Is Tom Hiddleston de echte slechterik van 'The Night Manager?'

De nachtmanager is nu twee afleveringen diep, en je zou worden vergeven dat je niet zeker weet wie de goede man hier is. Terwijl voormalig soldaat Jonathan Pine (Tom Hiddleston) wraak neemt op 'de slechtste man ter wereld', wapenhandelaar Richard Roper (Hugh Laurie), raken de motieven van onze held enigszins warrig als hij afdaalt in de duisternis.

Pine is niet alleen in zijn duistere expeditie, hij wordt gesteund door Angela Burr, een MI6-agent die niets zal doen - inclusief Pine gedood worden - om Roper neer te halen.

Wat zo fascinerend is aan de tweede aflevering van de miniserie, is dat terwijl we een glimp mogen zien van de diepten waar Pine en "de goeden" naar toe zullen zakken om hun man te krijgen, we ook inzicht krijgen in de gekneusde, kwetsbare psyche van onze schurken.

Jonathan Pine DGAF

Aflevering twee geeft ook een hint van de meedogenloosheid die Jonathan Pine (Tom Hiddleston) kan oproepen. In de loop van een enkel uur televisie slaagt hij erin heroïne op iemand af te dwingen, met hem te slapen en vervolgens een plaatselijke stadsvrouw op te zetten en de arm van een agent op drie plaatsen te breken. Als vorige week bleek dat Pine in staat was om een ​​koel hoofd te houden in een gevaarlijke situatie; deze week illustreerde zijn talent voor het manipuleren van de mensen om hem heen tot zijn eigen einde.

Natuurlijk, Jonathan Pine is de held, maar deze week verleidde hij ook een landelijke Britse townie (Hannah Steele) zodat hij haar opzette om naar een schijnbare moordscène te lopen.

Het is duidelijk dat Pine's zoektocht om Roper naar beneden te halen een zekere mate van geheimhouding vereist - en het is duidelijk dat liegen tegen Marilyn niet voor hem in het oosten was - maar het is niettemin zelfingenomen gedrag dat een merkbare invloed heeft op de jonge vrouw.

Later in de aflevering, wanneer Pine een aantal agenten vraagt ​​om een ​​poging tot ontvoering van Daniel te doen, kruist hij zijn eigen collega's, breekt de arm van een man op drie plaatsen en verdient een paar bashes aan het gezicht met een metalen pot. Dat wil zeggen niets van het feit dat het plan van Pine het gokken met het welzijn van een kind impliceerde.Het is alweer een demonstratie dat Pine een man is die zijn eigen doelen nastreeft met weinig aandacht voor de schade die het de wereld om hem heen toebrengt.

Agent Angela Burr lijkt te genieten van haar solidariteit. Ze ziet de mensen om haar heen alleen maar als schaakstukken, een blik die ze overduidelijk maakt in haar rekruteringsveld voor Pine. Ze heeft zijn legendarische verleden bestudeerd, zijn toewijding aan zijn vader, zijn duidelijke schuldgevoelens over de dood van Sophie, en ze is bereid om al deze kennis te gebruiken om hem te laten doen wat ze wil.

Olivia Colman, als Burr, geeft de scène-stealing prestaties van de aflevering, de vasthoudende agent die wanhopig zijn om Roper in handboeien te krijgen. Colman is altijd blij geweest toen ze op het scherm was (haar bereik is enorm), maar Burr is misschien wel het helderste moment in de schitterende carrière van de actrice. Als Burr is Colman transparant meedogenloos in haar bereidheid Pine te offeren op een manier die zij nodig acht om bij Roper te komen. Haar eerste advies voor Pine: vind je innerlijke psychopaat. Burr is zich bewust van de emotionele tol die dit op Pine zal krijgen, en ze vertelt het hem zelfs; ze maakt het gewoon niet uit, als het maar Roper betrapt.

The Bad Guys Are not So Bad

Wanneer de aflevering wordt geopend, bereidt dominee Jed van Roper (Elizabeth Debicki) zich voor op de avond, met een routine waarbij ook enkele ernstige pillen worden gebruikt. Voordat ze helemaal klaar is, krijgt ze een telefoontje van haar moeder. Er is een duidelijke spanning, om het zachtjes uit te drukken. Wanneer Jed vraagt ​​naar iemand genaamd Billy (vermoedelijk haar zoon), antwoordt de moeder van Jed: "Alsof het je iets kan schelen; ze zeggen dat hij niet eens meer naar je vraagt. Jed zegt dat ze aan het einde van de maand meer geld stuurt en dat haar moeder haar als een vuile hoer dankt.

Het is een goed inzicht in het karakter van Jed. Ze heeft duidelijk een beschadigde opvoeding gehad, hoewel ze loyaal lijkt aan die wereld, en zelfs berouw heeft over haar huidige gezelschap. Toch ziet Jed in het geld van Roper een middel om een ​​doel te bereiken, wat meteen een sympathieker licht werpt op de jonge vrouw. Het is ook veelzeggend dat, in plaats van deze informatie met Roper te delen, Jed een blij gezicht krijgt (met de hulp van sommige farmaceutische producten, natuurlijk) en de avond doorbrengt met koeren over Roper's jonge zoon Daniel (Noah Jupe).

Vreemd genoeg krijgt de schurk van de serie de beste gelegenheid om onbaatzuchtig te handelen in aflevering twee. In een toespraak vroeg Roper aan de VN (onder zijn humanitaire vermomming) dat hij alleen zelfzuchtig handelt. Het gebeurt gewoon zo dat die zelfzuchtige acties ertoe leiden dat zijn zaken gemakkelijker worden. Natuurlijk is een ander tastbaar resultaat een verbetering van de kwaliteit van leven over de hele wereld. Ondanks het feit dat zijn woorden egoïstisch zijn, zijn de doelen opvallend populistisch.

Verder, wanneer een vijand later in de aflevering een pistool tegen Daniel's hoofd heeft, gaat Roper rustig aan de slag om de vrijlating van zijn zoon zo veilig mogelijk te maken. Hij toont weinig achting voor de hoeveelheid geld die het zou kosten, en zelfs zo ver dat hij aanbiedt om honderdvijftien in 15 minuten afgeleverd te krijgen. Wanneer ontdekt wordt dat Pine binnen een centimeter van zijn leven is geslagen, verspilt Roper geen tijd met het krijgen van medische zorg, ondanks het feit dat hij kan vertellen dat de gehavende Pine een totale fraude is.

Het is een lang spel

De wereld van De nachtmanager is bewolkt, zeker. Voor het einde van de show zullen meer onschuldigen gewond raken. Terwijl het publiek nogal vastberaden is verteld dat er een monster in Richard Roper op de loer ligt, is tot nu toe het enige beest dat we hebben gezien Jonathan Pine, die zijn schuld omzet in een koude woede die dreigt over te vloeien naar iemand die naast hem staat.

Wanneer de prijs om eenvoudig binnen de organisatie van Roper te komen al heeft geresulteerd in zulke harde nevenschade, is het onmogelijk om de goede lange termijn die zijn missie kan opleveren, niet in vraag te stellen.