Laten we Superman redden door Bad Zack Snyder te vervangen door Good Matthew Vaughn

Zack Snyder is een hack en zijn succes is een volledig mysterie.

Gedurende zijn filmcarrière heeft Snyder nooit een film uitgebracht die zelfs maar op afstand origineel of diep genoeg is om een ​​tweede bezichtiging te verdienen. Ondertussen heeft Matthew Vaughn, een filmmaker met vergelijkbare smaak, zowel met minder materiaal als met lagere budgetten gedaan. Hij is de betere Zach Snyder. Hij is de enige echte Zach Snyder. Hij is niet Zach Snyder.

Dit is het geval om Vaughn de sleutels te geven van het slowmotion actie-tracking-koninkrijk en hem toe te staan ​​toekomstige DC-films te besturen, ondanks het dreigende en onvermijdelijke succes van Batman v. Superman.

1) Het zijn beide komische nerds

Je zou het kunnen vergeven als je denkt dat Zack Snyder en Matthew Vaughn dezelfde persoon zijn. Het zijn beide piepkleine blanke jongens die in 2004 uitbraken met films die kritisch werden geprezen en helemaal verdomd lief.

Snyder's film was een remake van Dawn of the Dead dat is waarschijnlijk nog steeds zijn beste, vooral te danken aan een zweep slim script van James Gunn.

Vaughn maakte zijn speelfilmdebuut met Cake met lagen, een lichtvoetige drugskapper die Daniel Craig vrijwel onmiddellijk relevant maakte.

Sindsdien hebben beide heren hun roem gebruikt om een ​​reeks stripboekaanpassingen te besturen. Snyder is doorgegaan met het vrijgeven van mega-hits zoals 300 en Watchmen alleen om te worden beloond met Man van staal en de gehele DC Extended Universe. Vaughn, ondertussen, heeft visuele liefde gemaakt aan Mark Millar, aan het aanpassen Supervet en 2014's Kingsman: De geheime dienst, grotere budgetten schuwen ten gunste van vreemdere films.

Terwijl, aan de oppervlakte, beide mannen aangetrokken worden tot spetterende superheldenfilms, onthult zelfs een vluchtige blik op hun films dat één man centraal moet staan ​​in de grootste competitie van Marvel en de andere … veel geld moet verdienen.

2) Snyder slecht

Sinds 300, Snyder's hele carrière is onderwerp geweest van ongelooflijke discussies. Aan de ene kant zijn er sommigen die denken dat zijn filmografie certificably "bro-tastic" is. Aan de andere kant is er het altijd aanwezige argument dat Snyder mensen gewoon geeft wat hij denkt dat ze willen.

Voorbeeld: Snyder's extreem verdelende aanpassing van Alan Moore's Watchmen. Snyder was zo bang om deze geliefde komische schat te verpesten dat de resulterende film een ​​van de meest getrouwe bewerkingen in de filmgeschiedenis is. En dat is een slechte zaak, omdat Snyder op de een of andere manier erin slaagde om de gebeurtenissen van de strip aan te passen zonder een van de subtitels erin op te nemen. Het resultaat is een saaie, wijdverspreide, gemeenschappelijke superheldenfilm waarin het bronmateriaal in vergelijking een fabelachtige fabel was met complexe real-world implicaties en frisse riffs op oude stripboekthema's.

In de 12 jaar sinds hij een naam is geweest, is alles wat Zack Snyder heeft geregisseerd onderhevig aan tentatieve toejuichingen en serieuze discussies. Door het geheel heen, heeft hij een bijna betoverend vermogen getoond om volledig het hele fucking punt van meer dan drie potentiële franchises en groei te missen.

Hij is ook verantwoordelijk voor Sucker Punch, het grootste stuk seksistische shit dat zich in het afgelopen decennium als een film heeft gemaskeerd.

3) Vaughn Good

Door de cijfers vernietigt Matthew Vaughn Zack Snyder in een rechtstreekse onderlinge vergelijking van hun werk, dat … duh.

Vaughn maakte strips voor stripboeken in hun oor Supervet. Hij heeft ook de X-Men franchise en speelde zelfs een grote hand in het script voor Dagen van het toekomstig verleden. De enige keer dat de controverse van de directeurscourts zit in zijn afbeeldingen van geweld, welke zijn super grafisch, maar in een cartoonachtige Quentin Tarantino soort van manier.

