Eieren ontdekt door Hydrothermale openingen 10.000 voet onder de zee

Vreemde omstandigheden in de meest donkere diepten van de oceaan hebben geleid tot de evolutie van vreemd uitziende dieren die soms lijken op lullen, maar die op indrukwekkende wijze kunnen gedijen in uitzonderlijk strenge omgevingen. Een van de vreemdste en meest onherbergzame van deze habitats is het gebied rond onderwatervulkanen dat bekendstaat als zwarte rokers, die hete stralen chemicaliën uit de aardmantel uitspuwen die temperaturen van 650 º C tot 750 º F kunnen bereiken. Wetenschappers weten dat sommige winterharde organismen erop vertrouwen dat deze chemische feesten goed gedijen, maar ze realiseerden zich pas onlangs dat de verzengende hitte van die openingen ook cruciaal zou kunnen zijn voor hun overleving.

In een krant die donderdag in het tijdschrift wordt gepubliceerd Wetenschappelijke rapporten, een internationaal team van wetenschappers onder leiding van Pelayo Salinas-de-León, Ph.D. een bijzonder ongewone ontdekking doen: die witte schaatsen uit de Stille Oceaan (Bathyraja spinosissima), familieleden van haaien die een spanwijdte van maximaal vijf voet kunnen krijgen, leggen hun eieren rond hydrothermale openingen in het ontluchtingsveld van Iguanas-Pinguinos, ongeveer een mijl onder de zee net ten noorden van de Galápagos-eilanden.

Terwijl het fossielenverslag heeft aangetoond dat dinosaurussen eieren in vulkanische grond legden, net als de nog levende megapode, een grondbewonende vogel die zijn eieren legt in hopen warmte-producerende, ontbindende materie in Azië en Australië, markeert dit rapport de eerste tijd dat iemand dit gedrag in een zeedier heeft waargenomen.

Pacifische witte vleten zijn brede, platte vissen die tot 10.000 voet onder het oppervlak van de oceaan kunnen leven. Wat deze soort vooral uniek maakt, is dat hun eieren een werkelijk lange tijd om uit te komen: onderzoekers schatten dat deze eieren gedurende 1500 dagen broeden - meer dan vier jaar. Het leggen van de eieren rondom deze diepzee-openingen, veronderstellen de onderzoekers, zou kunnen helpen om de tijd die nodig is voor het uitkomen van de eieren te verkorten.

Omdat de hydrothermale ventilatieopeningen van het Galápagos zeereservaat zo diep onder water zijn, moesten de onderzoekers een op afstand bediend onderwatervoertuig (ROV) gebruiken om te onderzoeken hoe het leven daar kon gedijen. Met behulp van de camera op de ROV, evenals een robotarm die objecten voorzichtig kan manipuleren, observeerden ze de scène en verzamelden vier monsters om de soort te bevestigen. In totaal vonden ze 157 eiergevallen, elk ongeveer 10 cm lang. Veel van de gevallen waren vers, wat suggereert dat de site een actief incubatiegebied was.

Met de camera van de ROV observeerden ze ook een aantal oudere eiergevallen, wat aangeeft dat schaatsen al geruime tijd hun eieren rond deze ventilatieopeningen hadden gelegd.

Zelfs met behulp van de hydrothermale ventilatieopeningen is het water nog steeds behoorlijk koud daar beneden - slechts enkele graden boven het vriespunt. Dus het is logisch dat de schaatsen gebruik maken van deze gratis omgeving.

Behalve dat het een verrassend vreemde vondst is, zou het documenteren van dit fenomeen de instandhoudingsinspanningen in de toekomst kunnen ondersteunen, omdat deze diepzee hydrothermale openingen snel bedreigd zouden kunnen worden. Hoewel het lijkt alsof iets een mijl onder de oceaan veilig moet zijn voor menselijke hinder, zijn ze recent een doelwit geworden voor mijnbouwbedrijven in de hoop methaan te winnen of de geothermische energie te oogsten.

"We weten nauwelijks iets over de diepe zee, en we vissen en mijnen, voordat we zelfs maar een kans krijgen om te documenteren welke soorten daar leven en welk uniek gedrag ze ons zouden kunnen openbaren," Salinas-de - León verteld National Geographic in een interview deze maand. Misschien leren we dat deze openingen niet alleen de krabben en wormen bevatten die we al kennen, maar ook dienen als kwekerijen voor deze vreemde en mooie schaatsen. Dit zal ons leren om wat aarzelend te zijn om deze habitats voor eigen gewin te decimeren.

Abstract: De ontdekking van diepzee hydrothermale openingen in 1977 daagde onze opvattingen over het functioneren van ecosystemen uit en toch blijft het onderzoek in deze extreme en logistiek uitdagende omgevingen nog steeds unieke biologische processen onthullen. Hier rapporteren we voor de eerste keer, een uniek gedrag waarbij de diepzeeschaats, Bathyraja spinosissima, lijkt actief de verhoogde temperatuur van een hydrothermale ventilatieomgeving te gebruiken om op natuurlijke wijze ontwikkeling van eierdozen te "incuberen". We veronderstellen dat dit gedrag direct gericht is om de ontwikkelingstijd van embryo's te versnellen, aangezien diepzeeschaatsen enkele van de langste incubatietijden voor eieren hebben die voor het dierenrijk zijn gemeld. Een vergelijkbaar broedgedrag van de eieren, waarbij eieren worden geïncubeerd in vulkanisch verhitte broedplaatsen, is vastgelegd in Krijt-sauropod-dinosaurussen en de zeldzame aviaire megapode. Voorzover ons bekend is dit de eerste keer dat het broedgedrag waarbij een vulkanische bron wordt gebruikt, wordt vastgelegd voor het mariene milieu.