TV is heropleven 'leven en sterven in L.A.', de beste film uit de jaren 80 die je nog nooit gezien hebt

Leven en sterven in LA. is niet alleen een serene Tupac-track, het is een van de beste films uit de jaren 80 die je nog nooit hebt gezien. Nu regisseur William Friedkin zijn politiedrama naar tv brengt in een serie deal met WGN America, is het tijd om die status te veranderen. Ga deze hypnotiserende edelsteen in en ga op in de gesynthetiseerde glorie van 1985.

William Petersen, die nooit het type Hollywood-sterrencarrière kreeg dat hij verdiende, domineert het scherm in Friedkin's bewerking van een roman van de gepensioneerde Geheime Dienstagent Gerald Petievich. De film duikt in de wereld van namaak, zoals Petersen's agent Richard Chance de warmste rekening voor facturen probeert te slechten in SoCal, Eric Masters (Willem Dafoe), die ook de partner van Chance heeft vermoord. Natuurlijk.

De opzet is niets nieuws, maar de beste genrefilms verleiden je tot het vergeten van de clichés. Leven en sterven in LA. is scherp gestileerd, strak en schuimend van energie. Petersen heeft de perfecte gravitas van een 'hotshot lawman' om zich te verzetten tegen de kalme, koude berekening van Dafoe's sluwe valsemunter. Wanneer Friedkin op piek-Friedkin werkt - zoals in De Franse connectie, De exorcist, en Leven en sterven in LA. - weinig regisseurs kunnen zijn meeslepende, strakke verhalen vertellen.

Toen het in '85 belandde, waren critici over het algemeen geliefd Leven en sterven in LA.. Maar het publiek haalde zijn schouders op. Hij haalde een bescheiden $ 17 miljoen binnen, met een budget van $ 6 miljoen, en vervaagde uit het zicht, overschaduwd door de pastelkleurige contrails van Michael Mann's Miami Vice serie. En het heeft nooit het type van cult volgen dat zoveel films hebben met thuisvideo's.

Kan Leven en sterven in LA. een volledig geserialiseerd verhaal bijhouden? Ik verwacht het wel. Als blijkt dat je WGN America hebt, waarvan ik vermoed dat het een kabelkanaal is ergens op mijn wijzerplaat, zul je het te weten komen. Friedkin's ondergewaardeerde klassieker wacht echter in ieder geval op.