Going Down the Rabbit Hole of Jon Snow Death Denial

De ontkenning van de dood van Jon Snow is in volle storm overal op internet. Fans hebben alles geanalyseerd, van zijn bloed in de sneeuw (het is helemaal in de vorm van een draak - een voorafschaduwing!) Naar de kleur van zijn ogen (ze veranderen van kleur als je het op precies het juiste moment onderbreekt en een vergrootglas vasthoudt tot aan de scherm!). Of ze hebben echt bewonderenswaardige Photoshop-mockups gemaakt, zoals de bovenstaande White Walker Jon.

Waarom is de wereld - of tenminste, de Thrones junkies, dus, bijna de hele wereld - zijn collectieve shit verliezen over deze specifieke dood, in een verhaal dat bekend staat om zijn lichaamstelling? En niet alleen fans in aluminiumfoliehoeden, maar grote publicaties?

De relaties die we smeden met fictieve personages is vreemd en vaak onverklaarbaar. Freud zou waarschijnlijk zeggen dat gehecht raken aan een fictief personage betrekking heeft op een soort van latent psychoseksueel complex of op de manier waarop je moeder je als kind behandelde. Ook iets over zijn penis.Ik zal de psychoanalyse achter het fenomeen overlaten aan echte psychologen, maar omwille van de duidelijkheid, ik zal het fictieve karakterverbinding noemen.

Je fictieve karakter Connection kan zich op verschillende manieren manifesteren die verschillende niveaus zijn van "misschien moet je overwegen een hobby of sport op te nemen." Extreme voorbeelden zijn cosplaying bij Comic Con en kamperen voor de kans om de acteur op 700 meter afstand te zien. Minder extreme voorbeelden zijn het volgen van hun Twitter (hoewel ze naar hen tweeten en smeken ze te volgen, kun je je tegen het extreme niveau stoten). Of je kunt ze in andere rollen bekijken, in de hoop een glimp te zien van het personage dat je liefhebt achter hun nieuwe en een kick te krijgen om ze te zien in een situatie waarin ze nooit zouden zijn - zelfs als je een volwassene bent die dat niet weet, de acteur is niet hun karakter, en nee, Jon Snow is niet maanlicht als een gladiator. Niet dat ik zag Pompeii, of iets. En ook, Kit Harrington, als je wilt dat ik ongemerkt verder ga naar Jon Snow in je andere uitvoeringen, kies dan betere scripts.

Maar in de reacties op zijn dood lijkt Jon Snow een sterker gevoel van fictieve karakterverbinding uit te lokken dan het gemiddelde personage. Is het vanwege zijn nobele ziel? Zijn vriendelijke ogen en haar fantasieheld? Hoezeer ik ook van Jon houd, ik moet toegeven dat hij niet de meest charismatische kerel ter wereld is. Hij is inderdaad mooier dan de helft van de dochters van Tormund, maar niet iedereen is geïnteresseerd in de eeuwige My Dog Ate My Homework-expressie. Dus waarom het bijna universele onvermogen om zijn dood te accepteren, toen we Ned's, Robb's, Oberyn's en talloze andere nobele en / of charismatische mensen accepteerden op GoT De hitlijst? Is het omdat zelfs de extreem grimmige karakters in seizoen 2 van Echte detective zou glimlachen naar deze afbeelding kijken?

Misschien niet Taylor Kitsch en zijn Sad Blowjob-gezicht. (Serieus, zelfs Jon zou een glimlach laten kraken, Taylor.) Zet ​​de angst onder druk. Maar iemand anders in de wereld zou glimlachen.

Met alle respect voor onze favoriete mopey bastard van Winterfell, gaat het niet echt over onze relatie met hem, maar met de wereld. Fans van de show zijn al vijf jaar in dit universum geïnvesteerd. Fans van de boeken zijn geïnvesteerd voor meer dan 20 jaar. Hoe dan ook, dat is een lange tijd om ergens mee door te brengen. Zelfs als je gewoon een informele kijker bent, denk eens terug aan vijf jaar geleden toen je voor het eerst het eerste seizoen zag. Wat was je aan het doen in je leven? De kans is groot dat het anders was dan wat je nu doet. Maar onze broeierigheid, te nobel voor zijn eigen goede held, is een constante in ons leven gebleven. Onze favoriete mogelijk-niet-klootzak die zo gescheiden was van het hoofdverhaal en zo gehuld in mysterie over zijn afkomst dat het een gegeven leek dat hij iemand zou blijven die tot het einde wortel zou schieten.

Om die en andere redenen geeft zijn dood geen verhalende zin afgezien van de schokwaarde. En hoewel we misschien beter zouden moeten weten, blijven we eeuwig hoopvol dat de schrijvers een groots plan hebben; dat we niet zoveel tijd investeren in een verhaal dat zichzelf in een hoek heeft geschreven en in een plas nihilisme is ingestort. Iedereen verliest zijn shit omdat als deze dood permanent is, het ons het gevoel geeft dat we voor dwazen worden gespeeld. En zelfs mensen die geobsedeerd zijn door fictieve personages hebben integriteit.

Ontelbare kijkers verloren het in de nasleep van GoT Conclusie. Ik heb dit shirt nog niet besteld, maar na het lezen van dit interview waarin Kit Harrington zei dat hij 100% super duper doder was dan dood en niet terugkeerde, viel ik in een Google-konijnenhol, samen met vele anderen. "Kan hij liegen?", Vroeg een vriend. "Mag hij dat? Kan hij zelfs worden betaald? Ik weet helemaal niets van de entertainmentwetgeving. "Zo begon een reis die meer schandalig was dan het kijken naar de man-sploitation (ik maak daar een woord over) dat Kit's Abs Plus A Half-Assed Plot was, ook wel bekend als Pompeii: onderzoek naar entertainmentwetgeving.

We ontdekten dat hij wel kon liegen, ja, ze zouden hem in feite kunnen betalen om te liegen, en er zijn al verslagen uit de buurt van Belfast in de buurt … maar aan de andere kant zijn we volwassen mensen die beter zouden moeten weten: we kennen Kit Harrington eigenlijk niet, misschien is hij een eerlijke kerel die net zijn vrienden in Belfast bezoekt.

Ongeacht, Jon, door ons in dit konijnenhol te dwingen, heb je ons voor dwazen gemaakt. En dat is echt waarom je dood niet kan bestaan, omdat we ons verbonden moeten voelen met mensen die niet bestaan, zoals de niet-dwaze, logische volwassenen die we zijn. Ga niet weg.