Who Do We Blame voor Muse's 'Simulation Theory'?

We zijn er allemaal geweest. Iemand, misschien een vriend van een vriend die niets belangrijks heeft om aan het gesprek toe te voegen, vraagt ​​zich hardop af als dit allemaal een simulatie is. Het is niet echt een verwijzing naar The Matrix, maar misschien iets meer als wat Elon Musk op Twitter zou laten glippen - of in een bubbelbad, grof als dat zou kunnen zijn om te visualiseren. Of misschien is die persoon Matt Damon die spreekt tot de helderste jonge geesten van onze natie: "Wat als dit, dit alles, een simulatie is? Ik bedoel - het is een gek idee, maar wat als het is?"

Als je je afvroeg hoe de simulatietheorie een tijdje geleden de tijdgeest binnenkwam en niet om een ​​gelegenheid te negeren om zich aan te sluiten bij een dergelijk onderwerp, maakten de leden van de Engelse rockband Muse donderdag bekend dat hun aankomende album precies dat zou heten.

Het kunstwerk voor Muse's Simulatietheorie voelt heel erg aan als een verheven versie van de '80s Text Generator meme die twee jaar geleden populair was, een esthetiek die ongetwijfeld geïnspireerd was door Stranger Things. De hele cirkel is rond als gevierde digitale kunstenaar Kyle Lambert, de maker van veel van de retrostijlen Stranger Things kunst, ontwierp ook de omslag voor Simulatietheorie.

Wanneer begonnen we simulatietheorie serieus te nemen?

Het idee dat we in een computersimulatie leven, werd door Nick Bostrom, een lid van de faculteit filosofie van de Universiteit van Oxford, in memoriam geadresseerd in 2003:

"Veel sciencefictionwerken en ook enkele voorspellingen van serieuze technologen en futurologen voorspellen dat er in de toekomst enorme hoeveelheden rekenkracht beschikbaar zullen zijn. Laten we eens aannemen dat deze voorspellingen kloppen, "schrijft Bostrom in zijn inleiding.

De interesse voor het onderwerp is in december 2012 opnieuw toegenomen - zie de regel Google Trends hieronder - toen een artikel met de titel in het tijdschrift werd gepubliceerd Nieuwe ideeën in de psychologie.

Hernieuwde interesse in simulatietheorie

De interesse nam af na die paper, maar werd opnieuw verend in het voorjaar van 2016. Er is één belangrijke, voor de hand liggende aanwijzing waar Damon het idee kreeg om een ​​klas vol Harvard-grads te vertellen die ze misschien in een zeer geavanceerd computerspel hadden behaald: It's Elon Musk, natuurlijk.

De CEO van Tesla en SpaceX zei evenzeer de Code-conferentie als aangehaald Recode media, in gesprek met Kara Swisher en Walt Mossberg een paar dagen voor de eye roll-inducing speech van Damon. (Het bevatte ook die off-colour-grap over hot tub-gespreksonderwerpen.)

"Ik heb zoveel simulatiebesprekingen gehad, het is gek", vertelde Musk tijdens de Q & A-sessie op die conferentie aan een publiekslid (die journalist Josh Topolsky was). Hij speelde toen mee met de vraag of we in een simulatie zitten (video hierboven):

Het sterkste argument dat we in een simulatie zitten, waarschijnlijk in een simulatie, is het volgende.

Veertig jaar geleden hadden we pong. Zoals, twee rechthoeken en een punt. Dat was wat games waren. Nu, veertig jaar later, hebben we fotorealistische 3D-simulaties waarbij miljoenen mensen tegelijk spelen en het wordt elk jaar beter. Binnenkort hebben we virtual reality, augmented reality.

Als je enige mate van verbetering veronderstelt, zullen de games instinctief niet van de werkelijkheid te onderscheiden zijn, zelfs als die vooruitgang met duizend daalt van wat het nu is. Dan zeg je gewoon: 'Oké, laten we ons voorstellen dat het 10.000 jaar in de toekomst is', wat niets is op de evolutionaire schaal.

Dus gezien het feit dat we duidelijk op weg zijn om spellen te hebben die niet te onderscheiden zijn van de realiteit, en die spellen kunnen worden gespeeld op een set-top box of op een pc, of wat dan ook, en er zullen waarschijnlijk miljarden van dergelijke computers of sets zijn -top boxes, lijkt het erop dat de kans dat we ons in de basisrealiteit bevinden één is in miljarden.

Vertel me wat er mis is met dat argument. Is er een fout in dat argument?

We kunnen dus Matt Damon, of Elon Musk, of Joshua Topolsky bedanken voor deze spijtige Muse-albumtitel. Na de release van 9 november van het album, kan het discussieonderwerp van de simulatietheorie gewoon het label 'verkopen' krijgen, omdat het de ware alomtegenwoordigheid heeft bereikt nadat een band van Muse's populariteit het heeft aangenomen. (Je kunt alleen maar hopen dat het volgende Kanye-album wordt genoemd Laat kapitalisme.) Het is echter waarschijnlijker dat het onderwerp opnieuw wordt opgestart voor een nieuw deel van de bevolking.

Ook op donderdag bracht Muse de videoclip uit voor 'The Dark Side', een live-actieversie van de albumhoes. Het is meer Tron (of dat een simulatietheorfilm is, is betwistbaar) dan The Matrix, maar meer dan een van die dingen, het is gewoon echt slimme marketing: