Is de polygraaftest een betrouwbare manier om leugens te detecteren?

Advocaten voor Christine Blasey Ford, de vrouw die beschuldigd Supreme Court rechtvaardigheid genomineerde Brett Kavanaugh van aanranding, vrijgegeven de resultaten van een polygraaf test gericht op het decennia-oude incident. Ze suggereren dat de antwoorden van Ford op twee vragen over haar beschuldigingen "niet indicatief waren voor misleiding".

Hoe betrouwbaar is die beoordeling en de polygrafietechnologie waar het op vertrouwt?

Mensen verlangen al lang naar een manier om de waarheid van leugens te scheiden, of het nu gaat om rechtszaken met hoge inzetten of om familiekraketten. In de loop der jaren hebben uitvinders een zich ontwikkelende verzameling hulpmiddelen en instrumenten ontwikkeld om uit te zoeken of iemand een leugen vertelt. Ze hebben geprobeerd om steeds meer wetenschap op te nemen, maar met wisselend succes. De maatschappij heeft vaak naar instrumenten zoals de polygraaf gekeken om wat objectiviteit in de detectie van misleiding te injecteren.

Zie ook: Nee, Buzz Aldrin heeft geen leugendetectortest doorstaan ​​over het zien van buitenaardse wezens

Als advocaat van de verdediging heb ik van veel klanten verteld dat hij of zij de vermeende misdaad niet heeft gepleegd. Maar ik heb nooit aan een cliënt gevraagd om een ​​polygrafisch examen in te dienen: het is een hoog risico, een lage beloning en de resultaten - hoewel onaanvaardbaar in een strafzaak - zijn onvoorspelbaar. Hoe betrouwbaar is een polygraph om te achterhalen wie liegt en wie de waarheid spreekt?

Op zoek naar Signs of Lies

Methoden voor leugendetectie zijn gevorderd van hun op marteling gerichte wortels. Vroege technieken omvatten het onderwerpen van iemand aan een watertest: Degenen die zonk werden als onschuldig beschouwd, terwijl zwevend schuldgevoel, leugens en hekserij aanduidde. Geen van beide uitkomsten was goed nieuws voor de beschuldigde. In middeleeuws Europa werd gedacht dat een eerlijke man zijn arm langer in kokend water kon onderdompelen dan een leugenaar.

Uiteindelijk ontwikkelden mensen meer humane methoden, met de nadruk op fysiologische factoren die kunnen worden gebruikt als scheidsrechters van de waarheid. In het begin van de 20e eeuw toonde William Moulton Marston - zelfverklaarde 'vader van de polygraaf' - een sterk verband tussen systolische bloeddruk en liegen. Kortom, draai een verhaal en je bloeddruk stijgt. Martson creëerde ook het stripboekpersonage Wonder Woman, wiens gouden lasso de waarheid kan ontlenen aan diegene die het verstrikt.

In 1921, fysioloog John Larson, van de Universiteit van Californië, Berkeley, was de eerste om metingen van zowel de bloeddruk als de ademhaling te koppelen, kijkend naar stijgingen en dalingen in de ademhaling. De politie van Berkeley nam zijn apparaat over en gebruikte het om de betrouwbaarheid van getuigen te beoordelen.

In 1939 heeft Larson's protégé, Leonarde Keeler, het systeem bijgewerkt. Hij maakte het compact voor reizen en voegde een component toe om de galvanische huidrespons te meten, die de zweetklieractiviteit meet die de intensiteit van een emotionele toestand kon weerspiegelen. Zijn apparaat, gekocht door de FBI, was de voorloper van de moderne polygraaf. Latere versies waren variaties op dit origineel.

Leugendetectors vandaag

"Leugendetector" is een brede term. Het verwijst meestal naar een polygraaf, maar is ook van toepassing op een gecertificeerde stem Stress Analysis, een fMRI-hersenscan, of zelfs software die wordt gebruikt om de woordkeuze en -variatie te analyseren die een onderwerp gebruikt bij het vertellen van een gebeurtenis.

Wat de hedendaagse polygraaf doet, is ingekapseld in het woord zelf. "Poly" betekent veel of meerdere, en "-graph" betekent schrijven. Het systeem registreert verschillende fysiologische reacties - meestal transpiratie, hartslag, ademhalingsfrequentie en bloeddruk - en geeft ze grafisch weer voor een examinator om te interpreteren.

Er zijn twee meest voorkomende benaderingen voor het beheren van een polygraaf. In wat de Controlled Question Technique wordt genoemd, zal een examinator niet-relevante vragen, controlevragen en relevante vragen stellen. Vervolgens zal hij, op basis van wat hij ziet in de grafische weergave van de fysiologische reacties van het subject, identificeren of deze significant veranderen in reactie op relevante vragen. De onderliggende veronderstelling is dat bedrog door de stress veroorzaakt door liegen leidt tot een meetbare respons in de vorm van verhoogde transpiratie, hartslag, enzovoort.

