NASA's Vuurbalprogramma zal testen of Asteroïden de aarde zo willekeurig raken als we denken

Als het niet het geautomatiseerde Fireball en Bolide Reports-systeem van de NASA was, zou niemand ooit over de asteroïde geweten hebben. De rots in kwestie brak het oppervlak van de Atlantische Oceaan in februari na het doorboren van de atmosfeer met de kracht van 13.000 ton TNT. Het reisde duizenden kilometers per uur. Als het een stad had geraakt, zou niemand het hebben zien aankomen.

Als je een astronoom de grootte, de hoeksnelheid en de samenstelling van een asteroïde geeft, kan hij of zij je een behoorlijke benadering geven van wat er zou gebeuren als de asteroïde zou toeslaan. Minder duidelijk is voorspellen waar op aarde zullen zich naar alle waarschijnlijkheid effecten voordoen. Maar er is een goede kans dat het nat is. "Iets meer dan 70 procent van het aardoppervlak is oceaan, wat betekent dat ongeveer 70 procent van de botslichamen in het water zal landen", zegt William Cooke, een expert op het gebied van kleine objecten bij het meteoroid Environment Office in het Marshall Space Flight Center in Alabama.

Dit is waar.

Als soort die nog een paar honderdduizend jaar wil overleven, hebben we steeds meer geïnvesteerd in het volgen van de asteroïden in ons zonnestelsel. Niet omdat de bevroren stukjes rots op zichzelf bijzonder interessant zijn, maar omdat ze het potentieel hebben om ofwel meteoren te worden (de heldere vuurbol flitst in de lucht) of meteorieten (de homp van de ruimtesteen die op aarde landt). Als die groot genoeg zijn, worden het natuurlijk uitstervings-evenementen. NASA houdt grotere asteroïden in het zonnestelsel in de gaten, zoals de "big-ass meteor" die maandagochtend is dichtgeritst. Maar waar een object waarschijnlijk zal landen is een beetje een astronomische rotzooi.

Voor zover we weten, zullen impact-events niet eerder landen op bijvoorbeeld de evenaar dan een paal. "Geen patroon waarneembaar, zoals je kunt zien aan de hand van deze plot vrijgegeven door NASA in november 2014," zegt Cooke. "Ziet er nogal willekeurig uit."

Een bijkomend probleem is dat meteorologische gebeurtenissen, als ze zich voordoen in afgelegen gebieden, niet gerapporteerd worden. Er zijn een paar manieren om meteoren zonder menselijke ogen of sensoren te herkennen, zoals seismometers, infrageluidsrasters en satellietcamera's. Cooke heeft samengestelde ogen nodig om de hele planeet in de gaten te houden. Maar dat is alleen maar om gegevens te krijgen, niet om een ​​conclusie uit te vagen over wanneer asteroïden het water raken of raken. Er is gewoon geen manier om dat te weten.

"We beginnen nu net met het opbouwen van netwerken die niet afhankelijk zijn van menselijke feedback om informatie over vuurballen te verzamelen", zegt Cooke - NASA's vuurbalprogramma vertrouwt op camera's om ongewoon heldere plekken over de hele wereld te herkennen, bijvoorbeeld - "en de dekking is nergens in de buurt van wat we nodig hebben."

Wanneer het programma actief is, zal de gegevensverzameling aanzienlijk verbeteren en kunnen we op de juiste locaties 'Pas op voor vallende stenen' installeren.