Video: deze onderzoekers hebben ontdekt hoe lang het duurt om een ​​lego te kakken

Een nieuwe studie heeft wetenschappers stenen laten schijten. Legostenen, om precies te zijn.

Zes dappere professionals in de kindergeneeskunde slikten een Lego-hoofd - voor de wetenschap. Geïnspireerd door het gemeenschappelijke fenomeen van kinderen die de grote onbekende wereld met hun mond verkennen en de ouderpaniek die volgt wanneer ze de genoemde objecten slikken, vertrokken de wetenschappers van algemeen onderzochte munten om een ​​geliefd stuk speelgoed te nemen.

Gepubliceerd in de Journal of Paediatrics and Child Health op 22 november bepaalde het onderzoek, uitgevoerd door deze onverschrokken wetenschappers, hoe lang het duurt om een ​​Lego-hoofd te poepen.

Na elke slikken een kleine gele plastic lamp - koos men een hoofd versierd met oranje getint ski bril, terwijl een ander ging voor de klassieke, eenvoudige glimlach - de onderzoekers wachtten op de kleine hoofden om een ​​verschijning naar beneden te maken.

Hoe lang duurt het voordat een Lego voorbij is?

De groep ontwikkelde twee metrieken om hun resultaten te interpreteren: de score voor ontlasting van de ontlasting en de doorvoer (SHAT) en de tijd voor gevonden en onttrokken (FART). De SHAT-score liet onderzoekers standaardiseren tussen verschillende stoelganggewoontes. "Er is een verschil tussen iemand die drie losse poos per dag kan hebben versus één harde poep in drie dagen", legt Tessa Davis, pediatrisch adviseur van het Royal London Hospital, uit omgekeerde.

Na het vaststellen van een basislijn, is de groep naar de ophaaltijd gegaan. Uit de rijkdom van onderzoek naar kinderen die munten slikten, wisten ze al dat de meeste munten ergens tussen de 3,1-5,8 dagen zonder probleem passeren. Ter vergelijking: Lego-hoofden scoorden een snelle gemiddelde retrieval van 1,71 dagen (iets meer dan 41 uur).

Om deze resultaten te krijgen, onderging elke wetenschapper het jachtproces door zijn eigen ontlasting.

"Verschillende technieken werden geprobeerd - met behulp van een zak en pletten, tongspatels en handschoenen, eetstokjes - geen drol werd overeind gelaten", legt het team uit op hun educatieve pediatrie site Vergeet de bubbels niet.

Verrassend genoeg kon een onderzoeker zijn Lego niet vinden. "Ik vermoed dat hij het misschien al vroeg heeft gemist", zegt Davis, "of het kan nog steeds daar worden vastgezet, en wanneer hij binnen 30 jaar voor een colonoscopie gaat, ziet hij misschien een hoofd dat naar hem glimlacht."

Als een getrainde medische professional in de loop van twee weken geen Lego kan vinden in monsters van 13 kachemokken, hoopt het team dat dit ouders verzekert om niet te veel te benadrukken als ze moeite hebben met het lokaliseren van ingeslikte objecten. Ze kunnen zelfs de zoektocht naar ontlasting helemaal overslaan.

Waarom wetenschappers het goed hebben gemaakt met al deze Crap

Natuurlijk loopt de peer-reviewed, in-vivo studie nog steeds beperkingen op. Critici richten zich op de kleine steekproefomvang (zes deelnemers) en wijzen erop dat het gastro-intestinale stelsel voor volwassenen zich anders kan gedragen dan dat van kinderen. Beperkt onderzoek over kinderen maakt het moeilijk om conclusies te trekken, maar sommige onderzoeken zien geen significant verschil in de reistijd van de dikke darm tussen gezonde kinderen en volwassenen. In hun paper beweert de groep dat objecten nog sneller door de darm van een kind kunnen gaan.

Verbijsterd door de dwaasheden probeert Davis de ouders zekerheid te bieden tijdens het naderen van het vakantieseizoen. Als een voorwerp de maag van een kind raakt, zal dit hoogstwaarschijnlijk zonder probleem verlopen. Wanneer voorwerpen vastlopen of als kinderen bioactieve voorwerpen doorslikken, zoals een knoopbatterij, moeten ouders onmiddellijk een behandeling zoeken.

Op dit moment zegt Davis dat de groep geen plannen heeft om het onderzoek uit te breiden. "We zijn herstellende van het doorzoeken van onze eigen poep."