Deze Science Consultants on Movies helpen een 'Believable Fake Reality' te creëren

Films hebben veel bewegende delen. Films met ingewikkelde wetenschappelijke elementen, dubbel zo.

Er zijn honderden mensen nodig om het eindproduct te produceren dat we in de theaters zien, maar er is één rol in het proces van het maken van films die vaak niet wordt bevestigd: de wetenschapsadviseur. Deze experts helpen filmmakers om de logica van de echte wereld te verzoenen met de fantastische logica van onze favoriete films, om de verhalen geloofwaardig te maken. Vaak ingebracht tijdens de vroege stadia van de productie, ze zijn hulpmiddelen voor de creatieve teams die aan films werken.

Veel van de wetenschappelijke adviezen van Hollywood komen van een organisatie die deel uitmaakt van de National Academy of Sciences, de Science & Entertainment Exchange.

De Science & Entertainment Exchange werd zeven jaar geleden in 2009 opgericht en fungeert als een soort matchmaking-service tussen Hollywood en de wetenschappelijke gemeenschap. Als Hollywood een vraag heeft over wetenschap als het om een ​​film gaat, doet de Science & Entertainment Exchange zijn best om een ​​lid van de wetenschappelijke en technische gemeenschap te vinden om deskundig advies te geven.

"Onze missie is effectief om meer en betere wetenschap te inspireren in speelfilms, tv-shows en videogames", zegt Rick Loverd, de directeur van het Science & Entertainment Exchange-programma.

De Science & Entertainment Exchange heeft de afgelopen zeven jaar over meer dan 1400 projecten geraadpleegd. Met uitzondering van Deadpool, de Exchange heeft sindsdien over elke Marvel-film geraadpleegd Iron Man 2. Het heeft ook wetenschappers laten raadplegen voor mensen zoals Marvel's Agents of S.H.I.E.L.D., Rand en Eureka!, samen met Big Hero 6 en Bevroren.

Maar wat houdt een consult precies in?

"Onze filosofie is er een van inspiratie", zegt Loverd. "We proberen niet elk detail in een film- of videogame binnen te gaan of in te zien, of komen met een houding van 'Hollywood krijgt het fout', maar we proberen ze gewoon enthousiast te maken over wat de echte wetenschap is. is en stelt hen bloot aan de beste communicators die de wetenschappelijke en technische gemeenschap te bieden heeft."

Een dergelijke communicator is professor James Kakalios, de auteur van The Physics of Superheroes en wetenschapsadviseur voor Watchmen en De geweldige Spider Man.

Voor Watchmen, Kakalios werd binnen een paar maanden gebracht voordat de hoofdfotografie begon. Het script was voltooid, maar de filmmakers waren op zoek naar een leidraad om de set nauwkeurig te versieren (bijvoorbeeld om ervoor te zorgen dat een wetenschapslab in een film over meerdere decennia periodecorrect bleek) en meer te weten te komen over de theoretische uitleg achter sommige van de verschijnselen in de film.

"In feite probeerden ze de instellingen goed te krijgen," zegt Kakalios. "Ze wilden begrijpen hoe je de bevoegdheden mogelijk zou kunnen laten werken, niet zozeer omdat het rechtstreeks van invloed zou zijn op het script, maar dat hen zou informeren in hun productieontwerp en kunstontwerpkeuzes."

De betrokkenheid van Kakalios in De geweldige Spider Man was een beetje anders. Toen hij begon met het raadplegen van de film, was het script nog niet klaar en was het team in de brainstormfase voor enkele van de belangrijkste beurten van de film. Kakalios gaf input en advies over de fundamenten en grondbeginselen van de krachten van Spider-Man en beantwoordde vragen over de kracht van zijn web en zijn vermogen om muren te kruipen. Wetend dat de schurk The Lizard zou worden, wilden de schrijvers weten wat voor soort oppervlak een hagedis zou kunnen schalen die Spider-Man niet kon.

Zoals zo vaak het geval is met brainstormsessies, belandde veel van wat er over werd gezegd niet in de film, maar bleef het onderdeel van de theorie ter ondersteuning van de in-film logica. Eén ding dat wel in de film terechtkwam, is een complex ogende wiskundige vergelijking die Kakalios bedacht.

