Free Fire Review: Violent, Glorious Orgy of Stupidity

De Britse regisseur Ben Wheatley heeft carrière gemaakt met het doordrenken van zwarte komedie in bloed, waarbij hij de ergste impulsen van de mensheid benadrukt terwijl hij ze in de lach schiet. Hij is ook een meester geworden van het verhaal met één verhaal; zijn vorige film, High-Rise, vond plaats in een enkele (CGI-gebouwde) toren, en concentreerde zich op een klassenstrijd tussen de bourgeois en de ultrarijken. Het duurde een tijdje om het geweld daar op te bouwen, maar dan met Gratis vuur, die debuteerde op het Toronto International Film Festival, krijgt hij de bloedvergieten pronto.

Gratis vuur vindt ook plaats in, min of meer, één locatie: een groot vervallen magazijn op de haven van Boston, waar twee groepen idioten bijeenkomen om een ​​wapen deal te sluiten. De klanten in de film uit de jaren '70 waren de Ierse rebel Chris (Cillian Murphy), Frank (Michael Smiley), Bernie (Enzo Cilenti), Justine (Brie Larson) en Stevo (Sam Riley); aan de andere kant zijn Vernon (Sharlto Copley), Martin (Babou Ceesay), Harry (Jack Reynor), Gordon (Noah Taylor) en Ord (Armie Hammer), die de deal bemiddelden. Vernon biedt de verkeerde wapens aan, wat Chris kwaad maakt, maar het ziet er naar uit dat de deal nog moet worden afgehandeld - totdat Harry Stevo herkent als de man die de vorige dag zijn neef heeft mishandeld.

Op dat moment gaat het rotzooi - Harry heeft Stevo al gesloofd, maar hij wil aanzienlijk meer wraak, omdat zijn neef nu in het ziekenhuis is. En Stevo, een vrolijke zuiderklap die overtuigend speelde door de Britse acteur Sam Riley, is absoluut niet bereid om iets toe te geven, zelfs nadat Chris en Frank hem hebben verslagen als een gebaar van goed vertrouwen. Als Stevo shit uit zijn bebloede mond praat, stapt Harry uit zijn pistool, en dat is wanneer alles naar de hel gaat.

Buiten Chris en Justine is elk personage absoluut belachelijk, op de best mogelijke manier. Copley's Verne is een ijdele wannabe playboy die zich zorgen maakt over het krijgen van pistoolpoeder op zijn pak (dat binnenkort de minste wordt van de verontreinigende stoffen in de Saville Row-outfit), Hammer's Ord is een vlot pratende pothead, Reynor's Harry is een heetgebakerd Boston-dorp en Martin neemt zoveel kogels dat hij zich niet kan herinneren wat hij daar doet.

De rest van de film is een lang gevecht, even hilarisch voor het publiek als onnodig voor de strijders. Er is geen echte reden voor iemand om op elkaar te schieten, behalve voor loyaliteit aan hun idiote vrienden en werknemers - noch Stevo of Harry zijn zelfs cruciaal voor de operatie, het zijn simpelweg saaie huurspieren. Zowel kogels als moppen vliegen met een snelle clip, hoewel de laatste veel vaker verbinden; er is constant gekibbel en een heleboel diep domme beslissingen gemaakt in de loop van bloedige gebeurtenissen. Het is als een shagger-versie van Reservoir Honden, gevuld met idioten die in de war raken door de woordenschat van Tarantino.

Een meer grondige, serieuze lezing van de film zou dat kunnen vinden Gratis vuur is een vernietigende kritiek op de Amerikaanse vuurwapencultuur, waarbij wapens vrijelijk stromen naar mensen met langzame hersenen en snelle vingers. En Wheatley is een te slimme filmmaker om geen onderliggende boodschap over te brengen; zijn gitzwarte komische filmografie omvat ook toeristen, een bloederige stoeipartij door het Engelse platteland door een boos paar dat chique klootzakken verslijt.

Maar nogmaals, je hoeft niet te diep in te kijken Gratis vuur om van de waanzin te genieten, maar als je het besluit neemt om een ​​kant te kiezen om op te letten, dan is de grap over je.