Nick Kroll en John Mulaney brengen "Oh, hallo" het internet naar een IRL-fase

$config[ads_kvadrat] not found

Kroll Show’s Oh, Hello Sketches Volume 2 (ft. John Mulaney and Nick Kroll) – Kroll Show

Kroll Show’s Oh, Hello Sketches Volume 2 (ft. John Mulaney and Nick Kroll) – Kroll Show
Anonim

Fans van George St. Geegland en Gil Faizon fluisterden van alles en iedereen terwijl we naar het Cherry Lane Theatre gingen. De kerkelijkheid van de plaats gaf het evenement een vakantiegevoel, alsof we een winkelcentrum in de buurt van Santa wilden zien dat onredelijke porties tonijn uitdeelde. Ik heb geluisterd naar een man die probeerde het uitgangspunt niet uit te leggen - in essentie dat septuagenistische inwoners van de Upper West Side - gespeeld door John Mulaney en Nick Kroll van elkaars gezelschap - tot aan zijn date waren. Het gesprek ging snel over in hem, omdat 'Oh, hallo', de sketch-turned-Off-Broadway-productie, niet gemakkelijk kan worden samengevat. (Kanttekening: zijn date eindigde in de eerste 15 minuten naar de wc en moest de rest van de show achterin zien staan.) Hij lachte de hele tijd.)

"Oh, hallo" is een internet-ding, maar het is een specifiek soort internet-ding. De Kroll Show bit was altijd populair, maar - met YouTube-videos met 355.000 views - nooit viral. Mensen die "Too Much Tuna" leuk vinden, vinden het heel goed. Ze citeerden Gil en George die racistisch en griezelig en luid en oud waren, tegen elkaar en gewoon in de omgeving van. Ze namen een waanzinnige uitspraak aan, verbonden met andere 'Tunaheads' en verspreidden de verkeerd uitgesproken oneliners. Er was een bekeringselement in dit ding, mensen zeiden: "Vertrouw me, let maar op." De PR zorgde voor zichzelf en het belachelijke van het hele ding zorgde voor mislukking.

Daaruit kregen ze voldoende grip om deze twee jongens, met excentriciteiten en oneerbiedigheid, om te zetten in een uitverkochte Off-Broadway-productie. De korte paragraaf op de website gaf het publiek weinig informatie over het programma:

"Vers van het succes van hun hit prankshow 'Too Much Tuna,' deze twee Alan Alda-geobsedeerde Upper West Side bachelors keren terug naar hun roots in het theater van New York. Het publiek versteld doen staan ​​met voorbije theatrale werken als 'True Upper West' en de 'Annie Get Your Gun' geïnspireerd 'Bernie Goetz You Gun: A Non Musical Drama', Faizon en St. Geegland zijn terug voor een totale overwinningsronde en premiere hun nieuw spel 'We're Us, You're You, Let's Talk.' Kaarten zijn heel veel geld. Doe met ons mee, wil je niet? En zeg Oh Hallo … helemaal opnieuw."

De verhaallijn van de show was los, gevuld met cocaïne (uitgesproken als "cuh-caine") referenties, en een beetje verder dan het punt. Er waren nieuwe stukjes zoals een pseudo-persconferentie, een sprekende tonijnsandwichpop en een Steely Dan-grap die na veel herhaling tot hilarisch upcycled was. Toch had ik de meeste grappen al eerder gehoord, wat het publiek toch al wilde. Tegen het einde vergezelde Richard Kind Gil en George op het podium voor een interview en, natuurlijk, een klassieke tonijn-grap. Soort voelde zich goed geschikt voor de rol van zichzelf als een vaag Joodse persoon die zich in de biz bevindt die zij show noemen.

Een deel van mij vraagt ​​zich af of ze benaderd zijn om iets 'groter' te doen, maar in plaats daarvan kozen Kroll en Mulaney een theater met 179 zitplaatsen in Greenwich Village omdat het meer snelheid van Gil en George is. Hadden ze er aan getrokken? Wayne's World of Superstar Beweeg en veranderde het verhaal van deze volgelingen in een speelfilm of een Amazon Studios-productie of een Hulu-piloot met een terugkerende Crackle-short? Zeker, maar de route Off-Broadway blijft trouw aan de personages van George St. Geegland en Gil Faizon. De show is niet alleen een vat voor grappen; het is een grap zelf.

De show is ook een hoogtepunt binnen twee vriendschappen: Kroll en Mulaney's en Faizon en G St. G's. De twee komieken wilden elkaar gewoon aan het lachen maken, en de oude mannen die ze speelden wilden gewoon wat psychoses van de Upper West Side delen. Beide relaties waren charmant AF en geloofwaardig (tot op zekere hoogte toch). Als er een uit de productie was gesneden, zou het zeker slechter zijn geweest. Als Kroll consequent hetzelfde gebleven was, zou de show eenvoudigweg vreemd zijn geweest.

In plaats daarvan voelde "I, hallo" IRL persoonlijk en bijna intiem. In het publiek zijn voelde als een stilzwijgende erkenning dat ik thuis had gezeten en zelf naar deze domme sketches giechelde. De waarheid is, ik had en ik zal het opnieuw doen. Maar het was leuk om iets te delen - zelfs als het onduidelijk was wat dat precies was. We waren die avond allemaal "Tunaheads" en we waren het punt van de productie. Het uitgangspunt vereist dat Gil en George niet te grappig of te getalenteerd zijn; het zijn tenslotte falende acteurs. Het publiek hoort ze een plezier te doen door in hen te geloven en ze voorwaarts te duwen.

Vele handen maakten licht werk.

$config[ads_kvadrat] not found