Frankenstein: The Real-Life Experiments Behind How Make a Monster

Op 17 januari 1803 werd een jonge man genaamd George Forster opgehangen voor moord in de Newgate-gevangenis in Londen. Na zijn executie, zoals zo vaak gebeurde, werd zijn lichaam plechtig door de stad naar het Royal College of Surgeons gebracht, waar het openbaar werd ontleed. Wat er feitelijk gebeurde was eerder schokkender dan eenvoudige dissectie. Forster zou worden geëlektrificeerd.

De experimenten moesten worden uitgevoerd door de Italiaanse natuurfilosoof Giovanni Aldini, de neef van Luigi Galvani, die "dierlijke elektriciteit" ontdekte in 1780, en voor wie het gebied van galvanisme wordt genoemd. Met Forster op de plaat voor hem begonnen Aldini en zijn assistenten te experimenteren. De Times gerapporteerde krant:

Bij de eerste aanbrenging van het proces op het gezicht begon de kaak van de overleden crimineel te trillen, de aangrenzende spieren waren vreselijk verwrongen en één oog was feitelijk geopend. In het volgende deel van het proces werd de rechterhand opgetild en gebald en werden de benen en dijen in beweging gezet.

Het keek naar sommige toeschouwers "alsof de ellendige man aan de vooravond stond om weer tot leven te worden gebracht."

Tegen de tijd dat Aldini op Forster aan het experimenteren was, was het idee dat er een bijzonder intieme relatie bestond tussen elektriciteit en de processen van het leven minstens een eeuw oud. Isaac Newton speculeerde langs dergelijke lijnen in de vroege 1700s. In 1730 demonstreerde de Engelse astronoom en verver Stephen Gray het principe van elektrische geleidbaarheid. Grijs hing een weesjongen op zijden koorden in de lucht op en legde een positief geladen buis vlak bij de voeten van de jongen, waardoor een negatieve lading in hen ontstond. Vanwege zijn elektrische isolatie creëerde dit een positieve lading in de andere ledematen van het kind, waardoor een nabijgelegen schaal met bladgoud tot zijn vingers werd aangetrokken.

In Frankrijk in 1746 vermaakte Jean Antoine Nollet het hof in Versailles door een gezelschap van 180 koninklijke gardesoldaten tegelijk te laten springen toen de lading van een Leidse kruik (een apparaat voor elektrische opslag) door hun lichaam stroomde.

Het was om de theorieën van zijn oom te verdedigen tegen de aanvallen van tegenstanders als Alessandro Volta, dat Aldini zijn experimenten op Forster uitvoerde. Volta beweerde dat "dierlijke" elektriciteit werd geproduceerd door het contact van metalen in plaats van eigendom van levend weefsel, maar er waren verschillende andere natuurfilosofen die enthousiast met Galvani's ideeën kwamen. Alexander von Humboldt experimenteerde met batterijen die volledig waren gemaakt van dierlijk weefsel. Johannes Ritter voerde zelfs elektrische experimenten met zichzelf uit om te onderzoeken hoe elektriciteit de gewaarwordingen beïnvloedde.

Het idee dat elektriciteit echt het spul van het leven was en dat het gebruikt zou kunnen worden om de doden terug te brengen was zeker een bekende in het soort kringen waarin de jonge Mary Wollstonecraft Shelley - de auteur van Frankenstein - verhuisd. De Engelse dichter en familievriend Samuel Taylor Coleridge was gefascineerd door de verbindingen tussen elektriciteit en leven. Nadat hij zijn scheikundige Humphry Davy naar zijn vriend had geschreven, nadat hij had gehoord dat hij lezingen gaf aan de Royal Institution in Londen, vertelde hij hem hoe zijn 'bewegingsspieren tintelden en samentrokken bij het nieuws, alsof je hen had ontbloot en het spottende leven verzinkte vezels. "Percy Bysshe Shelley zelf - die in 1816 Wollstonecrafts echtgenoot zou worden - was een andere liefhebber voor galvanisch experimenteren.

