Qello is Netflix, maar het streamt concertfilms

Het is moeilijk om achter een nieuwe pitch te komen voor een site of een app die beweert: "We zijn net AirBnB maar dan als huisdierschildpadden" of "We zijn de Pandora van de lunch", hoe eigenzinnig en sociaal ze ook klinken. Dus ik heb Qello bewust vermeden toen ik er voor het eerst van hoorde, omdat het idee van een Netflix-achtige streamingservice maar alleen voor concerten klonk als een stom, slecht iets.

Waarom zou ik nog een maandelijks bedrag betalen voor toegang tot nog een andere site met streaming content, vooral een site met zo'n nauwkeurige focus? Netflix heeft al concerten. Netflix heeft ook meer uren video die iemand in zijn leven kan bekijken. Waarom zou ik ooit Qello willen?

Nou, het blijkt dat ik Qello wil; omdat Qello doet wat het wil doen heel, heel goed.

De site is een overzichtelijke, eenvoudige database van een paar duizend titels, variërend van eenvoudige concertfilms tot bandspecifieke documentaires. Het heeft alles, van muziekvideocollecties tot genre-specifieke functies. Door op een titel te klikken, krijg je alle productie-informatie en tracklist waarin je naar elk nummer in de show kunt springen. Je kunt ook hele shows of individuele nummers taggen voor opname op afspeellijsten en je perfecte achtergrondvideo voor zes uur feest bouwen. De service is beschikbaar via de site, maar is ook toegankelijk via de app van de meeste telefoons en spelsystemen, evenals via een rechtstreeks abonnement via Amazon Prime Video.

Voor zeven dollar per maand betekent dit waarschijnlijk dat uw kilometerstand volledig afhankelijk is van wat u van de catalogus vindt. Vergeleken met de negentig aanbiedingen van Netflix in de muziekcategorie, is er slechts een overgang van ongeveer 8% en de meeste Netflix-titels zijn documentaires of zelfs musicals. Je komt niet naar Qello voor A Very Murray Christmas ten slotte.

Wat heeft de site? Een behoorlijk stuk van alles. Er zijn 30 muziek- en filmgenres, variërend van een release van twee weken terug tot een jazzspoel uit 1920. Deze toonhoogte is het als "B.B. King naar ZZ Top, Lady Gaga naar Barbra Streisand "en dat is behoorlijk doodeng. Afhankelijk van je persoonlijke smaak, zul je moeten meewegen. Ik sprong direct in de bijna 167 concerten in "Alternative" en vond een 70/30 split van dingen waar ik heel erg graag naar keek versus artiesten die het me niet kon schelen over of wist niet eens wie ze waren.

Er was misschien te veel Green Day maar er was ook een Radiohead-bootleg die ik ooit voor $ 50 kocht. Ik had geen idee dat je die Astoria-prestaties zonder VHS-tractielijnen kon bekijken! Ik sprong naar een super recente reünietournee voor Garbage die ik miste toen hij door de stad kwam. 722 andere titels wachtten me op in "Rock", en dat was het moment waarop ik wist dat Qello mijn maandelijkse vergoeding waard zou zijn.

Naar mijn mening is er hier een indrukwekkende bibliotheek en als je doorlopend toegang hebt tot deze titels en het maken van afspeellijsten, is dit een uniek, indrukwekkend systeem. Het feit dat streaming-rechten van een label, uitgever, band en regisseur worden afgetekend, lijkt te voorkomen dat de meeste muziek het soort services raakt dat niet bereid is om wat serieuze tijd en geld te besteden om het te laten gebeuren. Qello lijkt uniek gepositioneerd om aan die behoefte te voldoen, en hun aandacht voor detail laat zien.

Ik hou mijn abonnement bij, en vertel het niet aan mijn vader, maar ik weet wat die gepensioneerde rockster met Kerstmis krijgt.

Eindoordeel: Het is verlicht.