'True Detective' wordt echt op 'Church In Ruins'

Echte detective De zesde aflevering, "Church in Ruins," begint precies op het punt waar de vorige afliep: Ray Velcoro en Frank Semyon zitten aan de keukentafel van Frank, met geweren in de aanslag. (Het is de eerste van twee Mexicaanse standoffs voor Frank deze aflevering.) Ray kwam erachter dat de verkrachter van zijn vrouw net gearresteerd was, wat betekent dat Ray hem niet doodde, zoals hij 11 jaar eerder dacht. Ray gelooft dat Frank hem heeft opgezet - hij heeft zijn vuile werk gedaan - en wil de waarheid. Frank wist echter niet dat het slachtoffer van Ray ook de verkeerde was. De spanningen stijgen en dalen, en Ray verlaat onrustig en ontevreden.

Ray's bezoek met Frank levert niet veel nieuwe informatie op. Het meest de scène biedt is een verdere bevestiging dat Frank misschien niet zo in controle is over zijn operatie als hij ooit dacht, en dat hij dat niet is dat toch slecht van een kerel - beide ideeën die Nic Pizzolatto eerder heeft laten zweven. De scène omvat wat True D is het hele seizoen geweest: overtollig, anticlimatisch, cryptisch en onbevredigend.

Later in de aflevering, echter, gaat Ray op een triomfantelijke buigmachine die een verschuiving in de aanpak van de show signaleert. Na een ongemakkelijk begeleid bezoek met zijn zoon Tsjaad, geeft Ray het op met behoud van relatieve soberheid, bijna een vijfde van de whisky, het roken van talloze sigaretten en het eindigen van de neus diep in een berg cocaïne. De terugval van Ray is het middelpunt en keerpunt van 'Church in Ruins' en was precies wat de show het hele seizoen mist. We zien niet alleen de nasleep van Ray's zelfvernietiging, we zien het in actie. Terwijl Pizzolatto het had verteld, nu laat hij zien.

Na Ray's moment van zwakte, zien we Frank werken. Ja, we zagen hem eerder in het seizoen Danny Santos 'gouden grillz eruit scheuren, maar toen was hij overcompenserend. Nu is Frank kalm in het bevel en instrueert hij zijn mannen om de rechterhand van Lito Amarilla te martelen. Frank moet weten waar Irina Rulfo is, omdat hij denkt dat het hem een ​​stap dichter bij de moordenaar van Ben Caspere zal brengen. Frank haalt wat (gebrekkige) informatie over Irina uit de man, maar wat nog belangrijker is, we zien waarom mensen hem ooit vreesden; ook al is het waarschijnlijk dat ze dat niet meer doen. Hij is niet zomaar een oude, oude gangster die teveel suiker in zijn koffie stopt. Hij is bereid om iemand in de ogen te kijken en ze te zien kronkelen van de pijn.

"Church in Ruins" bereikt zijn climax met het moment van helderheid van Ani Bezzerides. Ironisch genoeg komt haar moment wanneer ze op haar vieste manier is: gedrogeerd en undercover op een feest met welvarende mannen (georganiseerd door Franks bedrieglijke vertrouweling Blake en bijgewoond door de burgemeester van Vinci's zoon). Ani infiltreert het feest om meer te weten te komen over waar Caspere zijn tijd doorbracht, in een poging om nieuwe aanknopingspunten te krijgen voor de koude zaak. Ray en Paul Woodrugh volgen en maken van de gelegenheid gebruik om documenten te bemachtigen met 'handtekeningen overal'. "Op het feest leert Ani uit de eerste hand over de losbandigheid die eens alleen maar nonchalant werd genoemd; het is niet mooi. Ze slaagt erin te ontsnappen (met haar vermiste Vera), maar moet hiervoor een bewaker doden.

Ani's onthulling komt wanneer ze fysiek niet in staat is om haar hoede te houden: we leren dat ze als kind is verkracht door een vreemde man wiens gezicht ze ziet bij alle mannen op het feest.Hij was waarschijnlijk een hippie in de gemeente van haar vader. Alhoewel haar trauma niet diepgaand wordt onderzocht, weten we nu een beetje beter waarom Ani messen draagt ​​en niemand emotioneel in haar leven laat.

"Church in Ruins" beantwoordde niet al onze vragen. Sterker nog, het heeft nog veel meer gecreëerd: de Mexicaanse heroïnedans keert terug en bedriegt Frank in een lucratief club-deal optreden voor hen; Paul praat met een oude agent die weinig toevoegt aan de plot; en Frank troost de wijlen Stan's zoon (maar ik kan me niet herinneren of we zelfs een live Stan hebben ontmoet). Toch lukte het, als een op zichzelf staande episode, om de personages niet alleen als figuren in een verhaal te behandelen, maar door ze te portretteren als echte mensen.