Onderzoekers bewijzen dat het gebruik van grote gegevens een uitweg kan vormen voor jou en mij

In 1997 kwamen NASA-onderzoekers met de term 'big data' om de verwerking van hoogvolume-informatie door supercomputers te beschrijven. Tegen 2008 werden big data gehyped als een ongekende tool die in staat is om de problemen op te lossen die te maken hadden met wetenschap, onderwijs, technologie en - meestal, als we eerlijk zijn - zaken doen. Maar in een recente krant gepubliceerd in Australisch sociaal werk, academici waarschuwen dat we mogelijk te afhankelijk zijn geworden van het gebruik van big data als middel om sociale kwalen te genezen.

Hoewel big data nieuw inzicht heeft gebracht in de levering van sociale diensten, beweren onderzoekers van de Universiteit van Queensland, Philip Gillingham en Timothy Graham, dat degenen die big data gebruiken - zoals regeringen - niet kritisch en voorzichtig genoeg zijn met de informatie. De enorme schaal van de problemen waarmee big data worden toegepast, betekent dat subjectief oordeel, fouten en ongepaste reacties kunnen leiden tot tragische resultaten.

"Je zou de gegevens van daklozen kunnen vergelijken en zeggen dat een groot aantal alcoholisten zijn, zodat ze het doelwit zouden kunnen zijn van alcoholrehabilitatie," zei Gillingham in een persbericht. "Maar wat hun situatie heeft veroorzaakt, is nooit ontdekt. We moeten ervoor zorgen dat we geen middelen verspillen en groepen mensen beledigen en stigmatiseren."

Gillingham gebruikt Nieuw-Zeeland als voorbeeld, waar overheidsfunctionarissen eerder hadden overwogen big data te gebruiken om de waarschijnlijkheid te voorspellen dat iemand een misbruiker van het kind zou zijn. Gaten in de gegevens, het potentieel van miskenning en het besef dat big data niet echt veel meer inzicht verschaften, hebben dit plan doen ontsporen, maar als het had vervolg, de resultaten hadden rampzalig kunnen zijn.

Het gebruik van big data is ook echt, werkelijk duur.

"Bestaande tools vertellen ons al de meest waarschijnlijke daders, zonder miljoenen dollars uit te geven", zegt Gillingham. "De fenomenale kosten - en of dat geld beter kan worden uitgegeven aan diensten - is iets dat vrij vaak over het hoofd wordt gezien."

Hoewel Gillingham en Graham het perspectief delen dat geld moet worden besteed aan de mensen die het op dit moment het meest nodig hebben, is er een toenemende investering in big data als preventieve maatregel. Instituties zoals Harvard en de Universiteit van Chicago hebben afdelingen en initiatieven die zijn ontworpen om jonge gegevenswetenschappers te trainen om big data te gebruiken om de problemen op te lossen die van invloed zijn op gezondheid, energie, openbare veiligheid en internationale ontwikkeling. Onderzoekers binnen het Engineering Social Systems-programma van Harvard proberen bijvoorbeeld big data te gebruiken die is afgeleid van marktprijzen, droogtefrequentie en regionale productiesnelheden om te voorspellen wanneer landelijke Oegandezen een voedselcrisis kunnen ervaren.

Het bekendste voorbeeld van big data-gebruik is de verzameling van informatie van de NSA voor toezichtdoeleinden. Maar de overheid neemt ook big data-analyse op in haar nationale onderwijsplan en de implementatie van de betaalbare zorgwet.

Het meest herkenbare gebruik van big data voor de alledaagse persoon is echter waarschijnlijk reclame. Telkens wanneer u inlogt op Facebook, wordt u bijvoorbeeld gebombardeerd met gerichte advertenties die bedrijven hebben gecultiveerd door het verzamelen van biedingsgegevens. Ook dit is volgens Gillingham een ​​probleem dat resulteert in verspilde dollars. In een meer persoonlijk voorbeeld van verspilling vertelt Gillingham hoe hij eigenschappen vertoont die geassocieerd kunnen worden met mensen die van golf houden, dus wordt hij "constant gebombardeerd" met mail en online advertenties voor golfbenodigdheden. Maar in werkelijkheid "is de waarheid eigenlijk dat ik golf haat", zegt hij. Voorspellend modelleren leidde hier gewoon tot geld dat net zo goed in het afval terecht kon komen.