Slecht denken geeft een mentale boost, maar alleen voor sommige mensen

Als je echt in een slecht humeur leunt, word je misschien beter in het volbrengen van taken, maar alleen als je een van die diepgevoelde emotionele types bent, volgens een studie gepubliceerd in Persoonlijkheid en individuele verschillen deze maand.

De krant suggereert dat je hersenen daadwerkelijk baat kunnen hebben bij een gezond slecht humeur. Tara McAuley (http://uwaterloo.ca/psychology/people-profiles/tara-mcauley), PhD, een universitair hoofddocent aan de psychologie-afdeling van de University of Waterloo en de hoofdauteur van de studie, legt uit dat humeur eigenlijk een informatiebron voor je hersenen. Psychologen hebben dit idee aangeduid als de 'mood-as-information theory'. Als je wetenschappelijk bewijs nodig hebt om te bevestigen hoe emotioneel je bent, is daar een grafiek voor - en deze onderzoekers gebruikten het om de potentiële voordelen van chagrijnig te verlichten:

"Negatieve gemoedstoestanden zouden een bedreiging kunnen zijn - met andere woorden, ons op mogelijk gevaar wijzen en ons meer bewust maken van onze omgeving," vertelt McAuley omgekeerde via e-mail. "Er is gesuggereerd dat sommige van onze denkvaardigheden daadwerkelijk baat kunnen hebben bij een slecht humeur, omdat een slecht humeur ons aanmoedigt om een ​​meer analytische ingesteldheid aan te nemen en meer aandacht aan detail te besteden."

McAuley wilde een niveau van nuance toevoegen aan deze theorie door te kijken naar hoe de sterkte van het slechte humeur en de persoonlijkheid samen invloed hebben op hoe we aandacht besteden aan details.

Ze deed dit door enquêtes te geven aan 95 undergrads die bedoeld waren om te identificeren hoe sterk bepaalde mensen slechte buien hebben, een statistiek die 'reactiviteit' wordt genoemd. Als een student sterk gerelateerd is aan uitspraken als 'als er iets gebeurt dat me van streek maakt, is dat alles wat ik kan bedenken voor een lange tijd, "ze zouden worden geclassificeerd als een" hoog reactief individu. "Dat betekent dat ze de neiging hadden om een ​​slecht humeur meer te internaliseren dan een" laag reactief ", meer relaxte persoon.

Analyse wees uit dat "individuen met een lage reactiviteit" het zelfs slechter deden met tests die bedoeld waren om het werkgeheugen te meten - zoals het onthouden van reeksen letters en cijfers - wanneer ze een sterk slecht humeur ervoeren. Maar mensen die de neiging hadden om sterke emoties te ervaren - of mensen met een hoge reactiviteit - presteerden doorgaans beter op deze taken. McAuley's studie kon niet precies vaststellen waarom dit gebeurt, maar ze heeft een hypothese:

"Er is nog een ander onderzoek waaruit blijkt dat zeer reactieve mensen sterker en vaker slechte stemmingen ervaren dan minder reactieve mensen," vertelt ze omgekeerde. "Een mogelijkheid is dat slechte stemmingen minder afleiden van mensen die een hoge (in plaats van lage) emotionele reactiviteit hebben en zich dus minder bemoeien met het denken."

In haar paper verwijst McAuley naar een gevestigde psychologische theorie, genaamd "cognitive load theory", om deze mogelijke verklaring te ondersteunen. Cognitieve belastingtheorie suggereert dat er een moment is waarop je je hersenen kunt overweldigen tot het punt waarop je je niets meer kunt herinneren. Het is dus mogelijk dat sterke negatieve emoties een hogere cognitieve belasting creëren bij mensen die niet gewend zijn aan dramatische emotionele ervaringen. Daarentegen zijn mensen met een neiging naar het drama gewend aan de emotionele wervelwind, dus het creëert geen erg "zware" cognitieve belasting.

Deze studie is eigenlijk slechts een beginpunt, zoals McAuley in de paper aangeeft. En om echt causaliteit vast te stellen, zullen ze moeten zoeken naar een soort mechanisme, wat hersenscannen vereist. Tot die tijd merkt ze op dat haar werk geen excuus is om van het handvat te vliegen. Maar als je toch al zoiets hebt, kun je net zo goed het gebruiken om dingen gedaan te krijgen.