'Agent Carter' vindt een manier om zijn spookachtige romantiek te behouden

Na een dodelijke dubbele functie begin van het seizoen, Agent Carter De derde aflevering van seizoen 2 gaat verder met twee sterke keuzes die bijna niets met Peggy Carter te maken hebben.

We waren oorspronkelijk enthousiast dat de afleveringen ons uit New York City haalden, en schijnbaar weg van het jongensclubverhaal van dat kantoor. Drie afleveringen in, we laten Peggy een nog sinistere jongensclub onderzoeken en de verschijning van de Westkust van haar voormalige douche-baas, die formeel wordt opgenomen in de bovengenoemde letterlijke jongensclub. Plots zien we dat we diezelfde chauvinistische spijker zo hard slaan als we maar kunnen.

Alsof we aan het testosteron toe te voegen, hebben we mevrouw Jarvis overboord gegooid en Mr. Stark terug verwelkomd in de kudde, als een voortdurend kater filmbestuurder die al vergat dat Peggy niet met een lid van Stark Industries in bed kruipt..

Gelukkig ziet "Better Angels" ook de terugkeer van het enige minderheidslid van de hoofdcast, Dr. Wilkes, die opnieuw verschijnt nadat hij aan het einde van de première in de vergetelheid is geraakt. We wisten altijd al dat Marvel niet zo snel zijn enige minderheidskarakter zou kwijtraken en de enige liefdesbelang in wie Peggy oprecht geïnteresseerd lijkt. Zijn aanwezigheid is welkom, en het kijken naar twee briljante wetenschappers die zich bezighouden met een spookachtig dilemma - zoals Wilkes nu een ongrijpbaar verschijnsel voor de verschijning is - zorgt voor wat leuke quips, maar uiteindelijk komt de aflevering los als opvulmateriaal.

Ondanks het feit dat ze Peggy naar een geheim hol heeft gestuurd in een mislukte poging om het hol te mishandelen - en misschien wel de zwakste moordpoging in de geschiedenis - voegt ze bijna niets toe aan de aflevering. Het vlees van de aflevering valt op Whitney Frost, de gekke starlet die we leren is ook veel dodelijker dan ze laat doorgaan.

Nadat ze het grootste deel van de aflevering als een mogelijke Lady Macbeth hebben doorgebracht, merkt de laatste scène dat ze een enge regisseur absorbeert nadat hij zijn lichaam heeft overwonnen met de nul-materie die nu door haar aderen stroomt. Het realiseren van haar volledige potentieel om diegenen uit te voeren die haar in de weg staan ​​is een kans voor Frost om eindelijk haar handen vies te maken en tegelijkertijd een interessante klok op haar te zetten, omdat het gebruik van haar krachten een esthetische kostprijs heeft. Elke aflevering vindt haar dichterbij haar Madame Masque alter ego komen en we kunnen niet op dat gouden masker wachten.

Al met al een mooie blah-aflevering. We kunnen zien wanneer Peggy het verhaal niet echt doorgeeft, en het hebben van haar confrontatie van zowel Big Bads als niets baat niet in iemands beste belang.