Waarom ik nooit had moeten trouwen

Ben jij getrouwd? Soms heb je het gevoel dat dit het ergste is dat je jezelf hebt aangedaan. Zo ja, hier is mijn bekentenis.

Oké, ik moet dit echt van me af krijgen - ik had niet met mijn man moeten trouwen. Gasp. Als ik vandaag naar hem kijk, heb ik het gevoel dat hij de domste beslissing van mijn leven was. Echt, als ik 10 jaar terugga, weet ik dat hij niet de man voor mij was om te trouwen. Dubbel snik. We zijn nog steeds getrouwd, met mijn infortune, en als je denkt dat hij gek wordt als hij dit leest, geloof me dan, hij geeft er minder om.

Hij weet dat ik niet 100% gelukkig was toen we trouwden, en ik begrijp nog steeds niet waarom ik het deed. Liefde is blind, dom, dom en doof, neem ik aan. Helaas is het waar - ik wilde niet trouwen, ik wilde niet door het gangpad lopen en de bruiloft maakte me zo depressief dat ik de avond voor mijn bruiloft vroeg of ik voor altijd bij hen mocht blijven, als ik de bruiloft kon annuleren… En ik meende het letterlijk.

Natuurlijk nam mijn moeder dat als bruiloftsblues, maar het was niet blauw, roze of paars - ik wilde gewoon niet trouwen. Dus je zou kunnen denken: "Wacht, waarom? Hield je niet van hem? ' Dat deed ik, ik hield wel van hem, maar ik was niet klaar.

Ik vond het niet leuk om de rest van mijn leven met hem door te brengen. We waren ongeveer twee jaar aan het daten, maar dat was niet genoeg om te bepalen of we gelijk hadden voor elkaar. Veel mensen denken dat twee jaar veel tijd is, maar stel je eens voor: is het je hele leven waard?

Wat ik voelde nadat ik was getrouwd

Ik heb altijd het gevoel gehad dat hij een fout heeft gemaakt door me te vragen met hem te trouwen. Begrijp me nu niet verkeerd, ik lijd niet aan een laag zelfbeeld, maar ik was niet zo klaar als hij was. Het baarde me altijd zorgen dat hij het me per ongeluk vroeg en dat ik uit angst om hem te verliezen ja zei. Het baarde me meer zorgen omdat ik diep van binnen wist dat het waar was.

Ik wou dat ik terug in de tijd kon gaan, maar zelfs als ik terug in de tijd kon gaan, wat zou ik mezelf toen vertellen? Wat zou je een 26-jarige vertellen? Dat ze dom was om hiervoor te vallen? Om haar te vertellen dat ze geen idee had wat ware liefde was? Dat wat ze in sprookjes las alleen maar als een sprookje bleef? Wat zou ik die vrouw vertellen die bang en opgewonden is? Bezorgd en bezorgd? Hoe moet ik haar vertellen dat trouwen de grootste fout van haar leven was?

Voorbereiding om mevrouw van mijn heer te zijn

Toen ik trouwde, wist ik dat ik dat niet echt, echt of heel graag wilde doen. Ik voelde dat ik opzettelijk de opwinding uit mijn leven blokkeerde. Ik had het gevoel dat ik heel wat plezier als single zou missen. Maar toen sloeg dit natuurlijk nergens op en ik liep door het gangpad, keek hem volkomen in verwarring aan en vroeg me af of ik mijn hele leven met hem zou kunnen leven. Trouwens, dat ben ik nog steeds. Onze reis samen was hilarisch - het was allemaal vrij nieuw, soms saai.

Soms opgewarmd, soms kalm. Ik deed heel mijn best om niet te denken dat ik zijn vrouw was - ik wilde gewoon zijn wat we waren voordat iemand naar voren kwam om ons samen te binden voor levensliefhebbers. Ik wilde hetzelfde leven leiden als voordat we trouwden. Maar het was niet hetzelfde, hoe hard ik het ook probeerde.

Ik was zijn vrouw geworden en op een of andere manier was dat genoeg voor hem om me als een nieuwe persoon te behandelen. Geloof me, als je geliefden bent, nadat je met elkaar trouwt, word je man en vrouw, verdwijnen de geliefden. Plots moet je een beetje serieus en een beetje volwassener zijn.

