De film The Last 'Hunger Games' is beter dan het boek

Dat lijdt geen twijfel The Hunger Games: Mockingjay deel 2 gaat het bespreekbureau verpletteren wanneer het vrijdag open gaat, maar degenen die denken dat het gewoon een kaskraker is, staan ​​voor een verrassing. De film blijft trouw aan de roman - de serie 'donkerste' - met een overdaad aan bloed en een 'niets uit het oog' toon, waardoor het zeker de minst heersende stroming is in de recente herinnering.

De Hongerspelen franchise heeft zichzelf verhuld als een typische YA "uitverkorene" verhaallijn, maar het laatste hoofdstuk trekt het gordijn op en onthult de vrouw erachter om net zo somber en bloeddorstig te zijn als George R.R. Martin. Tegen alle verwachtingen in - want de kansen zitten beslist niet in Mockingjay De gunst van het publiek - dit politiek geladen bittere verhaal klom naar de top van de hoop van de popcultuur en smacht nu naar de massa. Voor degenen die het afweren als een tienerfranchise, denk nogmaals: het neemt een echt merkwaardige plaats in onze cultuur in.

Zeker, Mad Max: Fury Road is ook een popcorn-filmpje met een onwaarschijnlijk plot voor massa-aantrekkingskracht, maar dat is een "volwassen" film, toch? Tienerfranchises vol liefdesdriehoeken en mooie pruilende heldinnen en grijnzende schurken duiken misschien in de duisternis, maar ze wentelen zich er niet in. Maar de laatste aflevering van de De Hongerspelen vervaagt de lijn. Mockingjay deel 2 is een aangrijpende oorlogsfilm die PTSS en trauma niet uit de weg gaat; het gaat echter niet zozeer om de diepten van de duisternis als het boek, om de procedure waarneembaar te maken.

Stef Woods, een professor aan de Amerikaanse universiteit die een cursus geeft De Hongerspelen, vertelde inverse, "Er zijn letterlijke slachtoffers, er zijn emotionele littekens en PTSS. Suzanne Collins was een dochter van een veteraan in de Vietnamoorlog; ze erkent dat jonge volwassenen slim zijn - dat deze dingen gebeuren, dat er geweld is in onze scholen en gemeenschappen. Ze wilde dat niet verdoezelen. Als wat ze probeerde over te brengen de verschrikkingen van oorlog waren, deed ze dat. '

Voor degenen die het sombere lezen Mockingjay roman, geen zorgen: zoals de rest van de afleveringen in de serie, verbetert de film het boek. Voorbij zijn de storingen van Katniss om de tien minuten: Jennifer Lawrence, zoals gewoonlijk, geeft haar veel meer pit en staal dan de milquetoast die ze op de pagina staat. En, zoals gebruikelijk, pleit ze voor een krachtige voorstelling die slap proza ​​slaat: wat is krachtiger, leesregels als: "Ik zigzag door het landhuis en verdwijn in een kast vol met zijden dingen. Ik ruk ze uit hangers totdat ik een stapel heb en dan erin graven, "of J Law zien huilen zo hard ze kwijlt? De streng van kwijlen - die je van dichtbij en persoonlijk kunt zien in IMAX! - spreekt meer dan de pasvorm.

De doden zijn triest, maar omdat deze film genoeg explosies heeft om Michael Bay jaloers te maken, hebben personages en publiek geen tijd om stil te staan ​​en geruïneerd te worden, Red-Wedding-stijl. In het boek zegt Katniss: "In de voering van mijn zak, vind ik een verdwaalde morflingtablet en slik het droog, op weg naar mijn opkomende hysterie," maar niemand heeft tijd voor hysterie in deze adrenaline-verpakte film.

