hebben gekidnapt.

Het was een lange nacht voor Matt Murdock. Hij is genadeloos geslagen, in een vuilnisbak gegooid en een van zijn longen is ingestort. Maar toch, aan het einde van die hele beproeving slaagt de duivel van Hell's Kitchen erin zichzelf weer op te pakken en de juiste ezels te schoppen. Wat ons naar deze gang brengt:

Terwijl Daredevil zich een weg baant door een hele groep Russische goons, stellen de trage, zekere bewegingen van de camera evenwijdig aan het overtuigingskracht van onze held. Hoewel hij duidelijk uitgeput is, is Daredevil een man met een missie.

Dat gevoel van doelgerichtheid wordt niet alleen weerspiegeld in de zelfbewuste, maar trage bewegingen van de camera, maar ook in de feitelijke setting van het gevecht. Daredevil heeft een duidelijk omschreven doel en staat aan het einde van een recht stuk gang.

Dat gevoel van morele gerechtigheid is ter vergelijking nergens te vinden in de lange reis van dit seizoen.

The Stairwell Fight Scene

"New York's Finest," de derde aflevering van Waaghals 'S tweede seizoen, vindt wederom Matt in het nadeel. Deze keer echter is hij vastgeketend aan een stenen zuil en onderworpen aan veertig minuten filosofisch debat door de Punisher. De algemene strekking van hun meningsverschil: de Punisher gelooft dat de genade van Daredevil een maat is. Wat nog erger is, is dat de moordenaar met de platte bovenkant eigenlijk een aantal goede punten maakt.

Een paar minuten later (na een waanzinnige intense confrontatie in Mexicaanse stijl), ziet Daredevil zichzelf een leger van pissige off-bikers zonder back-up aanstaren, behalve een leeg kanon dat op de ene hand is geplakt en een lange keten aan elkaar is geplakt.

De Daredevil van dit jaar is niet alleen beter uitgerust, maar hij is ook een jaar wijzer. Het is overduidelijk dat hij het tussenliggende jaar doorbrengt met heel veel oefening die de tanden uitslaat. De scène waarin het trappenhuis vecht, zorgt ervoor dat de superheld meer vijanden aanpakt, niet omdat "het de tweede is, dus het moet groter zijn", maar omdat hij een dodelijker strijder is.

Daredevil verkeert ook in een morele stroom terwijl de woorden van de Punisher nog steeds in zijn oren klinken. Hij wordt gedwongen de realiteit onder ogen te zien dat zijn tactiek voor het schoonmaken van de straten tijdelijk is en dat zijn eenmansoorlog tegen de misdaad uiteindelijk voor niets zal zijn. Als gevolg daarvan vecht hij tegen een aanval van mensen (van wie de meesten zijn uitgerust met dodelijke wapens) en daalt hij af via een kronkelende, labyrintische trap.

Zijn missie gaat niet langer over zoeken en redden zoals het vorig seizoen was. Deze Matt Murdock is verwikkeld in een filosofische aanval met een waardige tegenstander. Zijn afdaling in dit duistere ethische territorium wordt benadrukt door de gebroken lichten en schemerige gangen waar hij doorheen reist.

Zoals vechtchoreograaf Phil Silvera het formuleerde: 'Vorig jaar vocht die gang, hij was moe, al verslagen, gebroken, gekwetst, maar hij komt erdoorheen om dit kind te redden. Hier is dit meer - zoals de straathoekers het beschrijven - meer een afdaling naar de hel."

Al met al is het een goed teken

Zelfs als je het soort kijker bent die geen flauwekul geeft aan de ondertiteling en gewoon in stemt voor de geweldige choreografie, dan is er nog steeds iets om van te houden over deze langzame gevechten voorbij het geweld. Zelfs een vluchtige blik op de twee vechtscènes toont het vertrouwen van Netflix in hun vlaggenschip Marvel. Datzelfde gevoel van zelfvertrouwen wordt duidelijk gedeeld door de showrunners, die veel gebruik maken van extreem complexe camerabewegingen en choreografie, ondanks het hectische schema, dat niet anders was dan vorig seizoen.

Als er niets anders is, is de iteratie van de lange-neem-vechtscène dit jaar een duidelijke indicator Waaghals De handlers hebben veel belang in zijn talent en in zijn toekomst.