Leven na het huwelijk is geen bed van rozen

Plots deden dingen die ik deed hem twijfelen aan mijn gezond verstand, mijn volwassenheid en mijn geschiktheid om te denken als een normaal persoon. Kussengevechten waren plotseling verleden tijd. Plots stonden zaterdagen en feestdagen op het punt om uit te rusten om je voor te bereiden op een week vol werk. Plots moest ik het hem vragen telkens als ik iets anders wilde koken, iets anders wilde dragen of ergens anders naartoe wilde gaan. Plots moest ik op een bepaald tijdstip thuis zijn, omdat hij zijn ouders had uitgenodigd. Plots werd mijn hele leven een levende nachtmerrie.

Het huwelijk is een eyeopener, maar niemand zal je dat vertellen

Toen we aan het daten waren, trouwden enkele van mijn vrienden, en ze lieten nooit de kans om ons te beschimpen, ons te dwingen te trouwen. Ik haatte hen omdat ze zijn verlangen om mij zijn vrouw te maken, hadden gevoed. Maar het leek hem geen zorgen te maken, omdat hij naar me grijnsde, wat aangaf dat hij er klaar voor was. Ik haatte dat.

Ik wilde mijn leven leiden zoals ik het wilde. Ik zou altijd gewoon glimlachen en wegkijken, en ik denk dat het dit gebaar was dat hem deed denken dat ik er ook zin in had.

Ik was toen 25, dus ik denk dat dat mensen het recht gaf om me aan te moedigen om te trouwen, ik was tenslotte verliefd, niet? Ja en nee. Ik hield van hem, maar wilde de rest van mijn leven niet doorbrengen met dat te geloven. Je vraagt ​​je misschien af ​​wat ik in gedachten had voor mijn leven. Nou, ik had veel gepland.

Ik wilde niet alleen meer studeren, maar ik wilde hem ook 'verkennen' als mijn geliefde. Ik wilde ontdekt worden, ik wilde geplaagd worden, ik wilde verlangen, bemind worden, gemist worden. Ik wilde dat allemaal nog steeds, en ik wist dat ik dat voor het leven wilde.

Wat mensen me over het huwelijk vertelden

Een maand voordat hij het voorstelde, besloot mijn familie me te voeden met de gedachte aan een huwelijk. Mij ​​werd verteld dat huwelijken behoorlijk verbazingwekkend zijn en dat ik de rest van mijn leven hetzelfde bed zou delen met mijn geliefde en mijn beste vriend. Mij ​​werd verteld dat niemand me zou kunnen behandelen zoals mijn geliefde na het huwelijk.

Omdat ik hem een ​​paar jaar kende, was hij plotseling de 'juiste' vader van mijn kinderen. Mij ​​werd verteld dat hij me zou behandelen als een koningin, als een vriend, en van me zou houden alsof er geen morgen is.

Ze vertelden me dat er niets succesvoller is in een huwelijk dan twee beste vrienden die met elkaar trouwen. Ze vertelden me dat onze vriendschap zou groeien en onze liefde voor elkaar altijd zou bloeien. Toen ik nog steeds geen knikje uit waardering gaf, zeiden ze dat ik moest stoppen met denken en eisten dat ik door het gangpad liep omdat ik absoluut de beste beslissing van mijn leven maakte door met mijn beste vriend en mijn geliefde te trouwen.

Wat ik tot nu toe heb geleerd

We hebben nog geen kinderen. We houden van elkaar, maar het is niet genoeg. Ik leerde dat ik naar mijn hart had moeten luisteren en om wat meer tijd had gevraagd. Ik had mijn zorgen moeten evalueren voordat ik vooruit sprong. Ik had nee moeten zeggen toen hij het voorstelde en had hem beleefd moeten vragen om me wat tijd te geven. Waarom? Denk je dat ik lijd? Nee.

Hij is geen slechte echtgenoot, hij houdt van mij, maar het zou nog beter zijn geweest als we niet wettelijk met elkaar verbonden waren. Het gevoel gebonden te zijn is erger. Het is het beste om samen te leven dan samen door de wet gebonden te zijn. Liefde bloeit wanneer beperkingen niet bestaan.

Misschien was dit gewoon een tirade, misschien moest ik gewoon mijn hart spreken. Misschien denk je dat ik gelijk heb, dus als je denkt dat ik het ben, verzoek ik je om tien keer na te denken voordat je door het gangpad loopt. Niemand heeft het recht om jullie samen te binden, omdat je als individu recht hebt op je eigen ruimte, wat er ook gebeurt.