Waarom 'Rise of the Tomb Raider' het spel van het jaar is

Gamen in 2015 moet worden herinnerd als het jaar waarin virtual reality en eSports op de voorgrond treden. Hoewel ze onafhankelijk van elkaar zijn, zetten deze twee trends een storm klaar om het hele jaar 2016 te verwoesten. Maar omdat de toekomst van gaming in het onbekende ligt, wil ik geloven Rise of the Tomb Raider vertegenwoordigt hoe je nieuwe wegen kunt inslaan in het traditionele en het beproefde en nog steeds waar.

Rise of the Tomb Raider is een gewaagde herinnering dat gamen nog steeds een lonende en spannende singuliere ervaring kan zijn zonder een meeslepende headset of een volgepakte menigte in Madison Square Garden die voor je wortelt of boeit. (Het is vermeldenswaard dat er een multiplayer-modus was in de game van 2013, maar deze is verwijderd uit het vervolg van dit jaar.)

Sindsdien is de concurrentie ingebed in de ethos van gaming pong, maar uit 1976's Kolossale grotavonturen vanaf dat moment beloofde gamen een volledig gerealiseerde virtuele fantasievoltooiing van duiken in grotten, schatten opgraven en het onbeschrijflijke verkennen. We hebben in 2015 geen enkele avonturiersfeer verloren The Witcher 3 en Fallout 4 laten ons ook vergelijkbare ervaringen toe, maar Rise of the Tomb Raider deed het gewoon zo goed op de ouderwetse manier.

Niet verkeerd begrijpen, er is een waslijst van moderniteit in Rise of the Tomb Raider. Individuele wapenupgrades, wat regeneratieve genezing en technische gemakken zoals autosaving zitten erin Stijgen. Maar hoe modern de aanpak ook is, het spel is nog steeds gestructureerd in set-stukken die functioneren als niveaus met 'uiteindelijke eindbazen', die de cartridge en vroege consoledagen van weleer oproepen. Verwijder de treks tussen startpunten en wat je hebt is een retro-platformgame die draait op de hardware van de huidige generatie.

De metamorfose van Lara van de dubbel hanteerbare barbiepop tot een complexe, onrustige overlevende is een leerboekdemonstratie van heruitvinding geweest. Het is geen geheim dat dit het doel was van studio Crystal Dynamics, die Lara in 2013 opnieuw heeft geïntroduceerd in de wereld Grafrover. Maar twee jaar later is de genewereld aan het veranderen op complexe schaal voor complexe actievrouwen, wat ertoe kan leiden dat Lara haar nieuwe identiteit verliest. Jessica Jones, Peggy Carter, Supergirl, Rey in The Force Awakens en meer dreigen een geharde Lara te verzachten. Ik was daar bang voor geweest Rise of the Tomb Raider zou Lara terugkeren naar haar oudere houding, maar achteraf gezien was mijn angst irrationeel. Tot mijn opluchting en vreugde vermeed Crystal Dynamics niet alleen het terugdraaien van Lara, maar maakte ze haar nog meer een psychologisch doolhof om te navigeren.

Het besturen van een ruwe-rond-de-randen Lara Croft die irrationeel wordt aangedreven door emotie, voelde ik een urgentie die ik zelden voel in videogames: Is dit goed? Game-protagonisten zijn typisch een escapistische fantasie, maar spelen als Lara had me het gevoel als een enabler te zijn voor een emotioneel radeloze persoon. Het verkennen van de Russische wildernis voor oude Griekse teksten was het laatste iets dat ze zou moeten doen, maar toch liepen we steeds dichter naar de grot van een gigantische grizzlybeer toe. Ik genoot ervan dat ik door een videogame de acties van zijn hoofdrolspeler in vraag stelde, waarbij ik alle controle had maar nog steeds weinig te zeggen had.

Rise of the Tomb Raider is veel dingen waarvan de meeste videogames zijn gestopt. Het is koppig verouderd qua structuur en presentatie, wat het grootste voordeel is. Het is een consolespel van $ 60 met zeer optionele DLC. Het is een adventure-game, en alleen dat, zonder een drukke multiplayer die niet meer is dan een illusie voor diepte. De meeste spellen willen een sport worden zoals helden van de storm of een merkstijl zoals Lotsbestemming. Maar Rise of the Tomb Raider nog steeds waardeert zichzelf als een goed boek: meer singulier, meer isolerend en net zo spannend.