Vreemdelingen tonen een onverwacht effect op pijnverlichting bij de test op vreemdelingenhaat

Toen onderzoekers uit Noord-Europa hun nieuwe onderzoek startten over hoe verschillen in nationaliteit van invloed kunnen zijn op discussies over pijn door artsen en patiënten, was hun hypothese, gebaseerd op de meest basale, xenofobe instincten van de mensheid, somber. Maar hun resultaten, gepubliceerd dinsdag in The Proceedings van de Royal Society B, onthullen een onverwacht helder resultaat: vreemdelingen kunnen feitelijk beter zijn in het helpen van mensen bij het psychisch verwerken van pijn.

Grit Hein, Ph.D., een professor in de translationele sociale neurowetenschap aan de universiteit van Würzburg in Duitsland, kreeg het idee voor haar studie en observeerde de artsen in een kliniek bij haar laboratorium. "Veel artsen en verpleegkundigen komen overal vandaan, ze delen niet noodzakelijk dezelfde nationaliteit of sociale groep als de patiënt", vertelt ze. omgekeerde. "Dus onze vraag was: heeft dit een impact? En we hebben de kwestie van de pijn opgepakt, omdat we weten dat de manier waarop we pijn verwerken, erg sterk wordt beïnvloed door psychologische factoren. '

Het lijkt misschien een stuk om te zeggen dat pijn iets te maken heeft met onze gevoelens tegenover vreemden, maar eerder onderzoek heeft bevestigd dat mensen tribalistische schokken zijn. Wij geven de voorkeur aan onze eigen ingroeien en zijn wantrouwend tegenover vreemden. Bovendien laten andere studies zien dat de ervaring van pijn wordt gemoduleerd door sociale factoren. Hein legt bijvoorbeeld uit dat, terwijl we fysieke pijn in het lichaam ervaren, deze pijn erger kan aanvoelen als je dat wel bent buiten je element. Rekening houdend met deze informatie had ze een zinkend vermoeden dat mensen zouden kunnen melden groter niveaus van pijn bij behandeling door een arts die in tegenstelling tot henzelf was.

Interessant is dat haar studie haar ongelijk heeft bevonden.

Voor de studie verdeelde Hein 20 Zwitserse mannelijke deelnemers in twee groepen. Ze kregen allemaal lichte schokken in de rug van de hand, maar één groep kreeg "pijnbehandeling", hetzij van een lid van hun eigen sociale groep (een Zwitser) of van een outgroup - in dit geval een persoon uit de Balkan, wiens "aanwezigheid vaak als problematisch wordt afgeschilderd", aldus de auteurs.

Hier merkte ze iets raadselachtigs. In tegenstelling tot de voorspellingen van haar hypothese neigden mensen die door een persoon uit de Balkan werden behandeld erover te rapporteren minder pijn na behandeling dan die behandeld door een Zwitser.

"Veel onderzoeken tonen aan dat mensen de voorkeur geven aan artsen of behandelaars uit hun eigen sociale groep omdat het gaat om vertrouwen of gelijkenis", zegt Hein. "Wat we vinden is het tegenovergestelde. Dat op een bepaalde manier, vooral voor mensen die vrij sterk vooroordelen hebben tegen mensen van verschillende sociale groepen, deze mensen positief verrast zijn wanneer ze hulp van een andere persoon ervaren."

Tijdens het experiment scoorde Hein ook de hersenen van de deelnemers tweemaal op veranderingen in activiteitenpatronen. De eerste scan kwam na de schok maar vóór hun "pijnbehandeling", en de tweede kwam na de behandeling. Deze neurale gegevens toonden aan dat de Zwitserse mannen die behandeling kregen van de Balkan-individuen een veel hogere activatie hadden in de voorste insula, typerend voor het "leersignaal" dat dit hersengebied vertoont wanneer het zijn ervaring van pijn opnieuw contextualiseert. Het team vatte dit op als bewijs dat de hersenen van die deelnemers leerden dat de pijn tijdelijk is, waardoor ze hun ervaring ervan kunnen minimaliseren.

"Ik vind dit behoorlijk fascinerend", zegt Hein. "Zelfs als je dezelfde pijn opnieuw hebt, zelfs als je dezelfde pijnlijke stimulus hebt, voel je minder pijn. Dit komt omdat de hersenen leren dat het pijnverlichting ervaart in deze situatie."

Het blijkt dat gevoel verrassing bij het ontvangen van goede, pijnstillende behandeling van een lid van een outgroup is een belangrijk gedrag. In dieren, legt Hein uit, hebben studies aangetoond dat het gevoel van verrassing de neiging heeft om het leerproces te versnellen. Dit kon het patroon dat ze bij haar deelnemers zag gedeeltelijk verklaren: toen mensen werden verrast door een goede behandeling door een persoon uit de outgroup, versnelde hun leerproces, waardoor ze hun pijn sneller konden contexualiseren.

Over het algemeen zegt Hein dat haar bevindingen een baken van hoop zijn in een verder somber onderzoeksveld.

"In het begin waren mensen er verbaasd over, maar als we begrijpen waarom dit gebeurt, is dit natuurlijk interessanter dan de verwachte bevindingen," voegt ze eraan toe. "We waren verrast, maar gelukkig."