Wat gebeurt er wanneer Indie-filmmakers grote franchises overnemen?

Indie-regisseurs die overgaan van low-budgetfilms naar blockbusters is in sommige gevallen paraaf voor de cursus. Niet alle filmmakers die buiten het studiosysteem opereren, durven zich te wagen in het starre, superheld-geobsedeerde domein, maar voor hen die het doen is het een natuurlijk onderdeel van hun professionele evolutie naar het ontwikkelen van stijl en smaak. Die reis bestaat uit het testen van de wateren en het allemaal proberen. Je zult immers niet weten of je het leuk vindt om een ​​schip van 150 miljoen dollar te besturen totdat je het probeert.

Meer recentelijk werd een golf van relatief onervaren indie-regisseurs met minder dan een handvol titels op hun naam grote optredens aangeboden door studio's. Gareth Edwards ging van de bescheiden buitenaardse invasie flick monsters om het commando te geven Godzilla reboot. Jordan Vogt-Roberts, die de zomerdrama genageld heeft De koningen van de zomer, is begonnen aan de King Kong vervolg. Colin Trevorrow ging van eigenzinnige tijdreismondels binnen veiligheid niet gegarandeerd naar Jurassic World. Of deze nieuwste groep filmmakers al dan niet deel blijft uitmaken van de grote competities is iets dat alleen de tijd zal uitwijzen. Het is hun bloedneus-inducerende opkomst dat is het echte probleem.

Het snel volgen van hun carrière door het accepteren van grote franchisekreten is niet alleen een risico voor de studio's - die met miljoenen gokken - maar ook voor de directeurs zelf. Kijk naar Josh Trank. In de laatste twee dagen, zijn tweede speelfilm, Fantastische vier, heeft een kritische dreun gekregen. Het verbaast me dat fans van Marvel's First Family niet naar hun lokale multiplexen zijn gegaan om de prints te verbranden (of de USB-sticks te vernietigen.) Het heeft momenteel een lagere Rotten Tomatoes-score dan de universeel beschimpte pixels. Dat kost wat te doen. Voordat hij een van de meest lucratieve eigenschappen van Fox overhandigde - een superheldenfilm die is gebaseerd op een Marvel-strip niet minder - leverde Trank de stellaire found-footage-flick af Kroniek. Gegeven controle over het grootste deel van de film resulteerde in een geweldig debuut dat de studio's aanspoorde om hem op slot te doen zodat hij box office gold voor hen kon genereren.

Het werkte niet zo. De verontruste productie van de film verzuurde een vroege mening, zag hem uit een van de Star Wars-spin-offs vallen, en leidde ertoe dat hij de film hoofdzakelijk verloochende op Twitter. Later schrapte hij de beledigende Tweet, wat impliceerde dat bemoeizieke studio-executeurs de schuld hadden Fantastische vier Slechte ontvangst.

De afhaalmaaltijd van het hele rommelige debacle? Niet alle risico's werken.

Er is iets aan deze huidige rage die ingaat tegen een fundamentele les die de samenleving in ons heeft ingebakken. Om te slagen moet je er voor de lange termijn in zijn. Je moet je waarde bewijzen. Ik ontsla niet die vroege werken van de genoemde regisseurs - omdat de reden waarom ze werden geselecteerd voor die spraakmakende films gebaseerd is op hun indie-reputatie - maar hun cv's zijn niet bepaald productief. Ze zijn weggestuurd uit de noodzakelijke hoepelspringen en zijn in plaats daarvan opgestegen naar de majors omdat het werd aangeboden.

Maar wie zou niet de sprong wagen om de volgende grote hit te regisseren? In het diepe gegooid worden is niet altijd een slechte zaak, en die steile leercurve was een soort van succes voor Trevorrow. Jurassic World brak een gazillion box office-archief en droeg ertoe bij dat Universal het meeste geld verdiende dat een studio ooit in een jaar gemaakt heeft - in slechts zes maanden. Monet was een gok waarmee execs hun Aston Martin-koopgedrag konden overnemen. Kritiek was het een gemengde tas.

Dus stel je voor, als je wilt, een alternatieve realiteit besprenkeld met sprookjesstof en optimisme: een wereld waarin studio's jonge regisseurs aanwerven in een programma om hun creativiteit te koesteren en vorm te geven. Waar deze directeuren zelf het harde werk hebben gedaan om ervoor te zorgen dat hun uitbetalingen later gegarandeerd worden. Als een parallelle realiteit van de lessen die we al ons leven hebben ingeblazen door onze ouders, onze gemeenschap, onze maatschappij, onze cultuur. Net zoals ze ons in de films vertellen.