Waar zijn de dode baby-dinosaurusfossielen? Verbergen in duidelijk zicht, het blijkt uit

Alle grote dinosaurussen waren één keer klein. Van eieren ter grootte van basketballen groeiden 100-tons kolossen. Maar hoe gingen ze van zo klein naar zo enorm? Wetenschappers zoeken naar aanwijzingen onder fossielen die vele miljoenen jaren oud zijn, en deze week komen ze een beetje dichter bij het oplossen van enkele van de grote (en kleine) mysteries.

Een nieuwe studie beschrijft de overblijfselen van een zeldzame baby-titanosaurus, de grootste klasse van dinosauriërs die ooit op de planeet rondzwierven. Toen het stierf, woog de baby ongeveer 90 ponden en was ongeveer een voet lang bij de heup. Het was zes weken eerder uit een ei gekomen, met een gewicht van ongeveer 7,5 kilo. De ontdekking beantwoordt veel vragen over hoe grote dinosaurussen opgroeiden uit relatief kleine eieren, maar het grootste mysterie hier is waarom er in de eerste plaats vragen waren. Waarom zijn fossielen van babydinosaurus zo zeldzaam? Een volwassen vrouwtje heeft waarschijnlijk tijdens haar leven honderden eieren gelegd - misschien zouden er twee lang genoeg overleven om zichzelf te reproduceren, uitgaande van een stabiele algehele populatie. Dat betekent dat dinosauriërbaby's, de populatie van een malthusiaanse, juristische wereld, de hele tijd dood zouden zijn.

Het antwoord ligt waarschijnlijk in de manier waarop dinosaurussen stierven. Dinosauruseieren zijn zeldzaam omdat ze zijn uitgekomen en kapot zijn gegaan of zijn gegeten en kapot zijn gegaan. Het zou een vreemde gebeurtenis zijn die een nest eieren in de modder zou begraven, intact voor behoud en fossilisatie. Evenzo werden de meeste babydinosaurussen die stierven vóór de volwassenheid waarschijnlijk door roofdieren ingenomen. In plaats van een compleet skelet te verlaten, zou de baby worden gereduceerd tot een stapel gebroken, verstrooide botten, moeilijk te identificeren en weer in elkaar te zetten.

Maar er is ook dit: wanneer u op zoek bent naar multi-ton-reuzen, kunnen de botten van kleinere nakomelingen gemakkelijk onopgemerkt blijven. En dat is precies wat er gebeurde in het geval van de betreffende Rapetosaur. Paleontoloog Kristina Curry Rogers bestudeert de soort, een middelgrote titanosaurus gevonden in wat nu Madagascar is, sinds 2001. Pas toen ze een verzameling kleinere botten had uitgegraven, waarvan werd aangenomen dat ze tot schildpadden en krokodillen behoorden, dat ze zich realiseerde dat veel van hen miniatuurversies bleken te zijn van die van de Rapetosaurus-ouder.

Het fossielenbestand is in meerdere opzichten bevooroordeeld naar het grote. Grotere botten zijn duurzamer en daarom gemakkelijker geconserveerd. Ze steken langer uit stenen voordat ze worden weggevaagd door erosie, en ze zijn gemakkelijker te herkennen. Mensen zoeken ook meer naar de groten, ofwel omdat ze onze verbeelding vangen of hogere prijzen halen op fossiele markten. Maar de kleine jongens zullen veel geheimen delen met degenen die bereid zijn om ze te zoeken. Deze baby Rapetosaurus, bijvoorbeeld, vertelt ons veel over hoe de grootste dinosaurussen zo groot zijn geworden. De beenderen van de jonge dinosaurus zijn op dezelfde manier geproportioneerd als die van volwassenen, wat erop duidt dat het waarschijnlijk direct na de geboorte zelfstandig kon lopen en voeden.

Dit slaat ergens op. Het is moeilijk je voor te stellen dat een beest zo groot is als een brandweerwagen die veel opvoeding geeft aan een wezen ter grootte van een pasgeboren mens. (Olifanten kunnen op dag één lopen.) Het is ook anders dan wat is gezien bij andere dinosaurussoorten, die attente ouders lijken te zijn geweest. De Rapetosaurus groeide ook snel en verdubbelde in slechts een paar maanden drie keer in grootte (stel je een menselijke baby voor die 90 pond weegt bij twee maanden oud). Snel groeien was waarschijnlijk de belangrijkste verdediging tegen roofdieren - een race tegen de tijd om groot genoeg te worden om ze af te weren voordat ze opgegeten worden.

De onderzoekers suggereren dat deze specifieke dinosaurus-baby waarschijnlijk stierf van de hongerdood in Madagaskar, waar de droogte heerste. Dit kan ook het lot zijn geweest van sommige van zijn dino-broers en dino-zussen. Hun kleine skeletten kunnen er nog steeds zijn, wachtend om zichzelf aan wetenschappelijke ontdekking te onderwerpen, wachtend op een mens om zich te realiseren wat er al die tijd voor hen is geweest.