Zelfs de serieuze Godzilla-films - zoals de originele parabel uit 1954 over de gruwelen van de atoombom - zijn dat wel pret, in zekere zin. Het is een sensatie om te zien hoe een gigantisch monster gebouwen omverwerpt en tanks verplettert. De tweede van de drie anime Godzilla-films is echter extreem zelfrespectvol, deprimerend en vrij licht op plezier. hoe dan ook Godzilla: City on the Edge of Battle is de grootste spelbreker in Godzilla's filmografie.
Deel van de reden waarom de film, die nu op Netflix wordt gestreamd, zo dom is omdat het de middelste bijdrage is in een trilogie, de follow-up van Godzilla: Planet of the Monsters. Middelste hoofdstukken zijn meestal de donkerste (denk Empire Strikes Back), maar City on the Edge of Battle is vooral somber, met een verdubbeling van het verdriet en het jargon van de eerste film zonder het publiek iets te geven om mee te verbinden.
De film gaat verder waar de eerste was gebleven, met kapitein Haruo Sakaki die wakker werd nadat hij Godzilla niet had vermoord en de aarde terugwierp zo'n 20.000 jaar nadat de kaiju voor het eerst de planeet overnam. Nou, Haruo en zijn team hebben het vermoord een Godzilla, alleen voor de originele, 300 meter hoge Godzilla om het grootste deel van zijn team uit te roeien. Haruo en Co. krijgen echter een tweede kans, dankzij de Mothra-aanbiddende afstammelingen van de mensheid en de overblijfselen van Mechagodzilla. De robot kaiju vecht niet tegen Godzilla in de traditionele zin. In plaats daarvan heeft het zelfbewuste buitenaardse metaal waarvan de verwoeste machine was gemaakt duizenden jaren doorgebracht om zichzelf op te bouwen tot een Godzilla-gevechtsstad, vandaar de titel.
City on the Edge of Battle richt zich op een van de twee rassen van buitenaardse bondgenoten die zonder veel uitleg naar binnen zijn gekomen om de mensheid te helpen in de proloog van de eerste film. De Bilusaludo, pragmatische tech-krijgers, creëerden Mechagodzilla en zij namen het voortouw bij het gebruiken van de stad in een hernieuwde poging om Godzilla te verslaan. Om tot dit punt te komen, moet je veel praten, waarbij de personages expliciet aangeven wat ze willen doen, maar op de een of andere manier is er nog steeds geen motivatie achter.
Wanneer de Bilusaludo en Haruo het oneens zijn over de beste manier van handelen om een schijnbaar onhoudbare vijand te verslaan, hangt hun argument af van het behoud van de mensheid. De Bilusaludo willen één worden met het metaal en individualiteit opgeven in dienst van extreme efficiëntie. Het is een griezelig, interessant idee, maar de film introduceert het zo onhandig dat het moeilijk is om te worstelen met de basismechanismen van wat het allemaal betekent, laat staan de ethische implicaties. Bovendien hebben de menselijke personages nauwelijks enige ontwikkeling, zeker niet genoeg voor het publiek om genoeg om hen te geven of zich zorgen te maken over de implicaties van het winnen van een strijd ten koste van hun individualiteit.
City on the Edge of Battle eindigt op een bijzonder deprimerende noot, niet alleen omdat de missie om Godzilla te doden resulteert in een andere vreselijke mislukking (er komt immers een derde film in de serie), maar omdat het voelt alsof het er niet toe doet. Wanneer deze personages vrienden en geloof verliezen, voel je je niet zozeer als alleen maar worstelen om het je rot te maken. Het kijken naar zo'n overdreven triestheid zonder dat je er een emotionele aankoop in kunt vinden, is een raar uitputtend gevoel.
Godzilla is tenminste cool. Het grote monster zit helemaal niet in de eerste helft van de film, wat jammer is, want in zijn plaats zijn er tonnen saaie technische gesprekken, grootse proclamaties en zwakke personageontwikkeling, maar eens begint hij zijn aanval op Mechagodzilla City, hij is ontzagwekkend. Als in Planet of the Monsters, deze steile, metalen Godzilla voelt enorm en dodelijk op een manier die uniek is voor de franchise. Sommige schoten van het monster, woedend en in vlammen opgegaan, zijn ronduit hels.
Hij is een angstaanjagende schurk, zij het niet een bijzonder complexe, daarom is de opvallende beelden niet voldoende om de film te redden. Twee films in en Haruo's strijd beginnen zinloos te worden. Dus het is natuurlijk, niet nihilistisch, om je af te vragen wat het punt is.
Misschien, nu Godzilla nog meer van de cast heeft gedood, zal de volgende Godzilla-anime dat doen hebben om meer aandacht te schenken aan de overlevenden, door ons iemand te geven die wortel kan schieten voor een derde en laatste keer voor de Koning der Monsters.
Godzilla: City on the Edge of Battle is beschikbaar om te streamen op Netflix.
Een $ 50 Miljoen Race is aan de gang om de Amerikaanse stad van de toekomst te bouwen
De "Smart City Challenge zal $ 40 miljoen toekennen aan middelgrote steden die" gedurfde, op gegevens gebaseerde ideeën kunnen implementeren door vervoer veiliger, gemakkelijker en betrouwbaarder te maken. "
Deze man stelde aan zijn vrouw voor vanuit de rand van de ruimte
Voorstellen is een rare traditie, doordrenkt van sentimentaliteit en belachelijke sociale protocollen. Omdat sommige van die archaïsche regels vervaagd zijn, is de suggestie dat je iets gedenkwaardigs doet, een vraag geworden. Een manier om uw voorstel onvergetelijk te maken, is door het vanaf de rand van de ruimte te doen. Alberta, Shawn Wright, Canada ...
Ik haat mijn ex: 12 manieren om de strijd aan te gaan en verder te gaan
Als je bent verzand door de slopende gedachte, haat ik mijn ex, met extreme passie, hier zijn 12 manieren om deze vervelende strijd aan te gaan en verder te gaan.