Kon een videogamont Ontwerper een Nobelprijs voor de vrede winnen? Ja, eerder dan u denkt

Jane McGonigal heeft een gewaagde visie, maar geen buitensporige: ze voorspelt dat tegen 2023 een game-ontwerper zal worden genomineerd voor een Nobelprijs voor de Vrede. McGonigal, zelf een game-ontwerper, zegt dat een overwinning in de Vredesprijs haar "# 1-doel in het leven" is, een doel dat ze nastreeft door zowel games te ontwerpen als hun huidige en potentiële belang op het collaboratieve ontwerpplatform Gameful te verkondigen. Is haar zoektocht belachelijk? Alleen omdat de Vredesprijs over het algemeen een bijkomstig voordeel is van het belangeloze streven van een persoon ten behoeve van de mensheid. Er zal een Nobelprijs-waardig spel zijn.

De vraag wanneer dat spel zal arriveren, gaat meer over het Nobelprijs-systeem dan over games als een kunstvorm. Om een ​​nominatie veilig te stellen, zou een spelmaker moeten werken aan het opbouwen van "broederschap tussen naties", het verminderen van militarisering en het bevorderen van vrede. Mensen kunnen alleen worden genomineerd door een selecte groep mensen, waaronder, maar niet beperkt tot, hoogleraren van sociale wetenschappen, actieve en voormalige leden van het Noorse Nobelcomité en mensen die eerder de Vredesprijs hebben gekregen. En winnen is echt moeilijk. Er zijn 376 kandidaten voor de 2016 award, waarvan 228 individuen en 148 organisaties.

Er is een reden dat het wordt beschouwd als de meest prestigieuze prijs ter wereld.

Hoewel ontwikkelaars van videogames niet typisch in dezelfde categorie worden beschouwd als Malala Yousafzai of het Tunesische nationale dialoogkwartet, kan hun werk niet worden verdisconteerd. Sociaal psychologen hebben lang gedacht dat games, althans in de traditionele speeltuin, creativiteit en begrip bevorderen. Ondertussen stelt de speltheorie dat games cognitieve strategie-vaardigheden opbouwen een beroep doen op de mentale processen die ons menselijk maken. Games zijn kortom een ​​potentieel krachtige tool voor vrede en begrip. Ze zijn gewoon niet historisch gebruikt bij het nastreven van die doeleinden.

Sociale wetenschap vertelt ons dat het vredesspel meer een onvermijdelijkheid is dan een mooie droom.Net zoals bij kinderspel kinderen kunnen trainen en simulaties van echte conflicten kunnen oefenen, is bewezen dat videogames cognitieve en probleemoplossende vaardigheden bieden, terwijl spelers worden geleerd hoe ze moeten coördineren en samenwerken met mensen. Hoewel veel psychologisch onderzoek - een absurde hoeveelheid eigenlijk - zich heeft gericht op de 'gewelddadige' aspecten van gaming, is dat een probleem met de inhoud, niet met het medium. Bewijzen bewijzen dat games mensen beter kunnen maken.

In de afgelopen vijf jaar zijn steeds meer onderzoekers gaan kijken naar de positieve effecten van online gamen. Dit is niet jouw alleen in de kelder gamingwereld meer - in een 2014-editie van American Psychologist onderzoekers van de Radboud Universiteit in Nijmegen wijzen erop dat "misschien het grootste verschil in de kenmerken van videogames vandaag, in vergelijking met hun voorgangers van 10 tot 20 jaar geleden, hun doordringende sociale aard is." Meer dan 70 procent van de gamers speelt met vrienden, met name als het gaat om multiplayer online role playing games, zoals World of Warcraft of Halo. Op onderzoekniveau hebben onderzoekers ontdekt dat deze games mensen integrale sociale scènes leren. Op persoonlijk niveau is het duidelijk voor hen die spelen.

In hun krant in American Psychologist de Nederlandse onderzoekers breken de voordelen van gaming af in cognitieve, motivationele en probleemoplossende vaardigheden. Ze ontdekten dat de games die mensen het meest effectief laten denken, die games zijn die werken in "visueel rijke" 3-D-ruimtes, waar spelers split-second beslissingen moeten nemen. Probleemoplossend vermogen wordt meestal in alle games ontwikkeld, maar in het bijzonder in die met actiereeksen op basis van memorisatie en analytische vaardigheden. Deze vaardigheden leiden tot prosociaal, helpende gedragingen waarvan is aangetoond dat ze het op lange termijn blijven doen.

Maar de motivatie die games in mensen naar boven brengen, kan het sterkste argument zijn voor waarom een ​​game de wereld mogelijk een betere plek zou kunnen maken. Games zijn een van de weinige keren dat mensen voortdurend falen, maar willen doorgaan. Deze inspanning, psychologen het erover eens, is wat je nodig hebt om succes en prestatie te realiseren.

Er is misschien geen game beschikbaar die een Nobelprijs verdient, maar het is niet vanwege een gebrek aan proberen. McGonigal's eigen spel, SuperBetter, was ontworpen om fysieke, mentale en emotionele veerkracht te vergroten. En het werkt: in een maand lang, gerandomiseerde studie aan de Universiteit van Pennsylvania, zagen proefpersonen met depressie die het spel speelden hun depressie met 12,9 punten dalen, terwijl degenen die het spel niet hadden gespeeld hun depressie slechts met 5,1 punten hadden laten afnemen. Over het algemeen kostte het mensen slechts 30 dagen om het spel te spelen om te melden dat ze minder angst en meer geluk voelden.

Maar SuperBetter is lang niet het enige spel dat de wereld probeert te veranderen. Er is het project Self-Esteem Games op McGill University ontworpen om, ja, mensen te helpen een beter zelfrespect te hebben. Foldt, een online eiwitvouwgame, was in staat om een ​​genstructuur te identificeren die onderzoekers meer dan een decennium had ontweken nadat de ontwerpers de kwart miljoen spelers van het spel hadden aangemoedigd om erachter te komen hoe verschillende strings van aminozuren konden worden gestabiliseerd. Depression Quest, Evoke, Way - alle games waarbij het doel is om een ​​sociaal goed te maken door een virtuele situatie te nemen en deze in een reële context te plaatsen. Misschien is dat nu niet genoeg om genomineerd te worden voor een Nobelprijs voor de Vrede, maar het betekent zeker niet dat er geen kans is dat dit in de toekomst niet zal gebeuren.