Mevrouw, met liefde

Ooit verliefd geworden op een leraar om de hoop te verliezen? Hier is een leuk verhaal over een romance tussen leraren en studenten die twee levens ten goede heeft veranderd. Van Dave Rowland

Het was het jaar 1999.

Ik studeerde voor mijn masterdiploma, wachtte om af te studeren, slingerde mijn mantel en mijn hoed zo hoog als ik kon, en ging over de groenere weiden die iedereen wachtte die durfde te dromen.

Mijn dromen en mijn universiteit

Ik had absoluut mijn dromen. Ik wilde het groot maken in de echte wereld.

Ik wilde een bedrijfsadviseur of een vice-president of zoiets zijn.

Op de een of andere manier voelde de gedachte om rond te lopen in brandschoon pak en stevige handdrukken vast te houden de perfecte manier om mijn leven te leiden.

Mijn vrienden wilden gewoon afstuderen, en eerlijk gezegd ook ik.

De professoren waren niet zo blij om me mijn dromen op een gemakkelijke manier te laten bereiken.

Mijn vrienden en ik waren allemaal klootzakken, of in ieder geval deden we alsof, elke keer dat een stel meisjes ons voorbij het basketbalveld passeerde. En als er niemand in de buurt was, hingen we rond in de slaapzaal of in een favoriete hoek op de campus.

Elke ochtend begon op dezelfde manier voor mij en mijn kameraden.

We moesten alarmen instellen in onze mobiele telefoons in de sluimerstand, het alarm instellen in tien verschillende klokken en ze verbergen op plaatsen die we gewoon niet zouden kunnen bereiken zonder onze ogen wijd te openen. Hoe vervelend het ook was, het effect was goed.

Onze ochtenden begonnen met een stroom scheldwoorden, gevolgd door het geluid van beukende klokken, maar we konden wel door de deuren schrapen voordat de professor binnen kwam.

Een late start en een geweldige dag

Op een dinsdagochtend was ik te laat. Ik greep me in mijn kledingstuk, gooide iets over mezelf en rende naar buiten, terwijl ik het ongrijpbare perfecte excuus overwoog om te babbelen terwijl ik door de deuren van de klas stapte.

Ik rende half en half naar de juiste klas en stond bij de deur. Ik hield mijn hechtingen vast en wachtte op de vertrouwde irritante stem die me uit de klas zou schoppen terwijl ik al buiten was. De ironie van het onderwijs.

Maar het kwam niet. Ik keek op en zag een dame bij het brede schoolbord. Nou, ze was niet bepaald een dame als zodanig, omdat ze er zo jong uitzag als elke andere student in de klas. Het had een presentatie kunnen zijn. Maar de studenten maakten aantekeningen en dat gebeurt absoluut niet in presentaties.

Ik keek naar haar en wachtte, me afvragend hoe ik haar kon aanspreken. Ik hoefde niets te zeggen, want ze glimlachte alleen maar naar mij en haar ogen zeiden dat ik naar binnen moest stappen. Ik stond daar maar een paar seconden.

Haar ogen waren zo mooi. Ik trok mezelf weer samen en liep naar mijn stoel ergens achter in de klas. Ik stootte mijn vrienden aan en vroeg hen wie zij was. Ze waren te gefascineerd door haar om zich zelfs te realiseren dat ik daar was.

Uiteindelijk, nadat ik op een manier had gecommuniceerd die een vierjarige zou begrijpen, kwam ik erachter dat ze een assistent-lerares was of een vervanger die verondersteld werd drie weken lang de theorielessen van ons eerste uur te volgen. Ze was blijkbaar in een programma voor bedrijfsontwikkeling waar ze presentaties en seminars moest geven gedurende een bepaald aantal uren om in aanmerking te komen om haar af te ronden wat het ook was. Ik kon toch niet begrijpen wat mijn vrienden zeiden.

Ik hou van mijn klas!

Ik staarde alleen maar naar die mooie ogen, dezelfde ogen die zo gedefinieerd en zo zijn. Zowat alles aan haar accentueerde al het andere in haar. Ze was prachtig en niet alleen ik, maar iedereen in de kamer had het moeilijk om haar ogen af ​​te wenden.

