Chicago's American Writers Museum zal UX-ontwerp over elleboogpatches begunstigen

Hoe kan iemand meer dan 200 jaar literaire geschiedenis eren, opvoeden en behouden? Voor een groep van bookish individuen, zal het American Writers Museum precies dat doen. Het digitale museum gaat in maart 2017 in Chicago open en zal zich richten op de presentatie van het brede en steeds veranderende Amerikaanse literaire landschap door middel van tentoonstellingen, lezingen en galerijen die de ingewikkelde maar belangrijke geschiedenis van de grootste literaire geesten van het land behandelen. omgekeerde sprak met Nike Whitcomb, de uitvoerend directeur van het museum, over hoe ze dat precies hopen te doen.

Waarom denk je dat er een museum moet zijn gewijd aan Amerikaanse schrijvers?

Hoe lang ben je schrijver geweest?

Een vrij lange tijd.

En wat vindt u van het vieren van Amerikaanse schrijvers?

Ik vind dat ze moeten worden gevierd. Ik denk dat het een interessant gebied is om in een museum te verkennen. Toch, alleen omdat er geen is ….

Er is er niet één en als je nadenkt over de kracht van woorden in elk aspect van je leven, of het nu geweldige romans zijn of geweldige toneelstukken of geweldige speeches of geweldige reclame of geweldige liedjes, alles draait om woorden, en we zijn niet dat vieren. Dat zouden we moeten zijn.

Waarom denk je dat er niet één Amerikaans museum is geweest dat specifiek is gewijd aan schrijvers en literatuur?

Ik denk dat het een van die dingen is waarvan mensen aannemen dat het er al één is. De oprichter van het museum, Malcolm O'Hagan, is een Iers ex-pat die nu docent is aan de Library of Congress. Een van de vragen die hem steeds werd gesteld, is of het een schrijversmuseum was of niet. Dat zorgde ervoor dat hij erachter kwam dat er geen was.

Hoe zullen de hoofdtentoonstellingen voornamelijk historisch zijn en zich richten op de schrijvers zelf? Zou het gebaseerd zijn op literaire bewegingen?

Alle bovenstaande. Een van de grootste dingen aan dit museum is dat het digitaal gefocust zal zijn, wat betekent dat we veel meer beenruimte hebben om dingen te veranderen, dingen te veranderen, om verschillende genres, verschillende tijdsperioden, verschillende etniciteiten, enz. Op te pikken.

Dus als we bijvoorbeeld iets wilden doen aan vrouwelijke schrijvers uit de 19e eeuw, zouden we daar een tentoonstelling over maken. Als we iets wilden doen aan toespraken die de wereld veranderden, konden we het adres van Gettysburg oppikken en we konden de "I Have a Dream" -toespraak en dergelijke aan de orde stellen. Het zijn dus dingen die door het museum worden opgeroepen en die mensen hopelijk helpen de dingen anders te zien.

Zal het museum werken om manuscripten of documenten te verwerven?

Het is niet onze bedoeling om een ​​museum met collecties te zijn. We zullen af ​​en toe items uit verschillende collecties laten zien, maar een van de problemen is dat je niet echt wilt dat mensen ze raken, omdat het het materiaal zal desintegreren. Je hebt ook klimaatproblemen waarmee je te maken hebt. Het is dus niet onze bedoeling om met dat soort dingen om te gaan.

Wat scheidt het museum van een goed gefinancierde bibliotheek met soortgelijke onderwerpen of tentoonstellingen?

Een goed gefinancierde bibliotheek is bedoeld om de boeken als een middelpunt te hebben. Het gaat erom de levens te vieren van de mensen die de boeken hebben gemaakt. Voor mij is dat heel anders. Dat wil niet zeggen dat bibliotheken slecht zijn. Ik ben dol op bibliotheken! Het punt is dat dit de kans is dat mensen meer over de mensen zelf leren.

Hoe kunnen bezoekers verwachten dat ze het leven van deze specifieke schrijvers zullen ervaren?

We kunnen de kamers transformeren door geprojecteerde afbeeldingen in de kamer van Emily Dickinson of de kamer van Walt Whitman of de kamer van Louisa May Alcott of de kamer van Saul Bellow. De beelden van hun kamers worden geprojecteerd op vier muren, zodat u kunt zien hoe de ruimte werd aangelegd, of er boekenplanken waren of niet, of er een bureau en typmachine was, of er een uitzicht uit het raam was - al die dingen zal zichtbaar zijn en mensen het gevoel geven hoe het zou zijn om een ​​van die auteurs te zijn.

