Waarom doden mensen? Onderzoek suggereert dat samenlevingen, geen genetica, de schuldige zijn

U hoeft niet veel verder te kijken dan uw newsfeed voor bewijs dat geweld van mens op mens gebruikelijk is. Maar bewijzen al die schreeuwende krantenkoppen - en slachtoffers - dat we geboren zijn om te doden? Een nieuwe studie van gewelddadig gedrag over de evolutionaire boom, woensdag gepubliceerd in het tijdschrift Natuur, meldt dat wij en onze grote aapverwanten moordlustiger zijn dan het gemiddelde zoogdier, maar concludeert verder dat er geen genetische basis is voor dat moordende gebrek.

De studie werd uitgevoerd door een team van wetenschappers van de Universiteit van Granada in Spanje en probeerde te achterhalen of bepaalde soorten meer vatbaar waren voor geweld. Om dit te doen, keken ze naar de incidentie van "soortelijk" geweld - dat wil zeggen dieren die hun eigen soort doden - in 1024 soorten zoogdieren. Zeker, er ontstonden interessante inzichten in onze soort: aan het begin van de Homo sapiens was de incidentie van mens-op-mens geweld ongeveer zes keer hoger dan bij het gemiddelde zoogdier, maar het was min of meer vergelijkbaar met wat was verwacht voor een soort binnen de familie van de grote aap.

Mensen waren niet de meest moorddadige soorten - niet door een afstandsschot. Die morbide titel ging naar de meerkats, een soort waarin ongeveer 20 procent van de sterfgevallen zich in de eerste graad voordoen. Daarentegen, toen Homo sapiens ontstond, was slechts 2 procent van de sterfgevallen in onze soort moorden.

Hier zijn de 30 soorten zoogdieren die het meest waarschijnlijk hun eigen soort doden. # 1 zal je misschien verrassen. http://t.co/qdprrwBjvl pic.twitter.com/vB0e6NjdbZ

- Ed Yong (@ edyong209) 28 september 2016

Een moordpercentage van 1 op de 50 mensen is natuurlijk nog steeds schrikbarend Hobbesiaans. Maar dat is niet de grote afhaalmaaltijd hier. Door te laten zien dat bepaalde groepen soorten - zoals de mensapen, de moordlustige stokstaartjes en, uh, lemuren - vergelijkbare incidenten van soortspecifiek geweld hebben, suggereert dit onderzoek dat er een onderliggende reden is voor dit asociale gedrag dat niet ' t genetisch en spreekt niet "de menselijke natuur."

"We kunnen niet zeggen dat 2% van het geweld te wijten is aan genetische factoren", vertelde José Mara Gómez, Ph.D., de eerste auteur van het onderzoek, Voogd. "Niet alleen genen worden geërfd van voorouders, ook omgevingsomstandigheden en ecologische beperkingen. Die hebben waarschijnlijk ook invloed op het menselijke dodelijke geweld in ons evolutionaire verleden."

Het feit dat het dodelijke geweldsniveau van twee procent niet vastliep in de loop van ons bestaan, is een bewijs dat andere factoren een rol spelen. De manier waarop we onze samenlevingen organiseren is groot: zoals de studie naar voren brengt, fluctueerde onze moorddadigheid tijdens het opkomen van de prehistorische mens, de ijzertijd en de post-klassieke tijd. Deze periodes correleren met onze voorkeur voor bepaalde soorten socio-politieke organisaties: mensen waren meer moorddadig toen stammen en chiefdoms de voorkeur hadden voor sociale structuren, en minder als jager-verzamelaarsgemeenschappen populair waren. (Voor wat het waard is, is onze neiging om elkaar te doden momenteel op een dieptepunt.)

Het zal interessant zijn om te zien wat fantastische ape-experts van de gegevens maken; Onze chimpansee, gorilla en bonobo-neven hebben hun sociale structuren immers niet veel veranderd in de loop van hun bestaan, dus ze kunnen een duidelijker beeld geven van hoeveel van de rol die genen daadwerkelijk spelen bij het veroorzaken van dodelijk geweld.

Voor nu is er een belangrijke afhaalmaaltijd: al dan niet moorddadig gedrag heeft een genetische basis, de geschiedenis heeft aangetoond dat wij kan beteugelen. Of we zullen, in positieve en negatieve zin, ligt ook in onze handen.