Neanderthalers: Nieuwe theorie over de uitgestorven soorten creëert een dodelijke afbeelding

Neanderthalers waren waarschijnlijk niet de voorovergebogen dimwits die ze zijn uitgevonden, en in feite zijn ze misschien begaafde wapenmakers geweest - en dodelijke gebruikers.

Nieuw onderzoek naar Neanderthaler speren, de oudste wapens die ooit door archeologen zijn ontdekt, suggereert dat ze eigenlijk behoorlijk ver zijn gevlogen, met voldoende nauwkeurigheid om een ​​groot dier neer te halen zoals, bijvoorbeeld, een viertien prehistorisch paard.

Een nieuwe conclusie als deze bemoeilijkt het beeld dat is geschilderd door eerder werk, wat suggereerde dat de speren gemaakt waren Homo Neanderthalis waren meestal voor close-up stoten en snijden. Het bleek dat Neanderthalers gouden speerwerpen met gouden medaille-kwaliteit waren, zelfs als hun primitieve speren niet zo ver zouden reiken als moderne speren.

In deze krant, vrijdag gepubliceerd in het tijdschrift Wetenschappelijke rapporten, een team van onderzoekers van University College London - geholpen door zes geschikte speerwerpers - geteste replica's van 300.000 jaar oude Neanderthaler speren gevonden in Duitsland. Ze ontdekten dat de atleten, die werden gerekruteerd om de kracht van Neanderthalers te jagen, de speren in sommige gevallen meer dan 65 voet konden werpen, met voldoende nauwkeurigheid om een ​​baal hooi te raken die de "kill zone" van een paardenmaat nabootste. dier.

Toen de hooibaal 10 meter (32,8 voet) verwijderd was, sloegen de atleten er 25 procent van de tijd in. Ze bereikten hetzelfde niveau van nauwkeurigheid op 15 meter (49,2 voet) en op 20 meter (65,6 voet) bereikten ze het nog steeds 17 procent van de tijd.

Ze jaagden in packs

Die afstanden mogen dan misschien niet als indrukwekkende cijfers klinken, maar als Neanderthalers in gecoördineerde groepen jaagden, zoals eerder onderzoek suggereerde, dan zou een groep jagers die tegelijk werpen waarschijnlijk minstens één treffer scoren. Misschien nog belangrijker is dat video-analyse van de speergooien onthulde dat wanneer de speren in het experiment deed geraakt, ze drongen met voldoende kracht door de hooibaal om het vlees van een dier te doorboren.

"Dit is nog meer bewijs dat de kloof tussen Neanderthalers en moderne mensen verkleint", vertelt Annemieke Milks, een archeoloog aan het University College London en de eerste auteur van het onderzoek. Forbes. "Het draagt ​​bij aan herziene standpunten van Neanderthalers als onze slimme en capabele neven."

Het werk van het team van Milks is gebaseerd op recent onderzoek naar de jacht op de Neanderthalers, zoals gedocumenteerd in juni 2018 in Natuur Ecologie & Evolutie, dat bewijs toont van een hertskelet dat duidelijk was gedood door neanderthalerjagers, vermoedelijk van dichtbij. In een begeleidend artikel schetst Milks hoe Neanderthalers meestal worden beschouwd als close-upjagers, en als ze af en toe speren gooiden, was dit waarschijnlijk van korte afstanden. Haar nieuwe studie pikt gaten in dat idee en levert bewijs dat hun wapens redelijk in staat waren om matig lange afstanden met dodelijke snelheid te vliegen.

"Deze studie is belangrijk omdat het bijdraagt ​​aan een groeiend aantal bewijzen dat Neanderthalers technologisch onderlegd waren en het vermogen hadden om groot wild te jagen via een verscheidenheid aan jachtstrategieën, niet alleen risicovolle directe ontmoetingen," vertelt ze. Forbes.

"Dit experiment laat overtuigend zien dat speren in de handen van ervaren gebruikers in staat zijn om te doden op grotere afstanden dan eerder werd gedacht," Jayne Wilkins, Ph. D., een archeoloog aan de Universiteit van Kaapstad die niet betrokken was bij de studie, vertelt De Atlantische Oceaan. "Dit is belangrijk omdat het een lang gekoesterde idee uitdaagt" over hoe vroege mensen wapens gebruikten.

300.000-jaar-oude speren

De speren die de speerwerpers voor de studie gebruikten, waren replica's van een reeks artefacten, de Schöningen-speren, die in de jaren negentig in Duitsland werden gevonden. Deze 300.000 jaar oude speren, waarvan er 10 complete of bijna complete voorbeelden waren bij de opgraving, waren gemaakt van vurenhout en waren aan beide uiteinden gericht. De dubbele punten suggereren dat de wapens beide konden zijn gerangschikt en close-upwapens, maar het nieuwe bewijs geeft steun aan het idee dat ze absoluut in staat waren om op afstand te werken.

Dit werk vult nog steeds een vollediger beeld van onze oude menselijke verwanten in, een beeld dat ze altijd als bruut en onintelligent afbeeldde. Eerder hebben wetenschappers overtuigend bewijs gevonden dat Neanderthalers kunst maakten en voor elkaar zorgden, en nu weten we dat het ook technologische zoogdieren waren.

Abstract: Het uiterlijk van wapens - technologie die is ontworpen om te doden - is een kritieke maar slecht vastgestelde drempel in de menselijke evolutie. Het is een belangrijke gedragsmerker die evolutionaire veranderingen in ecologie, cognitie, taal en sociaal gedrag vertegenwoordigt. Hoewel de vroegste wapens vaak in de hand worden gehouden en dus van korte duur zijn, is de daaropvolgende verschijning van afstandswapens een cruciale ontwikkeling. Projectielen worden gezien als een verbetering ten opzichte van contactwapens en worden door sommigen beschouwd als afkomstig van onze eigen soorten in het Midden-Stenen Tijdperk en het Paleolithicum. Ondanks het belang van afstandswapens in de opkomst van de volledige moderniteit van gedrag, ontbreekt systematisch experimenteren met getrainde werpers om de ballistiek van geworpen speren tijdens de vlucht en bij impact te evalueren. Dit artikel behandelt dit door resultaten te presenteren van een proef van getrainde speeratleten, waarbij nieuwe schattingen worden gegeven voor belangrijke prestatieparameters. Overlappingen in afstanden en impactenergieën tussen met de hand geworpen speren en spearthrowers worden bewezen en vaardigheid komt naar voren als een belangrijke factor bij succesvol gebruik. De resultaten tonen aan dat de afstandszoektocht waarschijnlijk binnen het repertoire van de jachtstrategieën van de Neanderthalers was, en de resulterende gedragsflexibiliteit is nauw verwant met die van onze eigen soort.