Haar bekijken was als het kijken naar een tenniswedstrijd. Alle ogen bewogen van links naar rechts en van rechts naar links, elke keer als ze een wandeling over het bord maakte. Ik kwam erachter dat haar naam Sophie was.

Wauw… die naam smolt in mijn mond elke keer dat ik het herhaalde, net als suikerspin. Sophie… Sophie… Sophie… En toch kon zelfs de zoete ziekte van de overdosis suikerspin me niet weerhouden haar naam steeds opnieuw te herhalen.

Naarmate de dagen voorbijgingen, had ik echt geen alarm nodig om op te staan. En ik zat in de klas, ruim tien minuten voordat ze zelfs binnenkwam. Ik probeerde de voorbank in haar klas vast te houden en staarde haar alleen maar aan. Er waren er teveel van ons, en ze kon niet echt naar iemand staren terwijl ze iets uitlegde waar ik niet naar luisterde.

Ik wilde alleen maar zien hoe haar lippen trilden toen ze een paar woorden zei. Haar bekijken was als het kijken naar een romantische Franse film. Ik kon niet echt krijgen wat ze zei, maar ik vond het leuk om te luisteren naar hoe ze klonk. Ik probeerde oogcontact met haar te maken en bij dat zeldzame voorval, toen het gebeurde, zou het een paar seconden blijven hangen en dan verdwijnen.

De blik zou bijna altijd volgen met een glimlach die haar mooie tanden liet zien, zo perfect en zo goed ingesteld. Ik haalde haar na de les in en praatte een tijdje, onder het mom van iets te begrijpen. Vroeger praatten we bijna overal over. En zolang ik haar er niet aan herinnerde dat ik de hele tijd verliefd op haar was, was het allemaal prima. Haar gebruikelijke glimlachende antwoord op zowat elke verklaring van mij die de woorden had "… je ziet er geweldig uit vandaag…" of "Ik wou dat je vandaag zou komen lunchen…" was een "Laat me je niet verslaan met een blijf nu. Onthoud, ik ben nog steeds je professor, jij! '

Haar verliezen voordat ze met haar uitging

Als ze een andere student was, wist ik dat ik op mijn knie zou zijn gevallen en mijn eeuwige liefde voor altijd tot haar had uitgeroepen. Hoewel ze rond mijn leeftijd was, was ze nog steeds mijn 'leraar'.

Het maakte niet uit, ik wist dat drie weken later, als ze klaar was met het volgen van lessen, we vrienden zouden zijn. Maar helaas, net als al het andere, heeft ze op een vroege ochtend de les niet gehaald. Onze regelmatige slob van een professor had zijn taken hervat en ons werd verteld dat Sophie onmiddellijk moest vertrekken vanwege enkele persoonlijke verplichtingen. En dat gebeurde een week voordat ze zou vertrekken. Ik kon haar nummer niet eens krijgen!

Doorgaan met mijn deprimerende leven

Het leven was aanvankelijk deprimerend, maar na een maand of twee, overweldigde de high van haar te zien en de low die volgde elke keer dat ze niet opdook me, en ik sloeg terug naar mijn eerdere routine van verschillende wekkers en de stroom van ochtendvloeken.

De lessen werden zelfs nog erger, omdat de gedachte aan een dikke lelijke slob van een professor die de lessen volgde ter vervanging van de prachtige Sophie, walgelijk was. Ze was nog steeds het onderwerp van gesprekken gedurende vele lunchuren. We vroegen rond of we verhalen over haar konden krijgen, of hopelijk haar telefoonnummer. Maar we hadden geen geluk. De volgende semesters kwamen in een slakkengang voorbij en uiteindelijk zijn we geslaagd.

Ik vergat de heetste 'professor' die ik ooit in mijn leven heb gezien. Sophie was verleden tijd en ik ging verder.