Op een subjectiever niveau is Vaughns werk ook veel leuker om opnieuw te bekijken. Het verschil zit hier in de schrijfcredits, dat wil zeggen dat Vaughn ze op bijna al zijn films heeft staan, terwijl Snyder alleen de slechtste films schreef waaraan hij is gehecht.

Wat meer is, Vaughn is niet bang om in het centrum van een grote franchise te staan. Hij stond op het punt de sleutels van de X-Men koninkrijk voordat hij uit het project viel, een beweging die hij alleen maar maakte zodat hij de eerste persoon kon zijn die hij kreeg Kingsman naar het scherm.

Met andere woorden, Matthew Vaughn heeft de kluiten om een ​​hele film Universe aan te pakken, hij besloot simpelweg dat hij zijn eigen film zou gaan maken.

4) Geweld kan mooi zijn

Omdat beide regisseurs comic book directors zijn, is een onderzoek naar hun individuele afbeeldingen van actie een must. Laten we beginnen met Snyder, een man die komt van de schoolleiding van Michael Bay. Hier is de laatste vechtscène in Man van staal:

Voor degenen onder u die onmiddellijk die vreemde donkere ruimtes in het begin zullen bekritiseren, hier is de shitty dialoog die u gemist hebt. Het laatste gevecht spendeert een paar minuten in een hardhandige poging om de homocidalistische neigingen van Zod te rationaliseren - rationalisaties die al in elke hoek van de film doordrongen zijn - voordat de twee aliens uiteenzette om elkaar te verslaan. Er is geen enkele substantie voor een van de lijnen, en dus geen gewicht voor een van de stoten. Buiten dat, is de hele door CGI doordrenkte affaire inconsistent en onnodig groot in spektakel.

Wat meer is, het gevecht zelf vliegt eigenlijk in het gezicht van bijna acht decennia van het karakter van Superman. Niet alleen probeert de Kryptonian het tij van menselijke slachtoffers te keren, hij beëindigt eigenlijk de strijd door iemand te vermoorden.

Hoewel Vaughns geweld bloederig is, is het ook coherent. Misschien verklaart de betrokkenheid van Vaughn op het niveau van het schrijven waarom zijn setstukken vaak het emotionele gewicht dragen terwijl ze minder kosten en meer badass zijn dan alles wat Snyder op film heeft gezet. Laten we deze vechtscène gebruiken Kingsman als voorbeeld:

Kijk, in plaats van te opereren onder het idee dat "pacing" betekent dat het geweld een paar seconden in slow motion wordt gehouden, gebruikt Vaughn deze slechte coole vechtscène om het inzicht van zijn publiek in de personages te verdiepen en de plot vooruit te helpen, door vakkundig weg te trekken van het bloedbad om de gruwel van zijn andere sterren te laten zien. Het resultaat is een intense vechtpartij die effectiever is omdat het is gebaseerd op karakter en verhaal.

Je zou eigenlijk kunnen beweren dat Zack Snyder de makkelijkste baan had, hier. Hij had tachtig jaar context om zijn karakter te baseren. Weet je hoeveel mensen Superman opzettelijk vermoord heeft in die tijd? Nul. (We tellen Doomsday niet, hij had geen keus.) Toch pikte Snyder vrolijk op die nalatenschap omdat zijn Superman zanderig moest zijn.

5) Dit is allemaal de fout van Christopher Nolan

Je kunt een donkere Batman-film maken omdat Batman een inherent donker personage is. Zijn mythos is doordrenkt van tragedie en verlies; hij werkt in een zanderige, echte wereldomgeving. Dat is een deel van de reden waarom Nolan is Dark Knight trilogie was zo succesvol. Maar Batman is een vreemde eend in de DC-canon. Je kunt de stijl van Nolan niet eenvoudig naar Superman overbrengen, omdat de personages op elke belangrijke manier anders zijn. Zack Snyder is te oppervlakkig om dat te beseffen.

Matthew Vaughn, ondertussen, heeft een decennium aan werk waarin hij heeft bewezen dat hij op welsprekende wijze strips kan aanpassen en zijn eigen visuele gloed kan toevoegen, terwijl hij trouw blijft aan de essentie van het bronmateriaal. Hij concentreert zich op domme dingen zoals de ontwikkeling van personages en het verhaal, terwijl hij nooit puur filmplezier opoffert. Natuurlijk is het te laat om te bellen, maar het is bitterzoet om je een wereld voor te stellen waarin Matthew Vaughn de architect zou zijn van de DC Extended Universe.