Meer komedie moet zo hopeloos zijn als 'Inside Amy Schumer''s Banned Skit

Binnen Amy Schumer heeft veel aandacht vanwege de actuele specificiteit van schetsen, net als de ribaldiek. Haar meest opvallende werk levert satirische beelden op van de duistere ideologische onderbouwing van een fel patriarchaal Amerika.

Veel van deze zijn perfect geschikt voor virale internetsyndicatie: niet alleen zijn ze grappig, maar ze spreken ook tot woedende opmerkingen van social-medegebruikers. Een groot deel Amy Schumer-fans consumeren haar werk via online fragmenten, vooral wanneer ze een bijzonder belangrijk onderwerp aansnijdt. In de recente aflevering van de show, "Welcome to the Gun Show", parafeerde Schumer dit door een personage te verwijzen naar horen als "Clickbait-sensatie Amy Schumer."

Het maakt de show van Schumer een kant-en-klare kritische lieveling, vanwege het feit dat de absurditeit ervan dieper en met een scherpere focus tast dan de meeste andere bestaande of recente sketchcomedy's. Waar een komedie zoals Keanu van vroeger Comedy Central sketch duo Key en Peele worden bekritiseerd vanwege een gebrek aan inhoud, de structurele subversie ervan en worden parodieën van raciale codering op de een of andere manier over het hoofd gezien. Schumer wordt geprezen voor het streven naar duidelijke doelen, en zonder compromis.

Schumer geleverde schetscomedy voor een sombere, door sociale media gedreven tijd: wanneer debatten over hot-button-onderwerpen en internationale tragedies zich als wildvuur verspreiden via hashtags, denk-stukken en hun vraatzuchtige, meestal verontrustende commentarenecties. De tijdigheid en het onwankelbare wereldbeeld is het dodelijkste wapen. De show is meestal goed - soms briljant.

De recente, H.-Jon-Benjamin-starring sketch, gecensureerd door Comedy Central maar onlangs gepost op hun website, valt in de laatste categorie.

De beledigende reeks baant nieuwe wegen in Schumer en omdat, in zijn wanhoop en wanorde, het lijkt te spreken met het gevoel in het huidige internationale moment te leven, beter dan meer by-the-book-komedie. Benjamins portret van een letselschadeadvocaat die zijn overleden tweelingbroer rouwt en kijkers eraan herinnert dat de wet niets voor hen kan doen als ze een geliefde hebben verloren door vuurwapengeweld, geesten oproept, gargoyachtige beelden van de dader van een schietpartij op school, en een verlamd slachtoffer van een schietpartij op haar werkplek.

Op papier en in de realisatie ervan, de Schumer Skit is te gruwelijk om normaal gelach uit te lokken. Het lijkt er ook niet op dat dit het beoogde doel was, wat ongetwijfeld de reden is waarom het netwerk het misplaatst vond. Maar het is moeilijk te geloven dat dit niet de richting is waarin meer komedie tegenwoordig gaat: dat wil zeggen, er voorbij. De schets doet meer dan alleen de problemen op het niveaupeil van bewapening en voorstanders bespotten, zoals de segmenten die deel uitmaakten van de uitgezonden episode. Als iets uit het eigenlijke, handboek Theatre of the Absurd, behandelt het elementaire menselijke emotie op een donker ironische, disjunctieve manier. Benjamin's karakter is 'achtervolgd door zijn nutteloosheid' - slechts een 'advocaat met een kantoor en een telefoon', een lege huls.

Het doel van de komedie hier? Hoe schandalig is het dat we gedwongen worden om dit soort verdriet te voelen wanneer een oplossing voor het probleem zo duidelijk voor ons ligt. Het is een komedie over rouwen, ironisch vertaald in de steriele vorm van een lokale, low-budget tv-advertentie; het gaat over het gevoel van bestaan ​​dat ontdaan is van betekenis. De praktijk van de komedie, na verloop van tijd, evolueert traditioneel om aan de eisen van zijn tijdsperiode te voldoen, dus het lijkt vreemd dat in het tijdperk van Trump, Nigel Farage en tweewekelijkse massaschoten of bombardementen overal ter wereld, de norm in komische cynicaliteit heeft het niveau van Schumer en Benjamin nog niet bereikt.