21 Savage en Metro Boomin's 'Savage Mode' is de Atlanta Rap tape om te horen

21 Savage's niche in rapmuziek is in de allereerste plaats het geluid van zijn stem. Zijn rappen - coy maar weloverwogen - heeft het ritme en DNA van ontelbare andere Atlanta-gebied en Zuidelijke rappers van het midden van 2010 van Gucci Mane tot Soulja Boy, om nog te zwijgen van de cadensen van eerste-golf boor rappers zoals Chief Keef en Lil Reese. Het profiel van de Atlanta-rapper stijgt iets meer dan een jaar, met die van dit jaar Slaughter King release die de meeste aandacht vergaart.Vorige maand ontving hij een felbegeerde plek op het XXL Freshman-roster, samen met gelijkgestemde stijgende trappers zoals Kodak Black en Lil Uzi Vert.

Terwijl ATL rap neigt naar de steeds uitbundiger wordende en losgeslagen, met het overwicht van rappers als Lil Yachty en Playboy Carti, blijft Savage's muziek dreigend en opzettelijk. Maar er is een levendig, onvoorspelbaar karakter aan zijn levering wat een stuk is met hiphop in de nasleep van Young Thug and Future. De laatste rapper is de enige functie van 21's nieuwe, verrassend consistente aanbod, Savage-modus, een samenwerking met 9 nummers met Metro Boomin, de belangrijkste valproducent van Atlanta van het moment.

Future and 21's song together - een eerbetoon aan "stunting on … exs" waarin 21 zijn baby's "huur in een winkelcentrum" doorbrengt - een voorbeeld van de nihilistische tonaliteit van 21's muziek; wanneer beschouwd in samenhang met Future's eigen autobiografie (zijn antagonistische relatie met zijn ex Ciara), is het zelfs nog donkerder en verontrustender. Toch zijn de nummers - evenals met alle andere sombere, sluipende hymnes in deze release - net zo pakkend als jammer. Veel van deze nummers - ondanks het feit dat 21 pennen wat hij omschrijft als "moordmuziek" - zijn eindeloos herspeelbaar, goed geschreven en gecontroleerd.

Savage-modus overtreft zeker een van de 21 vorige aanbiedingen; de interessante delen voelen zich niet toevallig en zijn goed in tempo. De conservatieve lengte zorgt ervoor dat de nummers zwaarder en urgenter worden. Metro Boomin bewijst dat hij een echte meester is van schaduwen en nuances, en voegt waar nodig nieuwsgierige uitbarstingen van spanning aan de liedjes toe, en boekt zijn liedjes met nieuwsgierige, pseudo-orkestrale ambient outro's. Dit is de beste producent van ATL in zijn sinistere, glinsterende comfortzone.

21 laat zijn psychedelische kick-back vaak vertragen door zijn stem te dichten, dicht bij de microfoon te tikken, zijn vocal fry te exploiteren, tegen beats die klinken alsof ze van onder water komen maar er nooit in slagen. Aanraking zoals het ontstemde klokkenspel en de eenzame synth-trompet die de uitstekende "Real Nigga" aandrijven, zijn exemplarisch voor de aandacht voor detail en niet-gestookte stemmingen die Metro Boomin na elke andere producent van werkschokken scheiden.

Raak gewend aan de nonchalante versie van 21 over standaard valmuziek die punten haalt ("Stuart little, heard this n ggas wat ratten / Zak vol kaas, teef ik heb rekken ") en fans van Southern street-rap zullen er genoeg vinden om hun tanden in te doen Savage-modus *. De release bewijst dat "vertrouwd" niet altijd "saai" hoeft te betekenen in ATL-hiphop.