Voor de MacGuffin-film, dat wil zeggen, het probleem dat Peter Parker & Co. probeerde op te lossen naarmate het verhaal vorderde, wilde het team iets dat er gecompliceerd uitzag, en mogelijk verband hield met het werk van Peter Parkers vader in cellulaire regeneratie en menselijke sterfte.

Na wat quality time doorgebracht te hebben met onderzoek naar de levensduur en mortaliteit, kwam Kakalios met een aangepaste versie van de Gompertz-vergelijking, een wiskundig model voor groei. Kakalios remixt en herschikt de vergelijking en voegt wat van wat hij 'wiskundige glitters' noemt toe, zodat het niet veel lijkt op iets dat bestaat in het echte wetenschappelijke paradigma, maar dat het voldoende complex en interessant lijkt voor het publiek.

Hoewel de twee projecten enigszins verschillen in hun aanpak en gebruik van een wetenschapsadviseur, blijft het doel een relatieve constante in alle projecten die gebruik maken van een expert als een hulpbron.

"Ze proberen een geloofwaardige nep-realiteit te creëren", zegt Kakalios. "Omdat ze weten dat elk moment waarop het publiek zegt: 'Dat is niet hoe een wetenschappelijk laboratorium eruit ziet,' of 'Dat is niet de manier waarop een fysicus zou reageren' of 'Dat is niet de manier waarop dit wordt gedaan', is een moment waarop ze geen aandacht aan het verhaal besteden."

Het enige doel van wetenschappelijk advies is echter niet correct of volledig wetenschappelijk accuraat te zijn. In plaats daarvan gaat het erom ervoor te zorgen dat de vragen die bij het publiek opkomen "vragen over de koelkast" zijn - het soort dat alleen bij je opkomt als de film voorbij is en je thuis bent in de echte wereld, snuffelt naar een snack en nadenkt over de film.

Een groot deel van wat wetenschapsadviseurs doen, is het in overeenstemming brengen van de logica van de echte wereld met in-film logica, iets dat Kakalios bekend is dankzij zijn werk dat de fysica van superhelden onderzoekt en een les geeft over het onderwerp aan de Universiteit van Minnesota. Kakalios zegt dat het niet erg handig is om de natuurwetten toe te passen op elk aspect van een personage, omdat de logica snel uitvalt en deze verbluffende prestaties zichzelf onmogelijk maken.

"Dat is niet leuk," zegt Kakalios. Dus in plaats van het plezier eruit te halen, geeft Kakalios een eenmalige vrijstelling voor de natuurwetten en zoekt naar systemen binnen dat kader, die specifieke opschorting van ongeloof. Het maken van een uitzondering levert een zinvolle beperking op die, zoals Kakalios het noemt, "een geloofwaardige nep-realiteit" kan zijn.

"Het is net als de beperkingen van elke sport - er zijn regels en voorschriften", zegt Kakalios. "Het is een stuk eenvoudiger om een ​​voetbal in een veld te verplaatsen als je buiten de grenzen mag gaan of een Uber van de ene naar de andere eindzone kunt nemen, maar zo wordt het spel niet gespeeld."

Niet elke suggestie maakt de snit, en niet elke film met een wetenschapsadviseur is gericht op het creëren van een volledig aannemelijke feitgecontroleerde diegese.

"Uiteindelijk is het een visueel medium, proberen ze een verhaal te vertellen, en als je alles 100% wetenschappelijk accuraat krijgt en het is een waardeloos verhaal, en het is saai, niemand maakt het uit," zegt Kakalios. "Dat is het probleem met het zijn van een consultant - je moet je uiteindelijk realiseren dat ze soms zullen zeggen:" Je hebt helemaal gelijk, maar we hebben besloten om het op deze manier te doen omdat we dachten dat dit zou zorgen voor een opwindender tafereel."

Wetenschapsadviseurs zijn niet de fact-checkers van Hollywood, maar ze brengen de realiteit wel in fantastische verhaallijnen, waardoor ze effectief worden ingeluid in het echte paradigma waarvan we kunnen leren en begrijpen. Uiteindelijk is het niet belangrijk dat Vibranium niet echt is of dat de vergelijking die naar The Lizard leidt slechts een geremixte Gompertz-functie is en wat 'wiskundige glitter'. Wat belangrijk is, is dat het werk van wetenschapsadviseurs ons in staat stelt om te zien en reflecteren op wetenschappelijk geïnspireerde stukken van onze echte wereld binnen betoverende werelden van fictie.