Waarom Virtual Reality Sex meer pornografie dreigt te doden dan Monogamie

Het is voor virtual reality-evangelisten geen verrassing dat de porno-industrie nieuwe meeslepende technologieën omarmt met een masochistische hartstocht als grens. Pornografen zijn altijd al early adopters geweest en er is hier een natuurlijk product: gesimuleerde seks kan een miljardenindustrie worden als het technisch haalbaar blijkt. De meeste obstakels tussen degenen die seks willen verkopen en degenen die het digitaal willen ervaren, zijn technisch van aard, maar er zijn ook culturele hindernissen. Net zoals de verspreiding van online pornografie paroxysmen teweegbracht en een heel ongemakkelijk gesprek over de toestand van monogamie in de jaren negentig, zal virtual reality seks leiden tot veel ongemakkelijke gesprekken in de tienerjaren of de jaren twintig.

Momenteel is het verschil tussen virtual reality-porno en traditionele smutty-video klein. Hoewel sommige studio's video's uitbrengen die integreren met Rifts en Samsung Gears zodat kijkers rondkijken in de San Fernando Valley-duplex waarin de actie ten onder gaat, is het enige agentschap dat momenteel aan consumenten wordt aangeboden, waar het moet kijken. Dit is het niet dat anders dan POV-porno, kortweg vanuit het perspectief van de deelnemers, is het zeker meer meeslepend - hoewel blijkbaar niet genoeg om een ​​gesprek op gang te brengen over de vraag of dit een nieuwe vorm van seksuele consumptie of een nieuwe aanval op monogamie is.

Dat gesprek lijkt waarschijnlijk te komen wanneer de technologie peer-to-peer-verbindingen toestaat en de feedbacklus van de webcam fysiek wordt.

"Porno en seksualiteit zijn altijd belangrijke drijvende krachten geweest achter technische innovatie, dus ik denk dat een onvermijdelijke progressie virtuele virtual reality-porno zal zijn die is ontworpen voor twee mensen", zegt hoogleraar cyberpsychologie Richard Gilbert van Loyola. omgekeerde. "Ik denk dat die ervaring waarschijnlijk een sterke remise zal zijn."

Gilbert voorspelt ook dat er uiteindelijk ook bewegingsdetectiesystemen zullen zijn die toestaan ​​dat wat zich in de simulatie afspeelt een spiegel is van wat de persoon feitelijk met zijn lichaam doet. Als je dat hebt, heb je het vermogen om interactieve seksuele relaties te hebben in een onafhankelijke virtuele wereld, zegt Gilbert.

Dit is bannernieuws voor de porno-industrie, die meestal geld heeft verdiend door producten vrij te geven die zijn ontworpen om een ​​beroep te doen op grote gemeenschappen, niet op individuen. Studio's zijn momenteel niet opgezet om speciaal op maat gemaakte seksuele ervaringen te creëren of als technokat te dienen. Op een bepaald niveau zijn webcameradiensten, maar die bestaan ​​grotendeels omdat de hardware in kwestie goedkoop is. Het gebruik van technologie die gesimuleerde seks mogelijk maakt, zal buitengewoon duur zijn, wat betekent dat het onwaarschijnlijk is dat het breed wordt toegepast door consumenten en daarom waarschijnlijk niet - meteen althans - een slimme investering is voor studio's of freelancers.

Dit zal waar blijven totdat het onvermijdelijke culturele debat over de technologie is opgelost, wat waarschijnlijk zal gebeuren als de kosten dalen en waarschijnlijk nog een tijdje duren.

Moge de 4e bij u zijn. TB naar mijn eerste VR-pornoshoot w VRTube 2 jr + 2.5 weken geleden.

Een foto geplaatst door Ela Darling (@eladarling) op

In het dagboek Psychologie en seksualiteit, Gilbert en zijn team onderzochten het seksuele gedrag en de attitudes in Tweede leven. Hij en zijn team keken naar 217 deelnemers in de virtuele wereldgame - ongeveer 51 procent in een echte relatie en 49 procent niet. In het spel had 43 procent van de spelers seksuele ervaringen. In Tweede leven gebruikers kunnen virtuele genitaliën kopen en koppelen en seksuele relaties aangaan met andere spelers. Ze ontdekten dat 60 procent van de proefpersonen seksueel-seksuele ervaringen had die bevredigender waren Tweede leven dan in het echte leven.

"Er zijn een aanzienlijk aantal mensen die emotioneel gehecht raken", zegt Gilbert. "Als je deze virtuele werelden binnengaat, heb je het vermogen om individuen te trouwen.Sommige van deze relaties zijn mensen in de virtuele wereld die hun primaire relaties zijn en in andere gevallen bevinden ze zich in relaties die een aanvulling zijn op een fysieke wereldrelatie waarin ze zich bevinden. Dat levert veel problemen op of ze vals spelen of niet.”

De meeste relaties - hoe dan ook gezonde - zijn tweezijdig, wat betekent dat de deelnemers werken op basis van een aantal gedeelde uitgangspunten en veronderstellingen. De toepassing van technologieën is beladen omdat twee partners op verschillende manieren op hen kunnen reageren. Er zijn geen toepasselijke premissen of aannames. Maar dat betekent niet dat alles van geval tot geval moet worden aangepakt. Virtuele realiteit, zoals Jeremy Bailenson van Stanford University in verschillende onderzoeken heeft bewezen, bevordert 'sociale aanwezigheid'. Het is een medium dat is ontworpen om mensen zich even belangrijk te laten voelen als in een niet-virtueel leven - en zich verplicht te voelen te handelen zoals ze zouden doen in de echte wereld. Wanneer NPR voerde een (sadistisch) experiment uit in een virtuele realiteit met een aanval op de avatar van een vrouw, haar bedelaar, een belangrijke ander, voelde een immense behoefte om haar te beschermen. Bailenson zegt dat dit natuurlijk is.

Vanwege de VR-interface - afbeeldingen, stemmen, bewegingen - kunnen de contouren van relaties uit de echte wereld de virtuele ruimte binnendringen.

"Weet je, ik vroeg mensen of ze vonden dat hun virtuele relaties op een of andere manier onwerkelijk waren of alsof ze deden alsof," zegt Gilbert. "En er is een realisme in de relatie van de meeste mensen. We weten nog steeds niet precies hoe we moeten bepalen wat 'de werkelijkheid' in het bewustzijn is. '

Benjamin Lok, een professor in computerinformatie en -wetenschappen aan de Universiteit van Florida, vertelt omgekeerde dat het niet zozeer is dat mensen uniek reageren op de virtuele realiteit - we raken gewoon echt in verhalen.

"Meestal wanneer mensen zich in deze virtuele omgeving bevinden, is het niet anders dan een film kijken van het spelen van een videogame," vertelde Lok omgekeerde. "Wat we vanuit een onderzoeksperspectief vinden, is dat mensen het voor het grootste deel als echt beschouwen. Je kunt jezelf overtuigen. We spelen graag mee."

In zekere zin is verhaal het kernpunt hier. Als het geaccepteerde verhaal is dat gesimuleerde seks ongeveer gelijk is aan seks, dan wordt het monogamie-verhaal dat in veel relaties in het spel is, in gevaar gebracht door virtual reality-technologieën. Aan de andere kant, als het gebruik van die technologieën niet als bedrog wordt beschouwd, blijft het monogamie-verhaal intact. Iedereen blijft meespelen. Toch is het onwaarschijnlijk dat de technologie de culturele normen rond relaties niet zou beïnvloeden. Net zoals hook-up apps de cultuur van dating hebben veranderd, zal hook-up hardware bijna onvermijdelijk het culturele gesprek rond seks veranderen, waardoor de gebruiker gedwongen wordt om - ten minste - onderscheid te maken tussen de betekenis van verschillende acts.

Maar verwacht niet dat het gesprek eenvoudig is. Virtueel is niet altijd virtueel en echt is niet altijd echt.

Virtuele realiteit, zoals Lok zegt, is ontworpen om sociale ervaringen te vergemakkelijken. Seks is een sociaal significant gedrag en er zijn een hoop verschillende sociale normen eromheen. Er is een niveau waarop socialisatie consistent is op alle media. Verwachten dat een nieuw medium anders is, is techno-deterministisch en reductief. Toch is de verwachting dat nieuwe technologieën de manier waarop we socialiseren niet veranderen, gewoon naïef.