Evolutie verklaart waarom verschillende landen beter in verschillende sporten zijn

Laten we echt zijn: de lichamen van Olympische atleten zijn behoorlijk raar.

Misschien heb je de Instagrams van sub-5 voet gymnasten naast torenhoge basketbalspelers gezien. Misschien heb je de langstrekkende torso van Michael Phelps in vergelijking met zijn benen opgemerkt.

Wat is dan duidelijk? Genetisch gezien zijn Olympische atleten veel diverser dan een eeuw geleden. De heersende wijsheid was dat een gemiddeld, "atletisch" lichaamstype het beste was voor alle sporten, volgens David Epstein, auteur van Het sportgen. Uiteindelijk begonnen coaches en onderzoekers op te merken dat gespecialiseerde lichaamstypes of lichaamsdelen beter waren voor specifieke wedstrijden. Plotseling werd uitslaan een voordeel.

Wat volgde was geen natuurlijke selectie in de Darwinistische zin, maar in plaats daarvan een onnatuurlijke selectie van atleten met bijzondere eigenschappen waarvan gedacht werd dat ze van voordeel waren voor een bepaalde atletische achtervolging.

Niet dat evolutie geen rol speelde. Neem de Keniaanse stam van Kalenjin bijvoorbeeld. Deze kleine groep mensen, slechts ongeveer 5 miljoen mensen, zijn zonder leeftijdgenoten in de marathonloop. "Er zijn 17 Amerikaanse mannen in de geschiedenis die onder de 2:10 in de marathon liepen", vertelde Epstein NPR in 2013. "Er waren 32 Kalenjin die het in oktober 2011 deden."

🇺🇸❤️ pic.twitter.com/ivOZfJSiib

- Ragan Smith (@ raganesmith2000) 6 augustus 2016

Er zijn zeker verschillende factoren in de Kalenjin-dominantie, maar één is hun specifieke lichaamstype. Leden van de stam hebben meestal lange, magere benen die bijzonder dun zijn in de richting van de extremiteiten. Dit is een aanpassing die specifiek is voor groepen mensen die de evolutionaire tijd dicht bij de evenaar hebben meegemaakt, waar koel blijven een prioriteit is. Hoe dunner je ledematen, hoe efficiënter ze de warmte uit het lichaam kunnen halen. Als bijkomend voordeel betekent het hebben van heel weinig gewicht aan de extremiteiten dat je minder energie hoeft te verbruiken om je benen met elke stap naar voren te laten zwaaien. Het is perfect voor uithoudingsvermogen.

De heerschappij van Allen - die veronderstelt dat mensen en andere dieren langer zullen worden en afhangen van hoe dichter ze bij de omgeving leven - is een nette theorie, maar het is niet het hele plaatje. Een studie gepubliceerd vrijdag in de Proceedings van de National Academy of Sciences daagt het idee uit dat evolutie op een nette, voorspelbare manier vooruitgaat. In het onderzoek werd gekeken naar de lengte van beenderen van menselijke ledematen om de regel van Allen - die stelt dat mensen en dieren slanker worden naarmate ze dichter bij de evenaar liggen - te bepalen en te bepalen of natuurlijke selectie alleen verantwoordelijk was voor een neiging tot stompheid die zich van de evenaar.

De auteurs vonden, verrassend genoeg, dat de bovenarm eigenlijk langer zou worden op hogere breedtegraden, als deze werd beïnvloed door natuurlijke selectie alleen, in tegenstelling tot de regel van Allen. Omdat de lengte van de bovenarm gecorreleerd is met andere fysiologische kenmerken en niet onafhankelijk evolueert, blijft Allen's regel echter staan. Het is de verkorting van de onderarm, die wordt aangedreven door natuurlijke selectie, die het verkorten van de bovenarm aandrijft terwijl je weggaat van de evenaar. Dit maakt het wat een niet-adaptieve eigenschap wordt genoemd, niet onafhankelijk maar in relatie tot andere eigenschappen ontwikkeld door natuurlijke selectie.

Regels over welke lichaamstypes beter zijn voor bepaalde sporten zijn ook niet netjes. Er zijn veel voorbeelden van atleten die onze verwachtingen voor hoe elite performers eruit moeten zien, trotseren, inclusief te korte hoogspringers zoals Stefan Holm, 5'11, waarbij de gemiddelde lengte 6'4 is.

Volgen deze uitbijters ondanks de nadelen van hun lichaamstype, of hebben ze onzichtbare genetische voordelen die we eenvoudigweg niet opmerken? Misschien, net als in de 20e eeuw, zien atleten er allemaal hetzelfde uit in een bepaalde sport, omdat we dachten dat ze er zouden moeten uitzien - niet omdat die vorm noodzakelijkerwijs de beste is. Misschien is er een geheim voordeel voor Holm's specifieke lichaamsplan, maar de meesten van degenen die het delen, vallen vroeg uit het veld omdat ze te horen krijgen dat ze de Olympische Spelen nooit als een hoge trui zullen halen.

En er is nog steeds veel dat we niet weten over menselijke mechanica en fysiologie. Olympische Spelen zijn in wezen een groot experiment om deze lichamen hoger, sneller en harder te duwen. Limieten worden nog steeds getest en de records blijven worden verbroken. De lichaamstypes die naar boven filteren zullen niet altijd passen in een nette vertelling, maar de winnaars zullen altijd - altijd - degenen zijn met de passie en het hart om verder te gaan dan wat iedereen zei dat mogelijk was.