HBO's "Westworld" lijkt op bloed en borsten, maar het is veel meer

Van buitenaf, HBO's Westworld, gebaseerd op de gelijknamige film uit 1973, lijkt misschien een smeltkroes van de materiaalkabelshows, alleen omdat ze kunnen: grote hoeveelheden bloed, borsten, geweren en seks.

In werkelijkheid is de show de sluwste vorm van verhalen vertellen en biedt iedereen iets. Afhankelijk van hoe intens je ermee omgaat, is een verhaal over een park vol volwassen Wild West uitgerust met seksrobots een uitnodiging om een ​​oordeel te vellen over mensen die het park bezoeken, of het is een manier om de kijker geweld en naaktheid te geven zonder ze te belasten met vervelende dingen zoals schuldgevoel (omdat het sociale commentaar is, jongens!) of gevolgen voor menselijke personages. Het is niet echt voor de gasten - als ze besluiten om te verkrachten en te moorden, doen ze het aan robots - en het is ook niet echt voor ons, omdat het gewoon TV is.

Voor mensen die bereid zijn om een ​​derde niveau dieper te kijken, onthult de show zich verre van pure sensatie of vingerklokken. Het plaatst de kijker in hetzelfde 'alles gaat, hier zijn bloed en tieten om te genieten' als gasten, maar het lokt ons ook uit om ons er ongemakkelijk over te voelen. Titillatie vermengd met ongemak is altijd een bedwelmende combinatie geweest.

In Gehucht - en ja, Shakespeare is relevant voor Westworld - hij vertelt een reizende groep acteurs dat het doel van hun vak is om de spiegel voor de natuur te houden. "Toon de deugden haar eigen functie, veracht haar eigen imago," zegt hij. De spiegel tegen de natuur houden is een eigenschap Westworld is in schoppen.

En wat wordt er terug naar ons gereflecteerd? Bloed en orgieën, natuurlijk. De film uit 1973 gaat het grootste deel van de weg, maar met zijn 90-minuten runtime en periode van preutsheid gaat het niet zo ver als een 2016 HBO-drama. De eerste twee acts hebben een intrigerende opzet; de derde greppels het sociale commentaar in het voordeel van een uitgebreide achtervolging. Alle robotvrouwen daarin zijn mooi op een bepaalde manier die de tijd weerspiegelt: doeogen, Farrah Fawcett-achtig, gevederde haar. In dat opzicht werkt het op dat tweede niveau: in het universum van de film zijn de vrouwen doelbewust ontworpen door de wetenschappers om een ​​beroep te doen op de bezoekers van het park, en in de echte wereld zijn ze ontworpen door de scenarioschrijvers en studio-execs om een ​​beroep te doen op het publiek.

Hoewel de tv-show het uitgangspunt in veel meer genuanceerde richtingen dan alleen "de robots defect en begint iedereen doden", dompelt het ook in dit tweede niveau. De belangrijkste vrouwelijke personages zijn meer gevarieerd om onze huidige schoonheidsnormen te weerspiegelen - Thandie Newton is prominent aanwezig; de vrouwen in de originele film zijn allemaal wit - maar ze zijn nog steeds allemaal aantrekkelijk op een zeer mainstream manier, een manier die ervan uitgaat dat net als parkgasten bloed en tieten willen zien, dat geldt ook voor de kijkers thuis. Vergis je niet, dat is inherent aan de aantrekkingskracht van het verhaal.

Er is een reden dat Evan Rachel Wood - Westworld 'S heldin van soorten - speelde ook in de Beatles-homagefilm uit de jaren 60 Over het universum. Had ze in de jaren '70 gewoond, dan zou ze zeker als robot in de Westworld film.

Dit kan een probleem zijn als de show zich er niet van bewust was, maar gelukkig wel. Het weet dat zijn cast van robotvrouwen (en mannen) extravagant geobjectiveerd worden, en het erkent het op slinkse slimme manieren. De robots zijn allemaal geprogrammeerd om "verhaallijnen" uit te voeren om zowel parkbezoekers als showkijkers zo realistisch mogelijk te benaderen. In de tweede aflevering verklaart een van de mannen achter de schermen die verantwoordelijk zijn voor het maken van de robot "verhaallijnen" een luguber, ongegeneerd gewelddadig nieuw concept, redenerend dat hij het doet omdat het is wat de parkgasten willen. Het is wie ze zijn. Zoals de raadselachtige ontwerper van Anthony Hopkins opmerkt: "Het enige wat dit me vertelt is wie u zijn."

Hetzelfde kan gezegd worden Westworld Inherente aantrekkingskracht en blijvende impact in de popcultuur. De show wordt een hit omdat het een briljante Chinese puzzel met verhaallijnen is met oneindige onverwachte wendingen en betekenislagen voor degenen die ze zoeken. Het zegt veel over de menselijke natuur in zijn karakters, maar spreekt ook boekdelen over ons. En hoewel het verhaal en de robots meesterlijke updates krijgen, blijven onze sensatiezones vandaag dezelfde als die ze in 1973 waren, een software-upgrade geven of nemen.

Westworld houdt niet alleen de spiegel tegen de natuur, het levert een wild funhouse op, en verdomme wordt het een ritje.

De serie gaat in première op 2 oktober op HBO.