Het leven gaf me zijn deel van ups en downs. Ik werd verliefd en duurde daar nauwelijks. Op de een of andere manier konden de meeste vrouwen met wie ik uitging nooit mijn passie begrijpen om een ​​stempel op het leven te drukken. Ze dachten gewoon dat ik niet bij hen wilde zijn omdat ik niet elk uur met hen doorbracht. Ik kon er niets aan doen, want ik heb gedroomd om het mijn hele leven groot te maken en ik kon gewoon geen reden zien om mijn leven te veranderen, omdat een vrouw wilde dat ik negen tot vijf zou werken en elke keer films met haar zou kijken dag!

Ik heb mijn droom bereikt

Ik ging bij een bedrijf werken als leerling. De kansen vielen allemaal op hun plek. Ik zat in een organisatie waar ik altijd al wilde zijn.

Langzaam begon ik de ladder te beklimmen, met verschillende presentaties en winnende toonhoogtes. De jaren vlogen voorbij en ik bleef bij wie ik wilde zijn. In het jaar 2008 werd mij gevraagd om Senior VP of Operations te zijn. Ik was vrij jong voor mijn referenties en kwam sneller op plaatsen dan de meeste anderen. Ik werd geroepen om grote velden te maken en stond erom bekend dat ik ze op mijn weg trok.

In hetzelfde jaar als mijn promotie werd mij gevraagd een zakelijk voorstel te doen aan een andere concurrerende organisatie.

De details doen er eigenlijk niet toe. Op de ochtend van de vergadering liep ik door alles wat ik moest doen in mijn gedachten. Ik was klaar om hun marketingkop weg te blazen en mijn punt over te brengen.

Ik bereikte de lobby van het kantoor. Ik liep naar de receptioniste en vroeg om mevrouw Myers te ontmoeten. "Miss Myers…" corrigeerde de receptioniste me met een glimlach. Ik glimlachte terug en vroeg me af waarom hun VP niet getrouwd was. Te druk voor een liefdesleven, of misschien is ze te lelijk.

Ik ging op de bank zitten en wachtte terwijl ik een paar centimeter dieper zonk. En toen pakte ik mijn tablet en begon mijn voorstel door te nemen. Het duurde een paar minuten voordat ik haar hoorde.

Ontmoeting met mevrouw Myers

"Dhr. Rowland… Hallo! ' Ik zag een hand uitstrekken en ik greep hem meteen vast voordat ik haar gezicht zag. Bedrijfsethiek had me genoeg geleerd om te weten dat een handdruk nooit mag worden uitgesteld.

Ik keek op en had amper de woorden "Hallo mevrouw Mye… rs…" gezegd toen ik de mooiste glimlach zag en een paar ogen die me terugtrokken naar een ander leven. Een leven dat ik bijna tien jaar geleden voor het laatst had meegemaakt. De intense stroom van emoties trof me en ik was gevoelloos. Ze keek me enigszins verrast aan.

"Is er iets mis, mijnheer Rowland?" zij vroeg.

"Nee, nee echt… Het spijt me dat Soph… Ik bedoel, mevrouw Myers. Ik zat ergens midden in! ' Ik brabbelde.

Ze vroeg me haar in haar hut te volgen. Ik volgde haar dromerig, mijn geest snelde en wervelde van verschillende gesprekken en gedachten. Ik kon het niet geloven, dezelfde 'professor' die me leerde, was hier, voor mijn eigen ogen. Ik had gehoopt dat deze dag zou komen, maar ik heb nooit echt beseft dat het ooit uit zou kunnen komen.

Ik begon te glimlachen toen een andere gedachte me trof. Ze wist echt niet wie ik was, dezelfde man die zat te kwijlen terwijl ze haar twee weken lang elke ochtend in de gaten hield, voordat ze uit mijn leven verdween.

De gelukkige introducties maken

We gingen zitten en ik keek haar alleen maar aan. Ik had bijna tien jaar gewacht om haar weer te zien. Ik wilde niet over het voorstel praten. Het zou sowieso geen verschil hebben gemaakt. Ik dacht niet dat ik nu iets anders kon doen dan grommen of mompelen. Ik was volkomen sprakeloos! Ze keek me ook aan.

"Heb ik elkaar eerder ontmoet, mijnheer Rowland, het voelt alsof ik u ergens heb gezien."

