De Watson-supercomputer vindt Rappers niet gewetensvol

$config[ads_kvadrat] not found

UNEXPECTED RAP auditions in The Voice

UNEXPECTED RAP auditions in The Voice
Anonim

IBM's Watson is de supercomputer van het moment op dezelfde manier waarop Fetty Wap en Omi de muzikanten van de zomer zijn. Maar wat maakt de machine van de mannen? Nou, dankzij de nieuwe Tone Analyzer, de nieuwste widget in de wolk 'Cognitive Computing', die ook meningen heeft over eten en winkelen, kunnen we vragen. Watson kan nog geen melodie analyseren, maar het kan bewijzen dat de populairste nummers van deze zomer niet erg publieksenthousiast zijn.

De toonanalysator breekt het schrijven in drie verschillende delen, Emotionele toon, Sociale toon en Schrijftint. Het Emotional Tone-segment wordt grotendeels bepaald door woordkeuze en de frequentie van zeer demonstratieve woorden. Social Tone is meer een holistisch product, maar het wordt bepaald door de manier waarop de schrijver het publiek toespreekt. Writing Tone heeft te maken met de ontologische benadering van de auteur. Het is geen enorme hulp bij het kijken naar rap.

Wat opvalt aan rapnummers die door analyse worden doorgegeven, is hun sociale toon. Omi's "Cheerleader" en Fetty Wap's "Trap Queen" zijn de Social Tone-scores, waaruit blijkt dat beide tracks een extreme openheid en een hoge dichtheid van sociaal significante taal vertonen. Maar geen van beide scoort bijzonder hoog op 'Consciëntiousness', de derde categorie achter openheid en verbondenheid. Dit illustreert dat de liedjes, hoewel vrolijk en in de zomer jam-y, niet vastbesloten zijn om een ​​dialoog met het publiek te openen.

Wat interessant is, is dat "Trap Queen", hoe minder gewetensvol van de twee liedjes, veel meer schrijftaal heeft en door Watson eigenlijk als tamelijk analytisch wordt beschouwd. Dit is redelijk, het is een lied over een relatie die gezongen wordt door iemand die emotioneel geïnvesteerd lijkt te zijn. "Cheerleader" is niet dat soort liedje. Om dat in de juiste context te plaatsen, beschouwt Watson Wiz Khalifa's "See You Again", dat bij de eerste beluistering wat bedachtzamer is dan de andere twee nummers, aanzienlijk minder schrijverlijk dan "Trap Queen".

Wat zegt dit over de liedjes van de zomer? Dat het loont om iets te schrijven waar mensen graag mee willen zingen in plaats van erover na te denken, zeker. Maar het kan meer zeggen over Watson, wat een redelijk effectieve kritiek blijkt te zijn op onverwacht materiaal. Er is hier een dichtheid die een kleiner programma kan verwarren voor, nou ja, verwarring, maar de Watson-analyse is te wiskundig om op een dwaalspoor te worden gebracht door iets dat zo secundair (niet sarcastisch) is als de boodschap overbrengt. Watson bewijst dat het waarde heeft door een algemene indruk te analyseren in plaats van lijnbewerking, wat een verdomd goede tool is om te gebruiken als je een zakelijke e-mail probeert te schrijven - of een hit.

$config[ads_kvadrat] not found