Sexy robots zijn geen seksrobots: praten over aantrekkelijke automaten

Het debuut vorige week van JiaJia, de uncannily menselijke "robot godin" markeerde niet alleen een mijlpaal in de robotica, maar een dieptepunt in de steeds ongemakkelijker discussie over humanoïde robots. Journalisten leken JiaJia te bedekken vanaf het begin van de puberteit, ongemakkelijk haar lang golvend haar en "opvallende outfit" beschrijvend, en haar beschrijvend als "griezelig realistisch." Nieuwsorganisaties in zowel China als de Verenigde Staten deden bijna alles in hun macht om te voorkomen dat je het voor de hand liggende ding zegt: JiaJia is fysiek aantrekkelijk. Deze robot is seksueel aantrekkelijk.

Waarom voelden journalisten zich niet op hun gemak om JiaJia in menselijke termen te beschrijven? Gedeeltelijk omdat journalisten buiten het lad mag-spel in het algemeen proberen te voorkomen dat ze hun subjectiviteit objectiveren en gedeeltelijk omdat JiaJia een object is. Het idee van de sexy robot is niet moeilijk te vatten - Alicia Vikander's Ava in Ex Machina was hot, Gigolo Joe in A.I. was hot - maar het uiten van dat idee is cultureel gecompliceerd. JiaJia in seksuele termen beschrijven, is haar menselijke eigenschappen seksueel maken, wat ongepast lijkt, hoewel ze niets te maken hebben met haar essentie, wat een programma en wat hardware is.

Het grappige aan de ongemakkelijkheid rond JiaJia is dat het een product is van wat het minst sexy van haar is: ze kan geen seks hebben. De ontluikende seksrobotsector krijgt behoorlijk wat aandacht van de reguliere pers. Die artikelen voelen minder aan alsof ze zijn geschreven door 12-jarige jongens die weigeren naar het schoolbord te gaan. Het is onhandig om seks met JiaJia te willen hebben omdat ze geen seksualiteit heeft. Ze is net zo seksueel aantrekkelijk als een broodrooster; ze ziet er gewoon beter uit.

Het probleem met - en misschien is het een UX-probleem - is dat ze humanoïde en duidelijk onmenselijk is. Ze klimt omhoog uit de griezelige vallei, maar ze is nog steeds een raadsel aan een samenleving die niet helemaal zeker weet wat ze moet doen met Lana Del Rey, die naar beneden klimt. Wanneer we commentaar leveren op haar zachte bruine ogen en roze lippen en, ja, verwaande borsten, voelt het nog steeds heel erg alsof we een apparaat op orde hebben dat niet voor dat doel is gebouwd. Onze seksualiteit voedt die interactie volledig en de onevenwichtigheid is ongemakkelijk.

Een bijkomend nadeel is dat JiaJia het product is van een door mannen gedomineerd veld en opzettelijk "aantrekkelijk" is gemaakt door haar makers. JiaJia's scheppers hebben haar geprogrammeerd om te glimlachen als mannen spreken en naar hen te verwijzen als 'Heer'. Is dat ongelooflijk griezelig? Absoluut, maar de griezeligheid is geen product van seksuele spanning tussen mens en robot. Het hebben van seks met een robot is niet eng. De griezeligheid is een product van het gebrek aan openlijke seksualiteit op het display. JiaJia is een meesterwerk van gesublimeerde seksuele agressie.

En, intrigerend genoeg, JiaJia is niet echt een prachtige sculptuur, dus we kunnen niet zoeken naar uitvloeisels in het kunstwerk. Haar uiterlijk is een samenstelling van kenmerken van vijf prachtige 'beeldmodellen' aan de University of Science and Technology, waar ze werd gebouwd. Ze is het precieze gemiddelde van mooi.

Dus, hoe pakken we de sexiness van deze niet-geslachtsrobot aan? Door toe te geven dat het slechts een overeenkomst is. We voelen ons niet aangetrokken tot de robot zelf, maar voor de vrouwen lijkt de robot eruit. Is het ok om de machine te objectiveren? Absoluut, het is een object. Maar de vrouwen die er op lijken, verdienen het om met respect te worden behandeld en te worden vermeld wanneer de schoonheid van JiaJia het onderwerp wordt.