Wat we bedoelen wanneer we "Lynchian" zeggen

$config[ads_kvadrat] not found

Waarom zingen walvissen? - Stephanie Sardelis

Waarom zingen walvissen? - Stephanie Sardelis
Anonim

Na de zondag Echte detective aflevering, merkte ik een bepaald woord of een zin op in mijn Twitter-feed:

#True Detective gaat vol David Lynchian raar vanavond. Geweldig

- Zeddonymous (@ZeddRebel) 6 juli 2015

Lynchian zoals jij meent het

- Cam Williams (@MrCamW) 6 juli 2015

True Detective wordt misschien een beetje te Lynchiaans voor veel mensen, maar ik denk dat dit het meest solide element van de serie is.

- merenlichamen (@lakebodies) 6 juli 2015

Ja, dit nieuwe seizoen van het misdaaddrama van Nic Pizzolatto is 'Lynchian' gegaan, het verlaten van het filosofische Zuid-Gotische landschap uit seizoen één. Nu lijkt het de duistere surrealistische wateren van David Lynch's neo-noir droomlandschappen te worden.

Het gebruik van dromen in storytelling is geen exclusief intellectueel eigendom van David Lynch-films. Droomsequenties gebeuren de hele tijd, en velen zijn plat en ongeïnspireerd. Deze momenten worden gedefinieerd als Lynchiaans wanneer het vertrek een doel lijkt te hebben, een definitieve stijl, en het voelt niet alsof de schrijvers een vrije dag nemen.

Wat een film of een serie Lynchian maakt, is de poging om van lineaire vertelling af te wijken om de onderbewustheid van bepaalde karakters of situaties te laten zien. In een Lynchian-reeks is muziek vaak betrokken, geven heldere kleuren en verlichting de gemoedstoestand weer, en hoe aangenaam de scène ook mag lijken, er is altijd een nachtmerrieachtige en dreigende onderstroom. Waar de meeste van deze momenten betrekking hebben op de droomwereld, kan een waar Lynchiaans vertrek plaatsvinden precies in het midden van wat de waargenomen realiteit is. In de aflevering van zondag van Echte detective was ook een esthetische terugroep van deze reeks in Lynchs surrealistische 1986-noir Blauw fluweel:

De juxtapositie van Roy Orbison's zijdezachte liefdeslied met de verontrustende visuals en rogues gallery van criminelen in Lynch's Blauw fluweel is typisch Lynch. Komt zoals het deed in een bijna-dood droomsequentie, de Echte detective scène was mogelijk meer een vertrek dan een precedent voor de rest van de serie. Maar het bewees wel dat Pizzolatto een waardige voorganger aan het uitlichten was om de sinistere elegantie van dit seizoen te informeren.

$config[ads_kvadrat] not found