Hoe denk je dat het museum niet-literaire types zal aantrekken?

Er gaan ook leuke dingen gebeuren. Er is bijvoorbeeld een gedeelte met een woordspelletje met dat soort dingen om mensen te laten creëren. Er is ook een hele sectie over Chicago-schrijvers.

Dus het zal een persoonlijkere band met de stad zijn?

Dus wanneer mensen zeggen dat ze in New York wonen, bedoelen ze de vijf stadsdelen en sommigen stromen over in New Jersey en Long Island. Als je zegt dat je uit Chicago komt, kun je eigenlijk uit Waukegan komen, dat is 40 mijl ten noorden. Er komt dus een hele kamer over schrijvers die in Chicago zijn opgegroeid en / of in Chicago hebben gewoond om te schrijven en hoe hun leven werd beïnvloed door waar ze woonden. Denk aan Studs Terkel, denk aan Saul Bellow, denk aan Frank Baum, denk aan Ernest Hemingway, dat soort mensen.

Hoeveel zal het museum bereid zijn om naar buiten te kijken wat wordt geaccepteerd als de belangrijkste canon van de Amerikaanse literatuur?

We zijn zeker van plan om naar verschillende dingen te kijken en niet alleen vanille te zijn. Dit wordt een groot aantal verschillende soorten schrijven. We hebben adviseurs die hier vanuit het hele land aan werken en over een breed scala aan expertise beschikken - zowel universiteitsmensen als de boekmensen zelf. Op dit moment is een van de criteria om in een permanente tentoonstelling te zijn, je bent waarschijnlijk niet meer in leven. Er zullen echter uitzonderingen op zijn omdat er uitzonderlijke mensen zijn.

Worden er andere criteria gebruikt om te bepalen wie of wat er in het museum zal worden behandeld?

Het is een samenwerking van gedachten. We hebben hier een heel breed netwerk op gezet om ervoor te zorgen dat we iets niet opzettelijk uitsluiten.

Zijn er genres die het museum niet behandelt?

We gaan waarschijnlijk geen pulpfictie doen, romans schrijven, dat soort dingen. We kijken niet naar de 'flap-out-a-story-a-day' soort fictie. Dat is niet waar we naar kijken. We zijn op zoek naar het beste van de Amerikaanse geschriften die er zijn.

De handeling van het lezen is zo persoonlijk, maar nog steeds actief op hetzelfde moment. Hoe moeilijk was het om dat te correleren in een gemeenschappelijke museumervaring?

Ik weet niet of ik daar een perfect antwoord op heb. Maar ik ontmoette onlangs een kleine jongen die papieren vliegtuigen maakte, wat meteen een anachronisme is voor wat de meeste kinderen vandaag doen. Ik vroeg hem wat hij nog meer wilde doen en hij zei dat hij graag las. Dus ik vroeg hem wie zijn favoriete schrijver was en hij zei: "Ik heb er niet één!" Daarna begon hij zijn favoriete auteurs af te rammen. Toen zei hij de opmerking waardoor ik verslaafd raakte. Hij zei: "Ik hou niet zo van films. Ze zijn nooit zo goed als mijn verbeelding. "Dat willen we vastleggen.

Hoe zal het museum dat vastleggen?

Er zal een kinderruimte zijn, er zal een plaats zijn waar je kunt communiceren met de tentoongestelde voorwerpen. Elke dag hebben we een verhaal over de dag. Er zullen lezingen zijn die we zullen doen. Er zullen auteurs en schrijvers zijn die naar het museum komen voor presentaties. We hopen groepen van enkele van de bestaande creatieve schrijfgroepen te ontmoeten. We proberen zo goed mogelijk geïntegreerd te zijn in de gemeenschap.

Je zei dat je in het museum te zien bent, je kunt waarschijnlijk niet meer leven. Maar zal het museum zich richten op het aanpakken van ontwikkelingen in de Amerikaanse literatuur in de 21ste eeuw?

Ik heb er vertrouwen in dat we na verloop van tijd in veel verschillende richtingen kunnen evolueren en verschillende genres of verschillende groepen mensen kunnen aannemen en het schrijven op een betere manier kunnen onderzoeken, zoals Native American schrijven of Afrikaans-Amerikaans schrijven. Er zijn veel manieren om dit te doen en geen van hen is van tafel.