In Praise of the Scary-As-Hell kinderfilm

Ik mis me als kind te laten schrikken van films die erop gericht waren me de stuipen op het lijf te jagen. Films zouden dienen voor nachtmerrieachtige beelden en gruwelijke personages die zich zouden vastklampen aan de schors van angstige kinderen gedurende dagen, weken, maanden, jaren, tot volwassenheid en therapie. Maar die films zijn producten van vervlogen tijden, verdrongen door actie geweld vermomd als angst. Dit zal niet uitstaan. Amerika zou haar vroegere traditie van kinderlijke films met enge beestjes moeten omarmen.

Niet alle kinderfilms hoeven littekens te hebben, let wel. Happy Feet 2 was dope als een hel. Onthouden zuigeling ? Ik kan niet haten zuigeling. Maar af en toe, het aftappen van de duistere kant van fantasie, laat kinderen de emotie van angst veilig confronteren. Er moet een tussenweg zijn tussen Bewolkt met een kans op gehaktballen en De exorcist.

Overwegen E.T., geprezen om zijn schattigheid, maar ook - eng, verdorie! Het buitenaardse avontuur van Steven Spielberg bevatte een uitgebreide reeks waarin een bleke, piepkleine, gescheurde E.T., schreeuwend in een kreek, werd opgeruimd door anonieme overheidsinvallers in haz-matpakken. Op atmosferische wijze raakte het zoveel tonen van angst voor de jeugd. In 2015 kan die reeks achterblijven op de vloer van de snijruimte, vervangen door een andere verlengde actie / chase-reeks. Dat is misschien meer, wat, opwindend? Maar het zal niet zo resonant zijn.

idem dito Keer terug naar Oz, die deze week 30 wordt. De wielers zijn waar nachtmerries van gemaakt zijn, en een koningin met een kamer van verwisselbare hoofden is net zo verontrustend als alles waar Guillermo del Toro in gewerveld was Het labyrint van Pan. Zoals Dave Kehr zei in zijn originele recensie van de film, de "sombere, griezelige en soms angstaanjagende" Keer terug naar Oz heeft zijn plaats. In zijn surrealiteit grenzend aan psychedelia, stelt het kinderen in staat om te confronteren met nachtmerrieachtige visioenen en de basisnotie van duisternis.

Disney's 1986 Vlucht van de navigator bouwde ook een avonturenfilm op een gruwelijke premisse: de 12-jarige David Freeman verdwaalt in het bos, en komt er alleen maar achter dat de wereld acht jaar zonder hem is vooruitgegaan. Zijn ouders hebben hem dood verklaard en zijn verder gegaan, en zijn kleine broertje is nu zijn grote broer. Zo'n conceptueel verontrustende levensgebeurtenis haalt zelden de kinderfilms van vandaag, die, niet om hier met een te brede kwast te schilderen, meer bezorgd lijken te zijn over "veiliger" emoties die als "veiliger" worden beschouwd dan de pure, onvervalste angst die gepaard gaat met een wereld buiten hun controle.

Jurassic World, de grootste film in het universum, verkwanselde een echte kans om emotionele (in plaats van zuiver viscerale) angsten opnieuw te introduceren in een film die voornamelijk op de jeugd is gericht. Het origineel Jurassic Park had twee hoofdsequenties, de T-Rex-aanval en de keukenscène met de Raptors, die beangstiger waren dan wat dan ook in dit nieuwste vervolg, dat veel meer bezig was met actie-voor-de-ballen en dino-gevechten. Hoe zit het met een reeks waarin een 10-jarige jongen achterover leunt bij zijn moeder of vader, misschien hun arm grijpt? Angst moet sudderen. Het kan niet allemaal op PlayStation-snelheid komen, die zoveel van de actie definieerde Jurassic World - een commerciële moloch, maar een emotionele blindganger.

Disney moet de leiding nemen bij het brengen van de enge beat naar kinderfilms. Vergeet het merkwaardig dodelijke geluk Tomorrowland, een andere vergeetbare invoer in de run-shoot-run-shoot-run-shoot aanpak van het opbouwen van spanning. Laten we een paar van die klassieke Grimm-sprookjes op poten zetten. Als mijn zoon oud genoeg wordt, kun je maar beter geloven dat ik hem ga laten zien Keer terug naar Oz, al was het maar om hem zijn wereld in vraag te stellen, en misschien om te voelen dat hij zijn nagels in mijn onderarm graaft.