Ik morste een beetje koffie over mezelf en sputterde: "Het spijt me, denk je dat…?"

"Ik weet het niet zeker, maar je komt me bekend voor, " zei ze, hoewel het bijna was alsof ze tegen zichzelf praatte. Ik grijnsde naar haar. Ik was nogal overweldigd door het feit dat ze me na zo'n lange tijd kon herinneren. Het was wel vleiend!

Ik keek haar recht in de ogen en vroeg haar: 'Zou je verrast zijn als ik je zou vertellen dat we elkaar kennen, Sophie?'

Ze was verrast om me haar bij haar voornaam te horen noemen: "Hoe gaat het…" begon ze. “Nou, laten we zeggen dat we elkaar kenden uit een educatieve wereld. Maar je bestond een uur per dag, twee weken lang, en toen verdween je! '

"Dave…" hijgde ze. Ik grijnsde alleen maar en zei: "Je weet niet hoe blij ik ben je te zien, Sophie." Ze begon net te lachen in hysterisch gegiechel. “Dave, kijk jou eens! Allemaal verkleed. En je was zo'n idioot. Oh mijn god…"

We begonnen allebei te lachen en ze liep over de tafel en omhelsde me. En ik omhelsde haar rug. “Het is ook goed om jou te zien”, voegde Sophie na een paar seconden stilte toe.

"Wauw, ik geloof niet dat mijn schoolverliefdheid me gewoon knuffelde!" Zei ik tegen haar met een ondeugende glimlach.

Ze sloeg op mijn ribben terwijl ze zei: "Dat moest betekenen: 'Ik ben blij je te zien', jij viezerik!"

“Het gaat allemaal over hoe ik het neem, nietwaar? Hoe dan ook, het is een stuk beter dan bedreigd worden met een stok! ” Ik schoot in scherts terug.

We zaten daar maar een tijdje te praten en te lachen. Ik vertelde haar hoe ik werd wie ik was, en ze legde uit waarom ze haastig het onderwijs moest verlaten. We hebben alles ingehaald wat we over elkaar wilden weten. Het enige probleem was dat we nog steeds niet een beetje hadden gesproken over onze organisaties die samenwerken. Ik vertelde haar dat we elkaar tijdens het diner konden ontmoeten en over het voorstel konden praten.

"Sla je me aan, meneer Rowland?" vroeg ze mij treiterend.

Ik lachte en hield haar handen vast: "Natuurlijk, mevrouw Myers, maar weet je, je kunt me altijd Dave noemen."

Romantiek voor leraren en studenten verder brengen

We ontmoetten elkaar tijdens het diner die avond, maar we spraken niet over werk. We ontmoetten elkaar de volgende ochtend en brachten de lunchuren samen door, en uiteindelijk slaagden we er op de derde dag in iets uit te werken dat onze beide bedrijven gelukkig zou houden.

Onze bazen waren blij met het resultaat van onze ontmoeting, maar Sophie en ik waren het gelukkigst.

Een maand later begonnen we te daten en we waren zo verliefd. Ik voelde me het gelukkigst toen ik bij haar was en zij zei hetzelfde toen ik haar erom vroeg.

Het is vier jaar geleden dat we elkaar in haar kantoor ontmoetten. En slechts drie maanden geleden deed ik waar ik altijd van heb gedroomd. Ik ging op één knie zitten en stelde Sophie voor.

Het was allemaal zo perfect. En we delen nog steeds een perfecte relatie.

Er zijn nog steeds de vreemde voorbeelden dat ze de baas is om me heen, maar dat vind ik prima. Ik bedoel, echt, is het geen veel betere optie om mijn verloofde de baas te laten zijn in plaats van verliefd te zijn op een universiteitsleraar die me dreigt te slaan met een stok ?!

Dave en Sophie zijn echt verliefd en gelukkig in elkaars armen. Maar ze kunnen het nog steeds niet helpen, maar vragen zich af wat de kansen waren om elkaar tien jaar later te ontmoeten! Noem het toeval, of moeten we het lot noemen ?!