Liefde en geweten

Waarom zijn mensen zo ingewikkeld? Waarom vallen we in en uit liefde, en waarom is niets ooit onze eigen schuld? In het leven proberen we altijd excuses te zoeken om iemand anders de schuld te geven, zij het in ons liefdesleven of op het werk, zegt Laura Shane.

Waarom kunnen we niet gewoon begrijpen dat onze verliezen en fouten soms het gevolg kunnen zijn van onze eigen fouten en fouten?

Ik ben een schrijver als je dat iemand noemt die hun gedachten op papier kan zetten. Of tegenwoordig op een wit scherm met een knipperende cursor. Maar ik ben ook een lezer en ik schrijf dan. Ik lees veel en mijn interesses worden gefaseerd gestold. Sinds de afgelopen maand heb ik mezelf opgewonden door moordmysteries. Wat ik hierboven heb geciteerd, is een citaat dat ik ergens las in de fase waarin ik romantische romans had. En het is een wonder dat ik het nog niet ben vergeten.

Is het niet ongelooflijk dat we nooit iets over liefde vergeten? Ik ben er vrij zeker van dat je je hartmomenten ook herinnert. Ik wed dat je je zelfs herinnert of je lieve eerste liefde een moedervlek op hun kin had. Hoe verrassend het ook mag lijken, we vergeten onze liefdesbelangen nooit. Niet na een decennium. En niet na een eeuw, als je ooit zo lang leeft.

Je doet misschien alsof, vergeetachtigheid, maar in werkelijkheid blijft de gedachte aan een geliefde altijd in ons hoofd hangen, wachtend om zichzelf magisch te herscheppen op momenten van eenzaamheid. Dat komt waarschijnlijk omdat liefde of het gevoel verliefd te worden iets is dat niet door omstandigheden onder de indruk van je is. Je 'kiest' om het te voelen. Je kiest ervoor om het romantische akkoord te slaan dat je harmoniseert en je geluk brengt, op een manier die duizend woorden nooit zouden kunnen verklaren.

Bijna alle relaties die buiten de grenzen van ware liefde bestaan, zijn puur 'op behoeften gebaseerd'. Je vindt iemand heel leuk omdat ze leuk zijn om mee te maken. Je wilt contact maken met iemand, omdat ze gewoon heet roken. Of je knuffelt iemand en praat over alles wat je te binnen schiet omdat je troost nodig hebt. Al deze mensen die in je leven komen, kunnen worden vergeten. En dat zullen ze zijn. Zo zal die kleine verliefdheid van jou, terug in de zevende klas.

Niemand kan je dwingen te kiezen waar je van houdt. Probeer je de vroege dagen in de lente van je liefde te herinneren. Alles was zo warm en sereen, de bloemen zagen er zo romantisch uit en de wolken zo blauw en nog blazer. Je lijnen waren zo oubollig en dom, en je hield van stom babbelen. Maar zelfs daardoor voelde je je niet dom! Je hele bestaan ​​draaide om je geliefde. Die lange telefoontjes tot laat in de nacht, momenten waarop jullie allebei gewoon de telefoon wilden vasthouden en naar elkaar wilden luisteren, en andere papperige dingen die je nu over het hoofd ziet of overbodig voelt. Je liefde heeft je opgeroepen en geïnsinueerd in wat leek op een web van magische beelden.

Het is zo perfect, nietwaar? Liefde. Herinnert zich zelfs de manier waarop onze lippen bewegen wanneer we dat woord uitspreken, vreugde in ons leven lijkt te brengen. Het leven kan toch niet beter worden? Maar dan kan het. Omdat de meesten van ons het gevoel hebben dat onze relatie met onze geliefde soms ontoereikend kan zijn. Dat is goed, zelfs twee erwten in een peul hebben hun eigen problemen en verschillen. Maar soms kan onze liefde echt ontoereikend aanvoelen, alsof we iets zinloos vasthouden, zoals proberen fijn zand of water in onze handpalmen te dragen. Maar waarom moeten we dat dan voelen?

We leven in een wereld van binaire opposities. We herkennen duisternis, omdat we licht kunnen onderscheiden. Als er geen licht in deze wereld was, hoe konden we dan het alter-ego identificeren? Met dezelfde strekking zijn we bekend met haat omdat we liefde kennen. We zijn bekend met ontrouw omdat we loyaliteit herkennen. Dit zijn abstracte termen en hun betekenis komt met de neiging om uit te stellen. Woorden zijn zo'n onbetrouwbaar medium om het idee over te brengen. Iedereen leest hetzelfde plot en ze decoderen het naar hun zin. Met die gedachte in mijn gedachten, moet ik nadenken of er iets is dat duidelijk kan worden gedefinieerd of verklaard.

We kunnen de exclusieve betekenis niet ontcijferen en kunnen alleen proberen een spoor eruit te halen. We leven in deze wereld volgens het 'plezier'-principe. We duiden de gebeurtenissen aan die ons plezier geven als bevestigende. De gebeurtenissen die ons ongemakkelijk maken, zijn depressief voor ons, zoals duisternis. Ontrouw maakt ons ongemakkelijk en liefde verheft ons. Dus verwijzen we naar hen volgens het plezierprincipe.

Volgens Saussure, de diepgaande filosoof en filoloog, heeft alles in de wereld een binaire oppositie behalve mensen. Kun je beweren dat iemand volkomen slecht of helemaal goed is? We zijn slechts een combinatie van beide, wachtend om afwisselend een bundel van onze goede en slechte kant te verwijderen, wanneer en wanneer we het willen. Goed en kwaad verblijven in ons. In ons is een samenzwering die nooit de kop opsteekt, maar de lucht snuift in diepe raspende happen, wachtend op de perfecte gelegenheid.

Maar hoeveel van ons zouden accepteren dat we de duivel in ons hebben? We willen allemaal dat meneer God op die speciale plek in ons hangt, dezelfde die we een hart noemen. Niemand doet ooit iets verkeerd, ze begaan gewoon een fout, zelfs als het een partner bedriegt. En niemand begaat ooit een fout, ze deden gewoon het juiste, of wat zij voelden, was op dat moment juist. En als er geen excuses zijn, krijgen de omstandigheden de schuld. Denk er eens over na, is iets ooit jouw schuld?

Verkeerde handelingen komen altijd met excuses en redenen. Juiste handelingen komen met gloeiende ego's en zelfreflecterende lof.

Klik hier om verder te lezen: moet je je schuldig voelen over valsspelen?