'Zoon van Zorn' blijft absurd, maar Aflevering Drie Bodes Goed

Zoals de half-Zephyrian high schooler Alangulon, Zoon van Zorn wordt verscheurd tussen twee identiteiten. De serie wil de normatieve sitcom-genderrollen parodiëren en porren naar een macho-witte kerel die vecht voor relevantie in een wereld die zijn onzin niet nodig heeft of wil. Het wil ook een echt emotionele show zijn, om enkele van dezelfde akkoorden te raken als een traditionele komedie van een half uur. Daartoe Zoon van Zorn probeert simpele verhalen te vertellen over simpele waarheden. Helaas komen deze lessen niet omdat de show niet anders kan dan zichzelf ondermijnen.

'The War of the Workplace', de derde aflevering van de show, heeft alle juiste ingrediënten. Er is een duidelijke thematische tussenlijn tussen de twee plots. Alan wordt gepest op school (door iemand die er helemaal niet uitziet als een tiener op de middelbare school, wat een slimme grap lijkt die niemand stoorde om op te boksen) althans gedeeltelijk omdat hij halfzefyriaan is. Op zijn kantoor mist Zorn het geweld en de beroering van zijn vorige leven, dus hij verandert een eenvoudig conflict op de werkplek in een leven-en-doodgevecht. Beide verhaallijnen gaan over vechten en ze kruisen elkaar op een eenvoudige manier: Edie legt Zorn uit dat ze niet wil dat hij hun zoon leert vechten en Zorn houdt vol dat hij niet meer vecht … terwijl hij stiekem oorlog voert tegen een hete sausendief in zijn kantoorgebouw. Maar verder, Zoon van Zorn graaft niet dieper. De humor komt van Zorn als een hypocriet en een leugenaar; het wordt niet verdiend door openbaring.

Dat is jammer, want hier is een veel dwingender idee. Alan worstelt om een ​​pestkop op school te zien, maar zijn eigen vader is een pester. Er is vast wel een connectie? Maar in plaats van te praten over generatiewijzigingen binnen families en culturen, maakt de show een vreemde rage over Edie's eerdere ervaringen met pesten. De grappen over Edie die een voormalige pestkop is, zijn grappig, maar ze zijn alleen grappig. Ze ontwikkelen de karakters niet of leren ze helemaal niets. Edie geeft toe dat geweld haar haast maakt, maar niets van dit alles is nieuwe informatie. Sterker nog, het enige dat we van haar weten, is dat ze altijd een wilde kant had toen ze bij Zorn was en dat ze het probeert vast te houden nu ze bij Craig is.

Ze is een krijger-geworden-huisvrouw, en Zoon van Zorn moet de gesplitste tropen die erbij horen nog ontleden. Werkt ze? Ooit? Kent ze iemand anders dan Craig, Zorn en haar zoon? Cheryl Hines speelde eerder de ogenschijnlijk vuile huisvrouw Dallas op ABC's Suburgatory, een aanvankelijk ondiep personage dat onverwachts complex bleek te zijn. Hines is zeker getalenteerd genoeg om Edie van diepte en menselijkheid te voorzien, dus het is duidelijk dat hier een keuze wordt gemaakt. En het is onmogelijk om de onduidelijkheid van de sitcom overtuigend te bespotten terwijl je dat soort beslissingen neemt.

De show heeft op slimme wijze een personage gemaakt dat in staat is zijn minder introspectieve spelers naar betekenis te leiden, maar het is onduidelijk of de schrijvers ook geïnteresseerd zijn in Craig. Pas in de laatste seconden van de aflevering, wanneer hij zegt: "Zorn, you loved," is er enige hint naar de kracht van zijn emotionele beschikbaarheid. Zoon van Zorn zou liever stilstaan ​​bij de idiotie van het hoofdpersonage dan er iets mee te doen of proberen het probleem op te lossen. Zeker, Zorn die het alledaagse drama van een man uit het naburige kantoor omdraait en hete saus in een oorlog stal, is een grappig uitgangspunt, maar er is niet veel uitbetaling. We leren niets over oorlog of kantoorcultuur. We krijgen gewoon een zwakke Pokémon-grap omdat elke komedie deze herfst nodig is om een ​​Pokémon-grap te maken.

Uiteindelijk verslaat Alan zijn pester door hem te schoppen met zijn supersterke benen. Natuurlijk, het is een ongeluk, maar hij wint door zijn vader te channelen. De show wil zo graag terug naar Zorn, wat het probleem is. Zorn neemt gewoon te veel ruimte in beslag in de wereld die hij bezet. De show kan geen vooruitgang boeken omdat de karikatuur in zijn hart weigert te wijken. Het is een nauwkeurig maar frustrerend simulacrum van populaire cultuur.