De tweede benadering staat bekend als de Guilty Knowledge Test, die eigenlijk een verkeerde benaming is. Het test elke kennis van gebeurtenissen, niet alleen schuldige kennis. De examinator meet het antwoord van een proefpersoon op specifieke vragen in een poging te achterhalen of het subject in feite persoonlijke kennis van een gebeurtenis heeft. Dit kan van alles zijn, te weten hoeveel keer een slachtoffer is neergestoken in de kleur van de vluchtauto.

Vermoedelijk zal een persoon die kennis van een gebeurtenis mist, niet significant anders reageren op het juiste antwoord omdat hij of zij niet zou weten wat juist is en wat niet. Ondertussen, dus de logica gaat, zou een persoon die uit de eerste hand kennis heeft, een fysiologische reactie demonstreren. Natuurlijk heeft deze methode ook inherente beperkingen met betrekking tot, onder andere, welke soorten vragen kunnen worden gepresenteerd.

Kan Polygraphs de waarheid vertellen van leugens?

De effectiviteit van polygrafen wordt fel bediscussieerd in wetenschappelijke en juridische gemeenschappen. In 2002 ontdekte een onderzoek door de National Research Council dat in populaties die niet getraind zijn in tegenmaatregelen, polygraphische tests met specifieke incidenten (GKT's) het liegen van waarheidsvinding kunnen discrimineren met een snelheid die ver boven het toeval ligt, maar ver onder de perfectie. "Beter dan een munt om uit te zoeken of iemand de waarheid spreekt, maar verre van consistente en betrouwbare resultaten te bereiken.

De NRC waarschuwde voor het gebruik van polyfoto's in werkvertoningen, maar merkte wel op dat specifiek-incidente polygrafische tests in het veld meer accurate resultaten opleveren. Het lijkt gerichte, relevante vragen - bijvoorbeeld: "Was de overval gepleegd met een pistool?" - bedoeld om een ​​onderwerp te ontmaskeren met een sterk motief om te liegen of te verbergen dat informatie beter lijkt te werken.

Polygrafen kunnen valse positieven opleveren: beweren dat iemand liegt die feitelijk de waarheid spreekt. De gevolgen van het "falen" van een polygraaf kunnen ernstig zijn - van het niet krijgen van een baan tot een seriemoordenaar.

In de zaak Supreme Court 1998, Verenigde Staten tegen Scheffer, verklaarde de meerderheid dat "er simpelweg geen consensus bestaat dat polygraafmateriaal betrouwbaar is" en "u nl. Andere getuige-deskundigen die getuigen over feitelijke zaken buiten de kennis van de juryleden, zoals de analyse van vingerafdrukken, ballistiek of DNA gevonden op een plaats delict, een polygraaf-expert kan de jury slechts van een andere mening voorzien."

Opvallend was dat de rechtszaak over de voorloper van de moderne polygraaf aanleiding gaf tot de baanbrekende Frye-mening van het gelijknamige Circuit in 1923, waarin werd geoordeeld dat het polygraafbewijs niet-ontvankelijk was voor de rechtbank. In 2005 herhaalde het 11th Circuit Court of Appeals dat "polygrafie niet algemeen aanvaard werd door de wetenschappelijke gemeenschap."

De realiteit is dat meerdere factoren - waaronder nervositeit in een situatie met hoge inzetten - invloed kunnen hebben op de metingen die door een polygraafmachine worden gedetecteerd, en een indruk geven dat het onderwerp liegt. Om die reden zijn polygrafen in het algemeen niet ontvankelijk in een strafzaak, hoewel ondervragers van de politie soms een verdachte in de val doen lopen om zich aan een verdachte te onderwerpen. Polygrafen kunnen in burgerlijke zaken, afhankelijk van de staat, toelaatbaar zijn en in sommige staten kunnen polygraaftests in strafzaken worden gebruikt als iedereen het daarmee eens is.

Beter dan niets?

Kortom, polyfoto's kunnen enig - hoewel licht - vertrouwen bieden dat een persoon de waarheid vertelt over een bepaald incident. Studies hebben aangetoond dat wanneer een goed getrainde examinator een polygraaf gebruikt, hij of zij liegen met relatieve nauwkeurigheid kan detecteren.

Maar een polygraaf is niet perfect: de interpretatie van een examinator is subjectief en de resultaten zijn idiosyncratisch voor de persoon die wordt getest. Onder de juiste omstandigheden kan de polygraaf naar verluidt voor de gek gehouden worden door een getraind persoon. Zelfs sommige van mijn forensisch bewijs studenten "verslaan de test" wanneer ik een polygraaf examinator in voor een demonstratie in de klas brengen.

Misschien vatte het 11e Circuit het het beste samen: er is geen Pinocchio-factor geassocieerd met polygrafen. Hoe graag we ook een teken willen dat even duidelijk is als een groeiende neus, er is geen 100 procent betrouwbaar fysiek teken om een ​​leugen te vertellen.

Een polygraaf onderzoek toont aan "dat de examinandus haar eigen verhaal gelooft." En misschien is dat genoeg. De bereidheid van een proefpersoon om zich zelfs aan een examen te onderwerpen, laat vaak een mate van waarheidsgetrouwheid zien en kan een ongeldigheid opvullen wanneer de andere partij niet op dezelfde manier een examen heeft afgelegd.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation door Jessica Gabel Cino. Lees hier het originele artikel.