Vital Knowledge

Aldini's experimenten met de doden trokken veel aandacht. Sommige commentatoren hebben er de draak mee gestoken met het idee dat elektriciteit het leven zou kunnen herstellen door te lachen om de gedachte dat Aldini "dode mensen kwijlende kappertjes zou kunnen maken". Anderen namen het idee heel serieus. Spreker Charles Wilkinson, die Aldini bij zijn experimenten hielp, voerde aan dat galvanisme "een stimulerend principe is, dat de scheidslijn vormt tussen materie en geest, dat deel uitmaakt van de grote keten van de schepping, de tussenliggende link tussen stoffelijke substantie en de essentie van vitaliteit."

In 1814 maakte de Engelse chirurg John Abernethy ongeveer hetzelfde soort bewering in de jaarlijkse Hunteriaanse lezing aan het Royal College of Surgeons. Zijn lezing leidde tot een heftig debat met collega-chirurg William Lawrence. Abernethy beweerde dat elektriciteit de levenskracht was (of was), terwijl Lawrence ontkende dat het nodig was om een ​​vitale kracht op te roepen om de processen van het leven te verklaren. Zowel Mary als Percy Shelley wisten zeker van dit debat - Lawrence was hun dokter.

Zie ook: Was Frankenstein een waar gebeurd verhaal? Reizigers gaan naar dit kasteel om erachter te komen

Tegen de tijd dat Frankenstein werd gepubliceerd in 1818, zouden de lezers bekend zijn geweest met het idee dat het leven met elektriciteit zou kunnen worden gemaakt of hersteld. Slechts een paar maanden nadat het boek verscheen, voerde de Schotse chemicus Andrew Ure zijn eigen elektrische experimenten uit op het lichaam van Matthew Clydesdale, die was geëxecuteerd voor moord. Toen de dode man was geëlektrificeerd, schreef Ure, "werd elke spier in zijn gelaat tegelijkertijd in angstige actie gegooid; Woede, afschuw, wanhoop, angst en afschuwelijke glimlachen verenigden hun afschuwelijke uitdrukking in het gezicht van de moordenaar. '

Ure meldde dat de experimenten zo gruwelijk waren dat "verschillende toeschouwers werden gedwongen het appartement te verlaten, en één heer viel flauw". Het is verleidelijk om te speculeren over de mate waarin Ure de recente roman van Mary Shelley in gedachten had toen hij zijn experimenten uitvoerde. Zijn eigen verslag van hen was zeker heel bewust geschreven om hun meer lugubere elementen te benadrukken.

Frankenstein ziet er misschien als een fantasie uit voor de moderne ogen, maar voor de auteur en de oorspronkelijke lezers was er niets fantastisch aan. Net zoals iedereen weet over kunstmatige intelligentie nu, zo wisten de lezers van Shelley over de mogelijkheden van elektrisch leven. En net zoals kunstmatige intelligentie (AI) nu een hele reeks antwoorden en argumenten oproept, zo ook het vooruitzicht van elektrisch leven - en Shelley's roman - toen.

De wetenschap achter Frankenstein herinnert ons eraan dat de huidige debatten een lange geschiedenis hebben - en dat in veel opzichten de voorwaarden van onze debatten nu door het debat worden bepaald. In de 19e eeuw begonnen mensen na te denken over de toekomst als een ander land, gemaakt van wetenschap en technologie. Romans zoals Frankenstein, waarin auteurs hun toekomst maakten uit de ingrediënten van hun heden, waren een belangrijk element in die nieuwe manier van denken over morgen.

Nadenken over de wetenschap die Frankenstein zo echt leek te maken in 1818, zou ons kunnen helpen beter na te denken over de manieren waarop we nu nadenken over de mogelijkheden - en de gevaren - van onze huidige toekomst.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation van Iwan Morus. Lees hier het originele artikel.