TOEKOMSTIGE STEDEN | Havanna

Nu de regering-Obama werkt aan het herstel van de diplomatieke betrekkingen met de grootste eilandstaat in het Caribisch gebied, is er veel optimisme dat Cuba's hoofdstad, Havana, en zijn bevolking van meer dan twee miljoen welvaart op relatief korte termijn kunnen zien. Maar Cubaanse toeschouwers en een toenemend aantal mensen op de grond leren dat je geen toekomst kunt opbouwen zonder het verleden te stabiliseren.

Een van de grootste trekpleisters van de stad is de architectuur, die een uitgesproken Europees karakter heeft. "Sommige mensen noemen het 'het Parijs van het Caribisch gebied'", zegt John Pilling, een in Boston gevestigde architect die het land enkele keren heeft bezocht. "Het is een knappe stad, zelfs in zijn staat van verval."

Vervaltijd is het juiste woord. De stad, die op de werelderfgoedlijst van de UNESCO staat, is momenteel in zeer slechte staat met afbrokkelende infrastructuur, vreselijke wegen en afbrokkelende gevels. Cuba heeft geld nodig en het heeft het snel nodig. Het probleem, verklaart Joe Scarpaci, een professor in marketing aan de West Liberty University in West Virginia, die uitgebreid over Cuba heeft geschreven en 74 keer naar het land is gereisd, is dat Cuba geen veilige plaats is om te investeren. "Het staat altijd onderaan vijf of zes op het gebied van veilige investeringen", zegt hij. Communisme en kapitalisme zijn nooit goede bedgenoten geweest.

Toen Fidel Castro het land in 1959 overnam, werd de Sovjet-Unie al snel de voornaamste weldoener van Cuba. Decennia lang hielden de vrienden van Castro in Moskou het land in stand, zelfs te midden van mislukt binnenlands begrotingsbeleid. Toen, in 1991, stortte de Sovjet-Unie in. Volgens Scarpaci sprong Cuba "op de duurzaamheidstrendwagon omdat ze nergens anders heen konden gaan." Stadslandbouw steeg op in Havana en andere grote steden en stelde het land in staat om de effecten van handelssancties te weerstaan ​​en zijn voedselsoevereiniteit te behouden.

Die duurzaamheid vertaalde zich niet echt naar andere aspecten van het leven. Er zijn enkele wind- en zonne-energiesystemen, maar deze werken niet op grote schaal. En de Castros hebben nooit echt geïnvesteerd in het up-to-date brengen van infrastructuur. Daarom is de toekomst van dit land dat in het verleden is verwoest op zijn best het heden.

De waterinfrastructuur van Havana is het ergste. Scarpaci zegt dat 55 procent van de pijpen en watersystemen van Havana lekken. Een aquaduct gebouwd in 1983 was oorspronkelijk ontworpen om een ​​stad 600.000 te herbergen - niet de 2,2 miljoen van vandaag. "Havana staat op het punt zout zout water in de twee watervoerende lagen van de stad te krijgen", zegt hij. "De waterdruk in de waterleidingen is erg laag. Dat betekent dat tenzij je in de buurt van een pompstation bent en je een kraan inschakelt, er niet veel uitkomt. Dus elke dag gaan honderden watertrucks door de stad, waarbij ze diesel verbranden. Ze zetten hun generators aan, ze laten een slang lopen en pompen water naar het dak. Je kunt niet zeggen dat het overal in de buurt van duurzaam is."

En natuurlijk leiden de problemen met de infrastructuur tot een slechte waterkwaliteit, waardoor uitbraken van ziekten zoals cholera veel te vaak opduiken. Er is geen enkele primaire zuiveringsinstallatie in Havana, zegt Scarpaci. 'Alle kak gaat naar de baai, of hij wordt verplaatst en gepompt buiten de oostkant van de stad.'

De overheid werkt nu aan een inhaalslag. Ze hebben alle talent in de wereld als het gaat om de juiste soorten ingenieurs, stedenbouwkundigen en andere vernieuwers die oplossingen kunnen verzinnen - en op een manier die de geliefde geschiedenis van de stad bewaart. Gina Rey, een professor in de architectuur aan de Universiteit van Havana, heeft enorm veel werk verzet om plannen te maken voor de manier waarop Havana zijn ruimtes en services kan upgraden terwijl het aan een duurzame standaard voldoet. In 2011 toonde Julio César Pérez Hernández, een praktiserende Cubaanse architect, zijn voorstel voor Havana Master Plan, dat de waterkant nieuw leven zou inblazen met ontwerpconcepten geïnspireerd door andere steden over de hele wereld, terwijl het wanhopige upgrades aan de lokale infrastructuur aanbood.

Het probleem is dat Cuba niet het geld heeft om die dingen van concept naar realiteit te veranderen. Tenminste, misschien is het niet gericht op tijd en middelen waar dat nodig is. Er zijn tekenen dat Havana, wanneer het de kans krijgt, haar problemen kan oplossen. Pilling noemt een aantal projecten als voorbeelden, zoals het herbouwde rioolgemaal op de buitenrand van Havana, een nieuw commercieel gebouw dat wordt verbouwd tot een hotel met 12 verdiepingen en andere hedendaagse werken.

Maar deze zijn meestal gericht op het helpen versterken van de toeristische sector in de stad - niet noodzakelijkerwijs op de bewoners die er al wonen en worstelen met de dagelijkse tekortkomingen. De nieuwe hotels en appartementen roepen ontwikkelaars op om de waterlijnen in de wijken te verbeteren, maar dat is zowat de enige factor. De bevolking van de stad is nog steeds over om te gaan met gebouwen die afsterven, in drukke buurten die alleen maar drukker worden. En dit verslechtert de levensstandaard voor Cubanen op meer dan één manier. "Het stedelijk weefsel heeft invloed op de sociale en psychologische stoffen", zegt Scarpaci.

Hoe precies Havana het geld krijgt dat het nodig heeft, valt nog te bezien. Hoewel het normaliseren van de betrekkingen tussen de VS en Cuba voor Amerikaanse bedrijven vele deuren zou kunnen openen om hun weg over de 90 mijl van het water te banen en geld in de regio zou kunnen gieten, moeten de leiders van het land zich verantwoordelijk gedragen om ervoor te zorgen dat geld wordt gebruikt voor de juiste dingen. Havana was bijna een halve eeuw geleden al het toneel van één revolutie. Het kan nodig zijn om er binnenkort nog een te hosten. Hopelijk is deze in de goede richting.