Opdat je je geen zorgen hoeft te maken dat het wegnemen van wat emotie de film te zacht maakt nodig zijn verwijderd worden. De film gaat er nog steeds naartoe - wat je daar ook maar denkt - of het nu de hagedis-straathond is die daarboven bij Sirius Black's is of dat het de manier is waarop de liefdesdriehoek wordt opgelost. De film schrikt de niet-enthousiaste verhaallijnen van het boek niet uit de weg, en het is zeker dat het de aandacht trekt van niet-lezers. Er waren veel happen en snikken in de kritische screening die ik zag. We zijn niet meer in YA-land, jongens. Misschien zijn we dat nooit geweest.

Mockingjay Het bestaan ​​van een feit is eigenlijk een argument om de muur tussen 'volwassen' en 'kinderen' te doorbreken. Het lijdt geen twijfel dat deze film wreed is voor zijn personages dan welke superheldenfilm tot nu toe, en hij blijft stilstaan ​​bij de effecten van het gevecht zo veel als elke prestige oorlogsfilm leuk vinden Jarhead of The Hurt Locker. Karin Aguilar-San Juan, een andere professor die een college-cursus geeft De Hongerspelen, verteld inverse, "Als dingen echt populair zijn, kunnen ze dom en onnadenkend zijn, maar mensen die zich aangetrokken voelen De Hongerspelen zijn attent en hebben enige kritiek over onze samenleving. *

Maar toch, de roman is groot op ideeën maar mist zijn presentatie. Maar net als andere films die hun veelbelovende maar toch skeletachtige bronnenmateriaal verbeteren, volbrengt het script iets wat elke boeklezer zich waarschijnlijk afvroeg: het maakt de duistere shit goed. Net als de vorige films, in het bijzonder Vuur vatten, het verbetert het verhaal door Katniss assertiever te maken en de toon aan te passen van scènes zoals de epiloog. (Ja, dat is helaas nog steeds daar, je zou denken dat het Harry Potter epiloog zou iedereen een les hebben geleerd, maar blijkbaar niet). De vraag is, zullen niet-lezers kunnen slikken Mockingjay 'S bittere pil, of zal het te veel zijn?

"Er zijn voor- en nadelen aan de filmische versie," zei Aguilar-San Juan. "De allerlaatste alinea van het boek is buitengewoon irritant. Iedereen die ik ken en die een brein heeft, vindt het hilarisch. Maar het is belangrijk voor ons om te denken aan eindes die we zouden willen; afwisselend hebben we liever."

Ze voegde eraan toe: "Zolang 12-jarigen begrijpen wat die systemische dingen zijn, voor mij De Hongerspelen is een goede opening om te praten over systemische ongelijkheid en structuren die sloppenwijken creëren. Ik bedoel, het feit dat we honger en analfabetisme hebben in ons land is belachelijk. Maar het is erg belangrijk om te zien dat degenen die de systemen maken gewoon de zogenaamde werknemers zijn. Behalve Occupy hebben we geen koffer om deze kritiek te uiten, dus komt het uit in dingen als De Hongerspelen. ”

De film is niet perfect - die explosies - en het blijft stilstaan ​​bij de obstakels van het boek zodat je uitgeput bent tegen de tijd dat je op het hoogtepunt aankomt. Het behandelt ook de dood van Philip Seymour Hoffman ongemakkelijk, met aan het einde twee duidelijk voor de hand liggende scènes. En de epiloog lijdt aan a Harry Potter en de relieken van de dood -voegsel van Epilogue Hair, hoewel dat misschien een overgangsrite is in franchises die aandringen op epiloog.

Maar boeklezers zullen tevreden zijn, ruimdenkende kijkers die verwachten dat een gemiddelde kaskraker aangenaam verrast zal zijn, en de rest van het kijkerspubliek, zoals ouders die denken dat dit een film is met een familie-plezier of tieners die Liam Hemsworth en Natalie Dormer willen bekijken, zal licht getraumatiseerd zijn. Mockingjay deel 2 is anders dan elke andere kaskraker, maar als de wereld zijn thema's aankan - niet alleen de beroemde cast en explosies - is de kans groot dat er een nieuw tijdperk van slimme blockbusters zal zijn.