Drie niet te missen keuzes voor de volgende 'honger-spellen'

Na vier films, veel bloedvergieten, ontelbare knallers van Donald Sutherland, en Jennifer Lawrence's griezelige levensimitatie-kunst neemt toe als het echte leven van Mockingjay, De Hongerspelen Regeert over het bespreekbureau loopt ten einde. Natuurlijk zullen de studio's honger lijden voor de volgende copycat - maar sinds YA dystopie nu heet is, kan het onderscheiden van het goede van het slechte net zo moeilijk zijn als het kiezen tussen Peeta en Gale (de keuze moet duidelijk zijn, Katniss: Cressida!) drie intelligente boeken met meeslepende percelen en volledig gerealiseerde werelden die onze honger zouden stillen naar meer films over fascistische regeringen en tieners in moeilijke situaties.

The Unwind serie van Neal Shusterman

Het uitgangspunt: Denken De Hongerspelen voldoet aan Verlaat mij nooit. In de niet al te verre toekomst heeft Amerika een burgeroorlog gehad tussen pro-life en pro-choice facties. De overeenkomst die ze komen om abortus volledig uit te bannen - maar tijdens de tienerjaren van een kind kunnen ouders of autoriteiten ze laten oogsten voor orgaandonatie. De machten die dit rationaliseren, omdat ze niet als dood worden beschouwd, ze zijn eenvoudigweg 'afgewikkeld' en leven 'in een verdeelde staat'.

Waarom het beter is dan De Hongerspelen: Shusterman heeft duidelijk veel aandacht besteed aan het uitwerken van elke hoek van deze wereld, wat zijn premisse veel steviger maakt. De Hongerspelen, terwijl het heel leuk is, lijdt aan een zwak uitgangspunt, want het is volkomen belachelijk dat de maatschappij zou meegaan met reality reality show kind deathmatches op televisie en wacht vijfenzeventig jaar voor rebelleren. Ook lijkt het districtsysteem niet economisch verantwoord. Met andere woorden, er zijn veel gaten in het plot.

Maar de vier boeken waaruit het afwikkelen series hebben geen plotgaten - en doen een beter werk om de fijne kneepjes van politieke propaganda te onderzoeken - dan De Hongerspelen. Elke keer als je denkt dat iets ongelovig klinkt, is Shusterman een stap voor met een antwoord dat een gevoel van plausibiliteit schept. Zijn schimmige pseudo-overheidsorganisatie wordt bijvoorbeeld Proactive Citizenry genoemd. Klinkt dat niet als een denktank die eigenlijk zou bestaan?

Voor slimme fans van Ontspan, ja, een film is in feite in de maak, maar het is niet van een grote studio en dit verhaal verdient het Hongerspelen budget om het recht te doen. Maar als je ziet hoe Hollywood geen probleem heeft met remakes en reboots die onmiddellijk een versie van een film volgen, zou dit een non-fue moeten zijn.

The Claidi Journals door Tanith Lee

Het gebouw: Denken De Hongerspelen voldoet aan Mad Max voldoet aan Station Elf voldoet aan The Village. In de vage toekomst is Amerika een woestenij in de woestijn geworden en leven mensen in ongelijksoortige paleissteden, onwetend van de buitenwereld. De heldin denkt dat er niets buiten haar paleistad bestaat, maar een verrassing, ze ontdekt dat ze is voorgelogen en dat de buitenwereld feitelijk geen onbewoonbare woestenij is. Avonturen volgen, gevuld met zigeuners, automaten en wetenschappelijke experimenten in jungles.

Waarom het beter is dan De Hongerspelen:

De toekomst De Hongerspelen projecten zijn niet altijd de meest fantasierijke: kleurenpaleisen zijn zwaar op grijs en zilver. Het ziet er vaak naar uit dat ze gingen winkelen in de Generic Future Aesthetic-sectie van Pottery Barn.

Gestroomlijnde jumpsuits, hologrammen - cool, ja, maar fantasierijk? Niet helemaal. The Claidi Journals ziet een wereld die uniek en kleurrijk is, toekomstige esthetiek vermengt met een soort steampunk Arabische nachten.

De Uglies serie van Scott Westerfeld

Het gebouw: Denken De Hongerspelen voldoet aan De gever ontmoet de beroemde Twilight Zone aflevering, "Oog van de Beholder". In de toekomst van Amerika heeft de samenleving een manier gevonden om voor altijd vreedzaam te zijn: iedereen ondergaat op zestienjarige leeftijd verplichte plastische chirurgie, waardoor ze mooi zijn. Als ze eenmaal mooi zijn, zijn ze vrij om een ​​leven van vrije tijd na te jagen terwijl de overheid voor al het andere zorgt uit het zicht. Uiteraard is niet iedereen down met conformeren en shenanigans volgen.

Waarom het beter is dan De Hongerspelen: De samenleving waarin iedereen leeft na de operatie is eigenlijk vergelijkbaar met de Capitol-maatschappij in De Hongerspelen. Helaas, gretig om terug te gaan naar de arena, De Hongerspelen blijft er nooit genoeg aan hangen. Vuur vatten besteedt de meeste tijd aan het verkennen ervan - en er is een reden dat dit algemeen wordt beschouwd als de beste.

Dat, en de introductie van de reeks twee beste karakters, Johanna en Finnick. De Uglies serie vult een echt oppervlakkige toekomstige maatschappij in, compleet met plausibele tech-gadgets en toekomstig Millennial-jargon, en het blijft hangen bij de duistere implicaties in plaats van ze voorbij te snellen om naar arena-gevechten te gaan.

Wanneer een genre stijgt naar populariteit zoals YA dystopia heeft, zijn er heel wat helden op de troon. Toch is het niet nodig dat Hollywood begrijpt op welke glimmende lijkt het meest lijkt op De Hongerspelen maar heeft een nog geringere premisse (niet op vingers wijzen, maar afwijkend en De doolhofloper). Er zijn tal van vlezige, doordachte gebouwen die er zijn met geweldige verhalen, gedenkwaardige personages en namen die iets minder afleidend gek zijn. Met de juiste casting, het schrijven (Jonathan!) En regisseren, zou elk van deze verhalen de wereld opnieuw in vuur en vlam kunnen zetten.