6 Reasons 'Underground' is de volgende must-watch-serie

Ondergronds begint met een zwarte slaaf die voor zijn leven rent, verborgen onder de dekking van de nacht. Het is 1857, maar de muziek die zijn ontsnapping scoorde is "Black Skinhead" van Kanye West, het punk-raplied uit 2013 dat de misvatting van een Amerika na de vlucht verscheurt. Elektrische gitaarriffs en gesynthetiseerde beats komen binnen en de openingsminuten voor Ondergronds 'S piloot is een compromisloze uitspraak over anachronisme, de stelling van de show: vergeet wat je denkt dat' historische drama's 'zouden moeten zijn. Dit is anders dan alles wat je eerder hebt gezien.

Voorafgaande 9 maart op WGN America van Misha Green (Zonen der wetteloosheid) en Joe Pokaski (Marvel's Waaghals), Ondergronds volgt een groep Zuiderse slaven die een alles-of-niets-vlucht naar vrijheid uitzetten enkele jaren voor de Amerikaanse Burgeroorlog. Maar in plaats van een sepia-getint periodedrama of een revisionistische fantasie, Ondergronds is een gedurfde genre-stampende ravotten die gebruikmaakt van de ervaring van het creatieve team met superhelden en sci-fi om een ​​historisch drama te verheffen tot iets buitenaards. Wortels dit is niet. Ondergronds is niet bang om bloed in zijn vingernagels te krijgen.

Om een ​​idee te krijgen van wat deze show anders maakt - en misschien het volgende grote ding - zijn hier zes redenen waarom Ondergronds zou je volgende verplichte wekelijkse afspraak moeten zijn.

Het past scifi-wereldvorming toe op de echte Amerikaanse geschiedenis.

Star Wars, Massa-effect, Harry Potter: Wat deze gemeenschappelijk delen zijn werelden die echt voelen. Tatooine en Hogwarts zijn verzonnen - niemand is ooit op die plekken geweest omdat niemand dat kan - en toch kunnen die-hard fans je vertellen hoe ze beter zijn dan hun geboorteplaats. Maar we beschouwen de echte plaatsen van onze eigen geschiedenis soms als vanzelfsprekend. Volgens de normen van vandaag is 19e-eeuws Amerika niet alleen vreemd, het is praktisch vreemd.

Zowel Green als Pokaski hebben gewerkt Heroes, en elke fan kan je vertellen hoe Heroes excelleerde in wereldvorming (in het eerste seizoen). Ondergronds toepassingen Heroes 'Principes en past het toe op het vooroorlogse Zuiden, levendig de scheiding tussen slaven en slaveneigenaars schilderend. Er is een tastbaar contrast tussen de comfortabele, opzichtige feesten en rigide waarden van de plantage-eigenaren aan het warmere onderwereld van de slaven. Ruil de kleding, de locatie en het feit dat dit is gebeurd, en Ondergronds zou een sci-fi van Edgar Rice Burroughs kunnen zijn. Dit zijn mensen die op hetzelfde land wonen, maar hun werelden kunnen niet verder van elkaar verwijderd zijn.

Het maakt van de superheld een beweging.

Superheldenfilms zijn in de 21e eeuw niet populair geworden omdat ze publieksplezierige CGI-actiefilms zijn. Bovendien zijn superhelden moderne analogen met oude goden die passen bij de vergelijkende mythologische principes van Joseph Campbell. Dit is waarom superhelden kaskrakers overal ter wereld kapot maken, en Ondergronds channelt deze thema's, klapt de ante op door de superheld van een individu te veranderen in een beweging.

De show heeft een ensemble-cast, maar in het midden bevindt zich een slaaf genaamd Noah (Aldis Hodge) die struikelt over een lied dat op de muur is gesneden. Hij leert dat het een code is die de lange weg naar het vrije noorden in kaart brengt, en het lied wordt een oproep tot wapens die Noah dwingt om slaven samen te brengen om hun unieke talenten te gebruiken om vrij te worden. Slaven die kunnen lezen, slaven met indrukwekkende afmetingen en kracht, en slaven met uitzonderlijke houtbewerking komen samen als een X-Men uit de 19e eeuw die vechten om hun lot te verdienen.

En net als superhelden zijn er sidekicks te popelen om te helpen en schurken staan ​​hen in de weg.

Niets is zo simpel als zwart en wit.

Zeggen dat de slavernij een splijtzwam kwestie was, vereenvoudigde alles wat leidde tot de Burgeroorlog, maar dat was het wel. Abolitionisme was een politiek hot topic dat werd vermeden tijdens het dinerparty-gesprek, en hoewel de strijd om de slavernij te beëindigen zijn aanhangers had. … Wel, veel geluk overtuigend van de rijke elite om hun beroepsbevolking op te geven.

Marc Blucas en Jessica De Gouw (Pijl fans herinneren zich haar als de jaagster) spelen de meest prominente activisten van de show, John en Elizabeth Hawkes, een jong stel dat hun sociale status riskeert voor de zaak. Maar bondgenoten zoals zij zijn er maar weinig tussen; in het uitgestrekte zuiden waar Ondergronds vindt plaats, schaduwrijke figuren die niet zijn wat ze lijken te bevolken dit deel van de wereld.

Net als Westeros of door zombies geplaagd Georgia is niets eenvoudigweg zwart-wit. Personages als de mysterieuze augustus (Christopher Meloni) en de geduchte slaaf Cato (Alano Miller) overtreffen verwachtingen over wie vecht voor wat. Er zijn mensen die op zichzelf letten, en Ondergronds doet een geweldige taak om die duivels te maken die op moeten letten.

De muziek is moordenaar.

Als je John Legend hebt als producer van een tv-programma, is het niet verrassend dat het een rechtvaardig geluid zal hebben. Maar de anachronieke keuzes van Legend zijn meer dan alleen Baz Luhrmann-spektakel.

De soundtrack voor R & B en bluesrock Ondergronds benadrukt de strijd van het Zuiden in deze tumultueuze tijd. Bloed zal vergoten worden en deze pijn zal de mensen informeren over hun lijden, dat hun muziek wordt. 150 jaar nu en dan gescheiden, maar de muziek - en het lijden - is niet veel veranderd.

Voor Pijl fans, Jessica De Guow staat in brand.

Spreken als een Pijl fan die weliswaar de jager niet leuk vond, De Gouw zit er absoluut in Ondergronds. Ze is gek (met een verrassend legitieme reden) en wordt gekenmerkt als een moderne, vooruitstrevende persoon die in de verkeerde tijd zit. Iedereen in Ondergronds is fantastisch - Ik ben een grote fan van de stille pijn van Jurnee Smollett-Bell als Rosalee - maar kijk uit voor De Guow, die met een letterlijke smash de show in komt. Ze zou hier een enorme ster uit kunnen halen.

Het is een genre-ravotten dat is gebaseerd op de realiteit.

Ondergronds heeft een gekke soundtrack en camerawerk en bewerkt rechtstreeks uit een B-film uit de jaren '70, maar deze show is dat niet Django ontketend -lite. Er is veel waar ik dol op ben Django ontketend, maar Tarantino maakte een wilde fantasie die een prioriteit maakte uit het huldigen van een vorig genre. (Voor de goede orde, ik vond niets over Django ontketend "Aanstootgevend", maar het is een luide, bombastische revisionistische film.)

Ondanks zijn stijl, Ondergronds is een gefundeerd verhaal in een realiteit die noch beledigend noch afleidend is. Ik kan gemakkelijk leerkrachten van de middelbare school zien die episodes screenen en het zou geen verspilde moeite zijn, omdat er niets in zit Ondergronds voelt zich verspild.

Ondergronds premières op WGN America 9 maart.