Iedereen wil wat, behalve onkruidrokers

$config[ads_kvadrat] not found

Waar onkruid al niet goed voor is | NOS op 3

Waar onkruid al niet goed voor is | NOS op 3
Anonim

Het incentive-beloningsmechanisme helpt ons de dag door te komen. Je stopt met het slaan van de snooze-knop op je wekker omdat je liever geen schrik van je baas krijgt omdat je te laat bent. Je bent door een training aan het ploeteren omdat Gezondheid. Je gaat het Hamilton loterij in de hoop dat het vandaag de dag is dat uw koppigheid zal lonen. Maar motivatie kan een delicate zaak zijn. Nieuw onderzoek lijkt erop te wijzen dat het roken van onkruid na verloop van tijd saaie beloningssystemen kan zijn, waardoor de rol van een kritieke feedbacklus afneemt.

Een studie gepubliceerd woensdag in JAMA Psychiatry suggereert dat potheads een beetje traag lijken bij de opname om een ​​reden: ze hebben opgehouden te wensen. Onderzoekers volgden 108 meestal mannelijke deelnemers in hun vroege jaren '20 ("de primaire leeftijd voor marihuanagebruik") en waren drie keer aangesloten op een fMRI over een periode van vier jaar. De deelnemers werd gevraagd om een ​​vrij eenvoudig spel te spelen: Klikken op een knop wanneer een doel op een scherm verschijnt. Als ze het doelwit hadden, konden ze 20 cent of vijf dollar winnen; ze zouden ook dat bedrag kunnen verliezen.

Waar de onderzoekers het meest op focusten in de scans was de nucleus accumbens, wat neurowetenschappers zijn, is waar beloningsactiviteiten plaatsvinden. Ze keken in het bijzonder naar het moment van anticiperen vlak voordat de marihuana-roker op het punt stond te winnen of te verliezen; chemisch, een golf van opwinding vertaald naar een uitbarsting van dopamine, het beruchte "plezier" -schot dat een mens met warme en donzige gevoelens bezielt wanneer ze iets winnen of zich gelukkig voelen. De wetenschap over dopamine is vrij duidelijk: hoe meer het je hersenen overspoelt, hoe meer Pavlovian je bent in het herhalen van een gedrag zodat je diezelfde duizeling kunt krijgen.

Maar vreemd genoeg waren marihuanagebruikers immuun voor de standaardmanier van psychologische hersenchemie. Hoe meer ze rookten, hoe minder ze nucleus accumbens opgewonden met dopamine. Met andere woorden, hoe meer pot, hoe minder ze werden opgewonden door kleine beloningen, en hoe meer pot het leek te vereisen om datzelfde gevoel van extase te krijgen.

Deze studie is - net als vele anderen die naar de nog steeds mysterieuze effecten van drugs op onze noggins kijken - niet echt kritisch bestendig. Testen op drie verschillende tijdstippen in vier jaar is misschien niet helemaal een afspiegeling van de hersenactiviteit van een reguliere potroker, en het kan een beetje veel zijn om te impliceren dat pot een "gateway-medicijn" is voor hardere dingen; veel mensen zijn gewoon recreatieve marihuana-rokers en stoppen daarmee. Om zo lang mogelijk rond te zijn, is pot nog steeds een zeer verwarrend medicijn als het gaat om hoe het de hersenen beïnvloedt.

Toch is het de moeite waard om deze effecten op te merken, vooral omdat pot steeds meer wordt gelegaliseerd en daarom toegankelijker voor de gemiddelde Amerikaan. Studies hebben aangetoond dat marihuana verslavende eigenschappen heeft en deze studie lijkt aan te tonen dat het de hersenen beïnvloedt. Het geeft ook enig inzicht in het stoner-denken. Regelmatige rokers die zeggen dat ze minder angstig worden wanneer ze zich ophouden, kunnen een breuk in het beloningsmechanisme waarnemen.

Aan het eind van de dag is het roken van een pot misschien niet zo gevaarlijk als bijvoorbeeld het snuiven van cocaïne. Maar er is reden om aan te nemen dat het beperken van de consumptie een goed idee is. Het zou het verschil kunnen betekenen tussen het krijgen van die kleine piek van plezier van het vinden van een rekening van $ 5 op straat of er recht langs lopen.

$config[ads_kvadrat] not found