The Shortcomings of Eli Roth's 'Knock Knock'

Na acht jaar onderbreking van de regisseursstoel is Eli Roth teruggekeerd, dezelfde frustrerende filmmaker als voorheen. Home-invasie-thriller Klop klop, die dit afgelopen weekend is geopend, is een puinhoop van gepoogde schlock en gerealiseerd idiotie. Het is een vermoeiende ervaring om door te zitten.

Net als zijn debuut en tweede pogingen, heeft Roth een manier om zijn personages te motiveren om het ondenkbare te doen. Het is echt heel slim: hij schrijft hun acties om bij de situatie te passen. Als je hoopt op een modern commentaar op de gedeconstrueerde mannelijke blik en de inversie ervan, kijk dan elders. Zonder gevestigde karakters wiens reizen langs de sporen van hun persoonlijkheden rammelen, is er geen basis. Geen vaste grond voor iets dat de moeite waard is om naar voren te komen. Het trio van leads vliegt van de rails wanneer ze maar willen, omdat Roth niet geïnteresseerd is in karakter.

Dit gaat allemaal over de orkestratie van het kamp. Iets dat onmogelijk te garanderen is. Slechte films evolueren naar camp movies.Het is een proces dat het langzame verstrijken van de tijd vergt om de vreselijkheid weg te nemen en het slechte te verbloemen, waardoor een belachelijk cultureel document overblijft dat zo onschadelijk is dat het niets anders dan omhelsd kan zijn. We houden van nostalgie.

Niettemin probeert Roth nog steeds dat organische proces te produceren.

In de film speelt Keanu Reeves een verheven LA architect die alleen is gelaten voor het weekend, wanneer zijn liefhebbende vrouw en kinderen op reis gaan. Die nacht kloppen een paar met regen doordrenkte meisjes op zijn deur met een flinterdun verhaal dat op de een of andere manier werkt als een koevoet, ze gebruiken in het huis van Reeves en kort daarna zijn broek. Een vergelijking om de rest van de looptijd samen te vatten zou zijn Fatale aantrekkingskracht voldoet aan Grappige spellen. Tot halverwege - nadat hij ze allebei heeft gebeten - vraag je je af; Zou Roth iets briljants kunnen doen? Herberg speelde met de genre-schakelaar halverwege, hij heeft een set van de eerste act die kokhalst voor dezelfde onverwachte wending. Een plotpunt dat je nog nooit zag aankomen. Een tonale verschuiving. Iets. Iets.

Wat er daarna gebeurt, is volledig verwacht. De seksuele politiek van deze film, hoewel op de meest gehinderde manier mogelijk opgebouwd, was rijp voor verkenning. Maar ze zijn verlaten; alle mannen zijn nog steeds varkens en alle vrouwen hebben nog steeds papa-problemen. Er is hoop - die ik ook ongeveer 40 minuten in de steek gelaten heb - dat op een bepaald moment het karakter van Reeves de consistentie zal behouden en zich niet zal gedragen precies hoe twee meisjes van minder dan de helft van zijn leeftijd dat willen: een gedomesticeerde buffoon die wanhopig op zoek is naar een ego (en haan) polijstmiddel. Dat zou echter Roths plan teniet doen: om twee van de meest irritante personages in de cinema te versterken. Zelfvoldaan, met als titel brats die hun vrouwelijke mystiek over een man uitoefenen, is niet half zo interessant als zeggen, een zelfverzekerde, goed aangepaste persoon die hetzelfde doet (zie: Grappige spellen). Maar de ervaring van het kijken naar hun raspende, gierende, manipulatieve, zelf-betrokken capriolen heeft het gewenste effect op Reeves 'personage, die de dwaasheden en spot omarmt. Hij wordt een tweederangs simulacra van Nic Cage circa nout en de laatste handeling komt terecht in een comfortabel ritme van een poging tot meme-genererende dialoog.

Wordt deze film liefdevol onthouden in vijf, tien, twintig jaar? Is er een kans dat de gedwongen schlock een extra laagje cult-vintage kan toevoegen? Wie weet. Roth heeft een talent voor film maken. Hij heeft veel solide B-films geschreven en geproduceerd. Wat betreft zijn eigen inspanningen als echte filmmaker, de regisseur, is er waarschijnlijk talent verborgen ergens onder al die lagen van pracht en praal. Je kunt gewoon niet je weg in de harten van mensen binnendringen.